Małe obszary globu, małe państwa, stosunkowo nieduża ilość ludzi, a więc wydawać by się mogło, że i problemy są również małe. Tak jednak nie jest. Zbyt często do pomocy w ich rozwiązywaniu są angażowane wielkie państwa i ich przedstawiciele. Sporo czasu przeznaczają na te sprawy środki masowego przekazu. Być może nie wszyscy są tym na równi zainteresowani, na pewno też poparcie dla stron np. konfliktu czy porozumienia wygląda różnie. Często jest to uwarunkowane sympatią lub antypatią nie zawsze opartą na racjonalnych, logicznych przesłankach. Tak zwane urabianie opinii, a później jej wykorzystywanie, trwa nieraz przez lata. Skutki takiej działalności są widoczne jeszcze do dziś. Nie ma tu miejsca na odwagę i prawdziwość sądów, daje się zauważyć brak samodzielnego myślenia oraz opieranie się na schematach z ubiegłej epoki. Obłuda, nieprawda, uprzedzenia od dawna zajmują w dziejach ludzkości poczesne miejsce, co jednak nie jest oznaką ich ostatecznego zwycięstwa. O tym powinni pamiętać negocjatorzy i strony konfliktów. Dla słuszności i prawdy pozostawiono mało miejsca, ale na pewno zatryumfują one kiedyś w tej ciasnocie wzajemnych roszczeń, zarzutów, oszczerstw i waśni.

Na tle rozmów, zapewnień, żądań wydarzyły się w Izraelu dwie sprawy. Otóż przez granicę z Libanem przedostało się w ostatnich dniach dwóch Arabów. Znając język hebrajski dotarli oni do najczęściej ostrzeliwanego izraelskiego miasta Kiriat Szmone. Wynajęli taksówkę, później zabili taksówkarza, samotnie kontynuując "podróż". Dokąd i w jakim celu? Władze wojskowe i służby bezpieczeństwa twierdzą, że byli to terroryści, którym udaremniono plany.

Drugi z wypadków to strzelanina w arabskiej wiosce Kfar Suda. Rozpoczął ją 73-letni Mahmud Awdalla strzelając do znajdujących się w pobliżu żołnierzy izraelskich z okien swego domu. Wojsko otworzyło ogień raniąc go. W drodze do szpitala zmarł. Jego rodzina postawiła zarzut, że oczekiwano 1,5 godziny na przyjazd karetki pogotowia widząc w tym złośliwość władz. Cahal (wojsko) twierdzi, że ranny strzelał cały czas uniemożliwiając zbliżenie nawet w celu udzielenia mu pomocy.

Jakiekolwiek byłyby wytłumaczenia i uzasadnienia w obu wypadkach na pewno nie przyczynią się one do podania sobie rąk, który to gest ma obrazować wzajemną szczerość, zrozumienie, wybaczenie i pojednania. Samo złożenie podpisów na dokumentach nie jest jeszcze w stanie zagwarantować pożądanych zmian na tzw. dole.

Chwilowo wyciszony problem porozumienia Izraela z Autonomią Palestyńską w Camp David przy osobistym zaangażowaniu Prezydenta USA przypomina rozdrapywanie rany zadanej dawno temu, lecz do dziś krwawiącej. Nie sądzę, aby komukolwiek poza zainteresowanymi zależało dziś, w 2000 r. na umieszczeniu którejś ze stron jako lidera na podium zwycięzcy. Niestety, jedni i drudzy starają się przechylić szalę wagi na swą korzyść umieszczając na nich argumenty dla każdego z osobna słuszne i uzasadnione. Dobrze jeżeli toczy się tylko dyplomatyczny spór przy różnego kształtu stołach. Można w tej sytuacji posługiwać się racjami poplamionymi zaschłą już krwią, jeżeli ma to doprowadzić do autentycznego pokoju. Shalom, salom (pokój) był, jest i będzie zawsze najbardziej potrzebnym światu stanem jego istnienia.