Szkoda, że wakacje już się kończą. Jeszcze nie tak dawno snuliśmy plany dotyczące wyjazdów, spędzania wolnego czasu, a tu niebawem trzeba będzie wrócić do szkoły. Wrócimy bogatsi o nowe przeżycia, doświadczenia, a tych mamy sporo, dzięki naszym parafialnym duszpasterzom. To już kolejny raz, gdy młodzież i dzieci z parafii pw. Krzyża Świętego w Łomży mogły skorzystać z wakacyjnego wypoczynku, organizowanego przez księży pracujących w parafii. My uczestniczyliśmy z ks. Krzysztofem Jurczakiem w obozie rekolekcyjnym w Zakopanem i oczywiście w Tyszkach Nadborach, bo wakacje w Tyszkach mają swój niepowtarzalny urok. Ranne pianie kogutów i szczekanie psów budziły nas, ale można było jeszcze trochę poleniuchować, bo przecież dzień na wsi zaczyna się bardzo wcześnie, a kleryk Piotrek gdy słonko zaczynało już na dobre przygrzewać, wyciskał z nas "siódme poty" na porannej zaprawie (czyt. gimnastyce) . Świadomość pysznego śniadania pozwalała jednak wytrwać.

Urokliwa i malownicza okolica z szemrzącym strumykiem, aleja wierzb prowadząca do pobliskiego lasu zachęcały nas do częstych grupowych wypraw, podczas których rozważaliśmy kolejno Boże Przykazania, dzieląc się w grupie z kolegami i koleżankami swoimi doświadczeniami, często też obawami. Właściwy kierunek rozważań wytyczał jak zwykle i zawsze rozwiewał nasze wątpliwości Ksiądz moderator podczas codziennych homilii. To on nauczył nas patrzeć szerzej na każde z przykazań i wówczas wydawało się nam wszystko takie proste i łatwe.

Pogodne wieczory dostarczały także niemało przeżyć duchowych, ale oprócz tego sporą dawkę śmiechu i humoru w dobrym tonie. Za sprawą wspaniałych animatorów mieliśmy możliwość poznania różnych form teatralnych, muzyczno-wokalnych czy też zabaw sportowych. Skoki przez skakankę, gra w piłkę czy badmintona z niejednego obozowicza uczyniły mistrza.

Godz. 22.00 - obowiązkowo cisza nocna, ale żaden dzieciak nie zasnął bez krzyżyka na czole i buziaka na dobranoc od animatora.

W "haremie" (wyremontowany budynek gospodarczy) tym razem rozlokowali się panowie, ale oni szybko zapadali w sen i tylko w nocnej ciszy słychać było chrapanie. Dziewczyny tradycyjnie bardziej gadatliwe musiały jeszcze rozmowy niedokończone koniecznie domówić. I gdy było już całkiem cicho i ciemno wspomnienia biegły do Zakopanego, gdzie w lipcu, w podobnej atmosferze ze świadomością szukania śladów Boga przemierzaliśmy dziesiątki kilometrów po górskich szlakach. Niejeden z nas miał okazję być po raz pierwszy w górach. Widok z Gubałówki czy Sarniej Skały przyprawiał o zawrót głowy, ale dopiero, gdy postawiliśmy swoje stopy na Giewoncie, niektórym zaparło dech w piersiach. To wędrowanie, wspinanie, pokonywanie siebie, często bólu i zmęczenia, uczyło innego patrzenia na ziemskie wędrowanie do domu Ojca w niebie.

Boże, dziękuję Ci za wspaniały świat, za ludzi, z którymi dane jest mi obcować, za to, że moje myśli w tę ciemną noc mogą podążać do Ciebie, a rano znów przywita mnie piękny dzień.

To nic, że już koniec wakacji, wspomnienia i przyjaźnie przetrwają próbę czasu. Za rok będziemy mówić: "a pamiętasz, jak to w zeszłym roku...".