Zahuczało i zawrzało po moim komentarzu "Boso, ale w ostrogach" z 3 marca. Opady były dwojakie: lekkie i przelotne - mżawka prawie - oraz mocne i długotrwałe, czyli gradobicie z piorunami. Tym pierwszym była polemika redaktora odpowiedzialnego "Aspektów", ks. Andrzeja Draguły "Boso, bo po domu", drugim natomiast odpowiedź Magdaleny Bysiny pt. "Nie pomylić z rajem". Opady nie wyrządziły większych szkód.

Mżawka

Ks. A. Draguła pisze o moim entuzjazmie w popieraniu wejścia Polski do Unii Europejskiej. Entuzjazm? To raczej trzeźwa kalkulacja, wynik bilansu tego, co kraj może zyskać, i tego, co może stracić, a nie żaden hurraoptymizm. Polski nie stać na pozostanie poza strukturami UE, nie jesteśmy Norwegią, która może sobie na to pozwolić. Ponadto mój "właściwy dla młodości" entuzjazm w połączeniu ze zmartwieniem autora polemiki, wynikającym z mojego tekstu, może oznaczać: "młody jeszcze, to tłumaczy jego poglądy". Może, ale chcę wierzyć, że nie taka była intencja księdza redaktora. Dziwny byłby to argument w dyskusji.

Im częściej spotykam się z polemikami, tym bardziej dziwi mnie, jak wiele ich autorzy potrafią wyczytać z tekstu, do którego się odnoszą. Podobnie tym razem. Nie mienię się rzecznikiem pokolenia, jak chciałby ks. A. Draguła, i nie wypowiadam się w imieniu młodych, choć sam jestem młody. Ani razu w komentarzu nie pojawił się zaimek osobowy "my", co oznacza, że sam do "tych" młodych się nie zaliczam, " tych", którzy jak przedstawiona para chcą stąd "wiać". Przybieram raczej postawę obserwatora, a że obserwacje są smutne... C´est la vie. Żałuję tylko, że nie dość wyraźnie zaznaczyłem swój dystans. Z zarysowanej przeze mnie sytuacji w kraju przebija gorycz, ale podobnie rzeczywistość odbiera Czesław Sobkowiak w Zapiskach z życia opublikowanych w tym samym numerze z 3 marca.

Ksiądz Redaktor pyta odnośnie do poglądów młodych: "Czy trzeba go [rachunek ekonomiczny] koniecznie realizować za granicą?" . Odpowiadam, choć pytanie według autora jest retoryczne: coraz częściej trzeba. Ponad 3 miliony bezrobotnych, złe prawo pracy, kulejąca służba zdrowia, informacje o przyszłych niskich emeryturach, wiadomości, że nawet absolwenci szkół wyższych nie mogą liczyć na szybkie zatrudnienie nie napawają optymizmem. I prawda, że "Polska to nie psia buda", ale dla wielu, bardzo wielu ludzi życie jest w niej pieskie.

Ci, którzy mnie znają - w tym cytowany właśnie ks. A. Draguła - wiedzą, że daleko mi zarówno do poglądów narodowych, jak i do przekonania, że patriotyzm to tylko niemodne i bezużyteczne w materialistycznym świecie sentymenty, choć przyznaję, że Gombrowicz jest mi bliższy niż Mickiewicz. A ostróg jeszcze nie straciliśmy, nawet się nie stępiły w powstaniach! Wystarczy przeczytać Najwyższy Czas! polecany przez autorkę drugiej polemiki - Magdalenę Bysinę.

Gradobicie

O ile mżawka była przyjemna w formie i treści, o tyle gradobicie z piorunami - tekst M. Bysiny - zatrwożyło mnie od razu. Najpierw długością (toż to elaborat!), potem zawartością. Autorka wytoczyła potężne armaty, przy których "Gruba Berta" wydaje się dziecinną zabawką. " Arogancki ton" i "ubogi język" komentarza to zarzuty najlżejsze. Biję się w biodra (bo na "b") i boleję nad bardzo ubogim, ba, biednym stylem, i obiecuję błyskawiczną poprawę. Za to z lubością wczytywałem się w długaśny, "klarowny" niczym rosół, a nudny jak flaki z olejem cytowany przez autorkę wywód Jerzego Brauna (kto zacz? - byłoby długo, dlatego szanując aspektowe łamy, odsyłam do źródła, do polemiki M. Bysiny) na temat mesjanizmu. Zaskoczył mnie dopisek autorki, że " mesjaniści byli jedynymi Europejczykami, którymi może się poszczycić kultura polska ostatnich dwustu lat". Rozumiem, że ani Sienkiewicza, ani Herberta, ani Szymborskiej czy Herlinga-Grudzińskiego do Europejczyków M. Bysina nie zalicza. Nie rozumiem tylko dlaczego? Jeszcze jedno. Autorka nieroztropnie powołuje się na poglądy J. Brauna, który pisze, że "Mickiewicz, Słowacki [...] byli mesjanistami, tj. głosicielami wcielonego w dzieje i w kształt społeczny katolicyzmu". Błąd, bo mesjanizm to pogląd historiozoficzny przypisujący jednostkom i zbiorowościom szczególne posłannictwo wobec ludzkości i historii. Ponadto, kto zna historię literatury, ten wie, że wieszczom do katolicyzmu było czasem daleko (np. wpływy A. Towiańskiego) i ocierali się o herezję oraz sekciarstwo!

Magdalena Bysina chce, by czytelnik uwierzył, że w Unii Europejskiej widzę lek na wszelkie zło. Wystarczy jednak uważnie zapoznać się z owym dyskusyjnym komentarzem, w którym nie ma takich stwierdzeń. Nie będzie Polsce łatwo, ale wierzę, że za lat kilka, kilkanaście będzie lepiej.

Zdaniem autorki padłem ofiarą manipulacji medialnej, kampanii prowadzonej przez media, w tym szczególnie przez Gazetę Wyborczą. Straszy przy tym unijną "inżynierią społeczną, mającą doprowadzić do wyprodukowania w skali masowej nowego człowieka". Brrr! Już sobie wyobrażam mentalne monstrum doktora Frankensteina! Wracając do mediów, chcąc pozbyć się złudzeń - autorka już to pewnie uczyniła - związanych z członkostwem Polski w UE, M. Bysina zachęca do lektury tygodnika Najwyższy Czas! (organ prasowy Unii Polityki Realnej). Warto czasem jednak sięgnąć do Gazety Wyborczej i zapoznać się, obok wad, także z zaletami UE. Czy autorka, podzielając poglądy głoszone w tym tygodniku, jest więc za przystąpieniem Polski nie do UE, lecz do NAFTY (Północnoamerykańskiego Układu o Wolnym Handlu - USA, Kanada i Meksyk), jak chciałby Janusz Korwin-Mikke? To jest możliwe - nad Atlantykiem przerzuci się most!

Unia Europejska, według M. Bysiny, jest spadkobierczynią " izmów", i to tych najgorszych: socjalizmu, marksizmu i ateistycznego liberalizmu, a ja głoszę "socjalistyczne żądania i zwroty". Wnikliwa analiza, tyle że pod pojęciem "godnej egzystencji", kryje dla mnie nie tylko obrastanie w dobra materialne (znów nadinterpretacja polemistki, tymczasem brak w tekście spójnika wynikowego czy wyjaśniającego), ale i wzrost duchowy: religijny, kulturalny i umysłowy. Bez tego życie jest tylko wegetacją.

Czytając Nie pomylić z rajem M. Bysiny czułem się "oprymowany", cokolwiek według autorki to znaczy.