Kapłaństwo na emeryturze

Rok Kapłański, a szczególnie różne okoliczności oraz wydarzenia z nim związane, to czas pobudzający do pogłębionej refleksji nad posłannictwem i znaczeniem kapłanów dla życia Kościoła katolickiego i naszej duchowej formacji. W tym ważnym dla osób konsekrowanych roku warto też pamiętać o kapłanach, którzy ze względu na wiek (ukończone siedemdziesiąt lat życia) lub dolegliwości zdrowotne nie posługują już aktywnie. W archidiecezji krakowskiej wielu księży po osiągnięciu wieku emerytalnego zamieszkuje w Domach Księży Emerytów, które znajdują się w Swoszowicach i w Makowie Podhalańskim. W Domu Księży Emerytów im. Jana Pawła II w Makowie Podhalańskim mieszka aktualnie osiemnastu emerytowanych księży. Domem administruje (od listopada 2009 r.) ks. dyrektor Andrzej Klem.

Mają swoje miejsce

Reklama

- Prawie wszyscy lokatorzy naszego Domu przebywają tu z własnej woli - opowiada Ksiądz Dyrektor. Znajdują tu spokojne i zdrowe lokum do wypoczynku, regeneracji sił i modlitwy, po długiej, często wyczerpującej, kapłańskiej drodze życia. Księża seniorzy mają do dyspozycji jedno, lub dwupokojowe mieszkanie. Dom wyposażony jest we wszystkie nowoczesne udogodnienia. Mamy na miejscu własną stołówkę i pięknie urządzoną kaplicę, w której codziennie odprawiamy Mszę św. Stołówka i kaplica są też miejscami naszych ogólnych spotkań. Wypełnia je przeważnie modlitwa i rozmowy, związane zazwyczaj z rokiem liturgicznym, choć nie brakuje też poruszania innych tematów - informuje ks. Andrzej Klem.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Pomagają, jak mogą

Księża emeryci, poza czasem przeznaczonym na wypoczynek (m.in. w tym celu często spacerują w beskidzkich plenerach) i osobistymi czynnościami związanymi z przebywaniem w Domu Emerytów, nadal uczestniczą w kapłańskiej posłudze wiernym. Z ich służby korzysta zarówno parafia Przemienienia Pańskiego w Makowie Podhalańskim, jak i sąsiadujące parafie.

- Praktycznie wszyscy księża z naszego Domu, na miarę swych możliwości, wykonują dorywczo liturgiczne posługi. Odbywa się to na zasadzie zaproszenia nas przez proboszcza danej parafii do wykonywania obrzędów religijnych. Odprawiamy więc Msze św., udzielamy wiernym sakramentów, odprawiamy nabożeństwa pogrzebowe, jesteśmy spowiednikami, głosimy homilie itp. Zdarzają nam się też zaproszenia na uroczystości patriotyczne, kombatanckie oraz różnych stowarzyszeń społecznych. Często nasza obecność przy ołtarzach parafialnych kościołów i kaplic jest konieczna i wynika z uzasadnionej nieobecności czynnych kapłanów. Takie posługiwanie jest dla nas ważne, gdyż mamy nadal poczucie dawania żywego świadectwa służby Bogu i bliźniemu, a przy tym utrzymujemy wiele dobrych relacji z wiernymi i z młodszymi kapłanami. Bardzo sobie cenię wyjątkowo życzliwą współpracę z proboszczem makowskiej parafii ks. dziekanem Tadeuszem Różałowskim, zarówno na polu kapłańskiego posługiwania, jak i osobistym.

Bogaty życiorys

Ks. Andrzej Klem, zanim otrzymał nominację na dyrektora Domu Księży Emerytów w Makowie Podhalańskim, przeszedł bogatą drogę kapłańskiej służby. Pracował m.in. w Zawoi, Frydrychowicach, Krakowie - w parafii pw. św. Jana Chrzciciela, w Łodygowicach. Z dużym sentymentem wspomina pobyt w Zakopanem w latach 1983-86, gdzie zasłużył się dla budowy „Księżówki”. Natomiast szczególne zasługi położył dla parafii w Istebniku, gdzie był proboszczem w latach 1986-2008. Oprócz pięknie utrzymanego kościoła i jego otoczenia pozostawił tam po sobie wspaniały pomnik Jana Pawła II (chyba najwyższy w Polsce - wysokości 3,03 m). W jego mieszkaniu w Domu Księży Emerytów zwraca uwagę osobliwy relikwiarz, przez niego wykonany. Jest to krzyż z drzewa oliwnego, pobranego w czasie pelgrzymki do Ziemi Świętej z okazji 33. rocznicy kapłaństwa. Krzyż osadzony jest na cokole bazaltowym, odłupanym ze skały znad jeziora Genezaret, po której mógł stąpać Jezus Chrystus. W szklanym oczku, umieszczonym na drzewie krzyża, znajdują się trzy płatki róży, zdjęte z Golgoty w Wielki Piątek.
- Być może ten mój osobisty relikwiarz, tak dla mnie cenny i symboliczny, znajdzie się kiedyś w godnym miejscu religijnego kultu, chociaż ostatecznej decyzji jeszcze nie podjąłem - konstatuje życzliwy i gościnny dyrektor Domu Księży Emerytów.

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan