Zapewne budzą w nas przerażenie znajdujące się na poligonach i polach ćwiczebnych manekiny ludzkie, do których uczy się żołnierzy strzelać. Sztuka zabijania. Pytamy, jak na to patrzeć w cywilizowanym przecież świecie? Jak powinni się wobec tych praktyk zachowywać chrześcijanie? Tymczasem powszechnie uznaje się to za coś normalnego. Świat pełen jest straszliwych paradoksów... Pomyślmy o matce nieprzesypiającej nocy, bo opiekuje się swoim ukochanym dzieckiem. Uprzytomnijmy sobie ogromny wysiłek rodziców, jaki wkładają, by wychować i wykształcić syna, gdy w tym samym czasie miliony ludzi pracują nad tym, by wyprodukować jeszcze „lepszą”, skuteczniejszą broń dla zabicia tego syna, dla zabicia milionów ludzkich dzieci... Dorabia się specjalne ideologie, by „moralnie” usposobić ludzi do bardziej gorliwego zabijania innych.
My, Polacy, pamiętamy ogrom zbrodni dokonywanych na naszym narodzie przez sąsiadów z zachodu i ze wschodu. Bogu dzięki, teraz i jedni, i drudzy przyjeżdżają do nas, a my odwiedzamy ich kraje. Jakże często, gdy rozmawiamy z tymi ludźmi, dzisiaj już starszymi, tłumaczą się często: „Ja u was nie byłem ja was nie zabijałem”. Inni mówią: „Wy nas na pewno nie lubicie, bo tyle krzywdy doznaliście od nas”. Jeszcze inni dodają: „Musieliśmy to robić, takie są prawa wojny”.
Zapytałem kiedyś grupę księży niemieckich, co ich ojcowie mówią o wojnie. Odpowiadali: „Przeważnie milczą. Nie chcą o tym mówić”.
Dzisiaj możemy także wyjaśniać tzw. „białe plamy”. Ze wstydem, bólem i grozą wspominamy nasze powojenne dzieje, czasy stalinowskie, przypominamy o istnieniu także naszych, rodzimych zbrodniarzy, którzy mordowali swoich braci Polaków, często najlepszych synów Ojczyzny. Wielu z tych, którzy skazywali niesprawiedliwie na śmierć, torturowali, nieśli rodakom nieszczęście i łzy, jeszcze żyje. Co mówi im ich sumienie?
Pozostaje zatem wielki problem przebaczenia, niezwykle trudny problem miłości krzywdzicieli - miłości nieprzyjaciół, do której niezmiernie i wbrew wszystkiemu nawołuje Chrystus. Łatwo o tym mówić, trudniej stosować w życiu. Pisał kiedyś kard. Stefan Wyszyński, że nienawiść nie ma sensu. Ona potrafi tylko niszczyć. Działa destrukcyjnie. Budować, tworzyć potrafi tylko miłość. Ona jedynie ma sens.
Dlatego wyznawca Chrystusa winien modlić się nie tylko za swoich nieprzyjaciół, ale i za wrogów. Nie jest to łatwe zadanie, często wymaga od człowieka prawdziwego heroizmu. Dobrze to rozumieli wielcy chrześcijanie naszych czasów: św. Maksymilian Maria Kolbe, bł. Edyta Stein, bł. Michał Kozal, ks. Jerzy Popiełuszko - wszyscy męczennicy. Rozumieli, że każdy człowiek jest obrazem Boga i niezależnie od jego stanu moralnego - pozostaje obrazem Stwórcy.
To jest największy powód, dla którego powinniśmy miłować każdego człowieka. To nieodwołalny obowiązek każdego z nas, chrześcijan.