ALINA ZIĘTEK-SALWIK

Łączki Jagiellońskie to wioska w dekanacie frysztackim oddalona od Krosna o 12 km. Pierwsze wzmianki o tej osadzie pochodzą z XIV w., z roku 1397, jako własności rycerskiej. W 1910 r. dla upamiętnienia 500. rocznicy bitwy pod Grunwaldem dodano do nazwy Łączki przymiotnik Jagiellońkie. Parafia w Łączkach ma bogatą tradycję. Kiedyś obejmowała swoim zasięgiem duże tereny, dzisiaj ma najmniej wiernych w swoich dziejach tzn. ok. 1500 osób z Łączek Jagiellońskich, Wojtaszówki i Wojkówki, gdzie znajduje się kościół filialny pw. św. Zofii. W swojej historii parafia należała do 4 diecezji: krakowskiej, przemyskiej, tarnowskiej, a teraz do rzeszowskiej. Od 2 lat obowiązki proboszcza pełni ks. Antoni Czerak.

Z dziejów parafii

Pierwszy kościół został wzniesiony w Łączkach Jagiellońskich na początku XVI w. z fundacji Wojciecha i Jana Kamienieckich. Świątynia dostała tytuł św. Andrzeja Apostoła prawdopodobnie z tego powodu, że św. Andrzej był patronem rycerstwa. Po 200 latach (ok. 1750 r.) w miejscu tego kościoła wzniesiono drugą świątynię, którą ufundował dziedzic łączkowski Adam Pałka. Konsekrował ją w 1756 r. bp Andrzej Pruski pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryi Panny i św. Andrzeja Apostoła. Istniejąca do dzisiaj świątynia jest budowlą murowaną, jednonawową, w stylu późnego baroku, z wystrojem rokokowym, o sklepieniu pułapowym. Początkowo kryta gontem, obecnie blachą. Kamień do budowy tej świątyni pochodził z rozbiórki dawnej warowni łąckiej. Ciekawostką jest, że mury tej świątyni mają grubość ponad 2 m.

Świątynia usytuowana jest na górce, otacza ją mur, który powstał w tym samym czasie co świątynia. W murze umieszczone są dwie wieże, z których jedna jest dzwonnicą.

Z zabytkowego wyposażenia na uwagę zasługuje kropielnica z

1740 r. i chrzcielnica z 1750 r. Pod płaskim stropem kościoła umieszczony jest krzyż pochodzący z tego samego okresu. Wnętrze świątyni zdobi piękna polichromia figuralna z 1860 r. Kościół posiada 3 ołtarze. W głównym ołtarzu w centralnym miejscu umieszczony jest obraz Matki Bożej Łączkowskiej, przeniesiony z pierwszego kościoła. W zwieńczeniu nawy głównej znajduje się obraz św. Andrzeja Apostoła, patrona parafii. Ołtarze boczne, pochodzące z 1760 r., mają cech barokowe i rokokowe, w ostatnim czasie zostały odnowione. Dużo uroku dodają świątyni rzeźby w głównym ołtarzu pochodzące z ok. 1760 r. - sylwetki św. Wojciecha i św. Stanisława.

Parafia w Łączkach powstała prawdopodobnie pod koniec XV lub na początku XVI w. W 1595 r. na prośbę właściciela miejscowości

Andrzeja Sapiehy kardynał i biskup krakowski Jerzy Radziwiłł przyłączył ją do parafii w Łękach. W 1730 r. po spaleniu kościoła w Łękach Strzyżowskich świątynia w Łączkach stała się nieformalnie kościołem parafialnym. Mocą władz austriackich w czasie zaborów w 1797 r. kościół w Łączkach podniesiono do godności kościoła parafialnego, a kościół w Łękach stał się kościołem filialnym.

Łączkowska Pani

Obraz Matki Bożej Łączkowskiej powstał pod koniec XVII w. Wykonany techniką olejną na desce przez nieznanego z nazwiska artystę, przedstawia Maryję z Dzieciątkiem na ręku. Według miejscowej, ustnej tradycji, obraz ten znajdował się w kościele w Łękach Strzyżowskich. W Łączkach znalazł się w sposób cudowny po zabójstwie kapłana idącego z Najświętszym Sakramentem. Wkrótce bardzo licznie zaczęły przybywać do tego miejsca pielgrzymki. Szczególny wzrost kultu Matki Bożej Łączkowskiej nastąpił w XVIII w., a dowodem na to był fakt, że w ciągu roku obchodzono tu aż 19 dni odpustowych, chociaż kościół w Łączkach wciąż był tylko kościołem filialnym. Wokół obrazu zawieszano liczne wota jako wyrazy wdzięczności za otrzymane łaski.

Jedna wspólnota

Chociaż wierni mieszkają w 3 miejscowościach, to jednak czują się jedną wspólnotą. Tak było od wieków. Łączy ich zwłaszcza Matka Boża Łączkowska, w której wyjątkową opiekę mocno wierzą. Nawet w czasie II wojny światowej było tu stosunkowo bezpiecznie. Swoją wdzięczność wyrażają podczas środowej Nowenny do Matki Bożej. Miejsce słynie jako sanktuarium (co potwierdza formalnie stara pieczątka).

W każdy trzeci piątek miesiąca odprawiane jest nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego. Pozostałe nabożeństwa są związane z rokiem liturgicznym i odprawiane są jak w każdej parafii. Działa tu kilka grup duszpasterskich: Zespół Charytatywny Caritas, Grupa Synodalna poszerzona po ostatniej kolędzie, róże różańcowe, grupa młodzieżowa, jest schola dziewcząt, ponad 20 ministrantów. Wierni sami dbają o wygląd świątyni. Wiele osób jest żywo zatroskanych o sprawy materialne i duchowe Kościoła . Czasy komunistyczne przyczyniły się do tego, że niektórzy zaniedbali praktyki religijne. Od dawne nie było tu powołań do życia duchownego. Ostatni z kapłanów rodaków zmarł w 2000 r. w wieku 89 lat we Francji. Pociechą jest, że systematycznie wzrasta liczba osób przystępujących do spowiedzi wielkanocnej. W ramach przygotowania do nawiedzenia obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, które będzie w marcu, wznoszone są modlitwy w intencji tych, którzy od lat nie przystępują do sakramentów świętych.

Dużym obciążeniem dla parafian (dotkniętych mocno bezrobociem) jest dbanie o zabytkowy kościół. Rada Duszpasterska zbiera systematycznie ofiary na remont świątyni. Dotacje państwowe są symboliczne, a wydatki ogromne. Ostatnio zostały odnowione boczne ołtarze, chrzcielnica. Na renowację czeka główny ołtarz.