Ks. kan. Jan Berdys - proboszcz parafii pw. św. Jana Chrzciciela w Lgocie Mokrzeszy został 20 listopada ub. r. w Myszkowie uhonorowany Złotą Odznaką Polskiego Związku Głuchych. Z wnioskiem o przyznanie duszpasterzowi tego niezwykłego odznaczenia wystąpił Zarząd Terenowego Oddziału PZG w Myszkowie na czele z prezesem Janem Grzegorkiem. W ten sposób złożono wdzięczność Księdzu Kanonikowi za 25 lat posługi duszpasterskiej osobom głuchym, niedosłyszącym lub głuchoniemym.

Małgorzata Knapik: - Jak doszło do tego, że został Ksiądz Kanonik duszpasterzem osób głuchoniemych w regionie myszkowskim?

Ks. kan. Jan Berdys: - Do tej niezwykłej posługi zostałem wydelegowany dokładnie 25 lat temu, a więc w 1985 r., przez nieżyjącego już śp. ks. prał. Mariana Pabiasza. Przyznaję, że uznałem to zadanie za niezwykłe, ale i bardzo wymagające. Czułem jednak, że muszę je podjąć.

- Znał Ksiądz wtedy język migowy?

- Tak, tu właśnie ujawnia się dzieło Opatrzności Bożej. Nauczyłem się tego języka w seminarium w czasie nieobowiązkowych zajęć dodatkowych, prowadzonych przez ks. prał. Henryka Bąbińskiego. Jako kleryk uczęszczałem na nie bardziej z ciekawości, bo wtedy oczywiście nie myślałem o tym, że przypadnie mi kiedyś w udziale służba takim ludziom. Jak się okazuje, Pan Bóg ma własne plany wobec człowieka…

- Na czym polega Księdza posługa jako duszpasterza osób z niepełnosprawnością słuchową? Czy wielu wiernych jest pod Księdza opieką?

- Ośrodek Duszpasterstwa Głuchych na naszym terenie znajduje się w Myszkowie, na terenie parafii św. Stanisława BM, przy ul. Prymasa Wyszyńskiego 7. Tam właśnie dla takich osób sprawowana jest Msza św. w każdą drugą niedzielę miesiąca o godz. 15. Osoby głuche, niedosłyszące czy głuchonieme mogą wtedy również skorzystać z sakramentu spowiedzi. Z tego, co wiem, takich osób jest w naszym regionie około siedemdziesięciu, ale regularnie na Eucharystię uczęszcza trzydzieści, w tym także młodzież. Wraz z proboszczem parafii św. Stanisława BM - ks. prał. Stefanem Jachimczakiem oraz Zarządem Terenowego Oddziały PZG organizujemy także spotkania opłatkowe i wielkanocne.

- Jak wygląda sakrament pojednania u osób głuchoniemych?

- Zapraszam ich do oddzielnego pomieszczenia. Siadamy naprzeciwko siebie i językiem migowym zachęcam do wyznania grzechów, czasami muszę im pomóc, zadając pytania. Widzę, jak bardzo osoby głuchonieme przeżywają sakrament pokuty. Dla nich jest to rzeczywiste spotkanie z Bogiem.

- Myślę, że ludziom dotkniętym niepełnosprawnością słuchową ciężko jest żyć w naszym hałaśliwym świecie, pełnym zgiełku w pogoni za tym, co tak naprawdę często nieważne. Uczymy się wielu języków obcych, ale raczej mało komu przyjdzie na myśl, żeby poznać choć kilka słów z języka migowego. Ogromnie trudno zrozumieć nam świat ciszy…

- To, niestety, prawda. Nie mamy pojęcia, z jak wieloma problemami muszą borykać się takie osoby. Nawet załatwienie czegokolwiek w urzędach staje się ogromnie trudne z przyczyn oczywistych - niemożności komunikacji językowej. Z moich obserwacji wynika, że jest coraz trudniej. Mimo tego, że tak wiele debatuje się o otaczaniu szczególną opieką osób niepełnosprawnych, nie ma to odzwierciedlenia w rzeczywistości. Skoro w naszym powiecie nie ma pracy dla silnych, zdrowych ludzi, jakim cudem ktoś zatrudni osoby głuchonieme? Coraz trudniej jest też ze zdobyciem jakichkolwiek funduszy, nawet na zwykłe utrzymane lokalu dla Oddziału PZG. Trudno się z tym pogodzić.

- Co oznacza dla Księdza wyróżnienie Złotą Odznaką PZG?

- To dla mnie niezwykle ważne i cenne odznaczenie. Czuję się tym bardziej zaszczycony, że do tej pory zostały nim uhonorowane tylko dwie osoby w archidiecezji częstochowskiej, a mianowicie bp Antoni Długosz oraz śp. ks. prał. Henryk Bąbiński. Cieszę się bardzo, że mogłem do nich dołączyć.

- Czego w czas pięknego jubileuszu 25 lat służby na rzecz osób głuchych, niedosłyszących i głuchoniemych możemy Księdzu Kanonikowi życzyć?

- Myślę, że najbardziej wytrwałości w tej ważnej pracy, satysfakcji z posługi duszpasterskiej, służby tym osobom, radości, że mogę dzielić się z nimi słowem Bożym i umacniać ich w dźwiganiu codziennego krzyża.