Słowa skierowane do małżeństw w trakcie uroczystej liturgii eucharystycznej na Jasnych Błoniach.
Papież przypomina w nich, na czym polega odpowiedzialne rodzicielstwo - odpowiedzialne za miłość. Nawiązując natomiast do umów między władzami państwowymi a przedstawicielami świata pracy, Papież pyta o godność pracy ludzkiej i słuszne jej wynagrodzenie - pyta o sens tych umów.
„W punkcie wyjścia rodziny znajduje się rodzicielstwo. Kościół uczy odpowiedzialnego rodzicielstwa. I sprawie tej poświęca wiele uwagi i wiele wysiłku. Odpowiedzialne to znaczy: godne osoby ludzkiej, stworzonej «na obraz i podobieństwo Boga» (por. Rdz 1,26). Odpowiedzialne za miłość. Tak: miłość, Drodzy Małżonkowie, mierzy się właśnie tą rodzicielską odpowiedzialnością. A więc - rodziny odpowiedzialne za życie, za wychowanie. Czyż nie o tym właśnie mówią słowa przysięgi małżeńskiej?
Odpowiedzialność wzajemna: męża za żonę, żony za męża, rodziców za dzieci.
Odpowiedzialność ojcowska: «Pan uczcił ojca przez dzieci» - mówi Księga Syracha (3,2). I odpowiedzialność macierzyńska. Nie można jednak zapominać, że mężczyzna musi być pierwszy w podejmowaniu tej odpowiedzialności. Jeśli Apostoł mówi w duchu swojego czasu: «żony, bądźcie poddane mężom» (Kol 3,18), to mówi zarazem: mężowie, bądźcie odpowiedzialni! Zasługujcie prawdziwie na zaufanie waszych małżonek i waszych dzieci.
W latach osiemdziesiątych Szczecin był miejscem doniosłych wydarzeń i doniosłych umów pomiędzy władzami państwowymi a przedstawicielami świata pracy. Jaki był sens tych umów? Czyż nie chodziło o wszystko, co odpowiada godności ludzkiej pracy? Mężczyzny i kobiety?
Praca ludzka: czyż nie jest ona stałym punktem odniesienia całego społeczeństwa, a w tym społeczeństwie każdej rodziny?
Słusznie więc ktoś w Polsce powiedział: «została nam zadana praca nad pracą». Tak. Wydarzenia lat osiemdziesiątych postawiły nam wszystkim to właśnie zadanie «pracy nad pracą». W wielu wymiarach. Bo praca ludzka ma wiele wymiarów i aspektów dla niej istotnych.
Stale więc pozostaje naszym polskim zadaniem «praca nad pracą» w odniesieniu do podstawowych praw i wymagań życia rodzinnego. Nieustannie trzeba podejmować to zadanie.
Wypada pamiętać, że natura i posłannictwo rodziny stanowią najbardziej odpowiedzialną służbę społeczną, a zatem rodziny mają prawo do takich warunków bytowych, które by im gwarantowały odpowiadający ich godności poziom życia i właściwy rozwój. Chodzi tutaj o słuszne wynagrodzenie za pracę. Chodzi o dach nad głową, o mieszkanie, poczynając od młodych małżeństw i rodzin dopiero się zawiązujących. «Rodzina jest bowiem równocześnie wspólnotą, która może istnieć dzięki pracy i jest zarazem pierwszą wewnętrzną szkołą pracy dla każdego człowieka» (Encyklika «Laborem exercens», 10). Chodzi więc - powtarzam - o stałą poprawę warunków życia, a w tym zakresie o sprawiedliwe traktowanie kobiety-matki, która nie może być ekonomicznie zmuszana do podejmowania pracy zarobkowej poza domem, kosztem jej niezastąpionych obowiązków rodzinnych. Mówiąc to wszystko, nie chcę w niczym pomniejszać czegokolwiek, co dla tej sprawy w Polsce zrobiono. Mówię jednak, że zadania wciąż są olbrzymie.
Równocześnie, bowiem trzeba pytać, czy nie został zagubiony właściwy sens pracy? I czy u podstaw tego «zagubienia» nie znajduje się zapomnienie o tej podstawowej zasadzie, która kierowała pracowitością i gospodarnością Polaków tam, gdzie ona się okazała, a w zachodniej Polsce w szczególny sposób się okazywała. Ta zasada prosta, benedyktyńska: «módl się i pracuj»”.
Pomóż w rozwoju naszego portalu