Zgromadzenie Córek Matki Bożej Bolesnej, powszechnie znane jako Siostry Serafitki, powstało w 1881 r. w Zakroczymiu z inicjatywy bł. Honorata Koźmińskiego i m. Małgorzaty Łucji Szewczyk. Łucja Szewczyk w maju 1881 r. razem z pierwszą kandydatką do zakonu zaczęła w Zakroczymiu pod kierownictwem bł. Honorata formować nowe bezhabitowe zgromadzenie zakonne.

Kim był bł. Honorat Koźmiński? Urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej. Mając 11 lat, mimo głębokiej pobożności wyniesionej z domu rodzinnego, stracił wiarę i zaparł się Boga. W wieku 15 lat ukończył gimnazjum w Płocku i rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Budowlanym. W kwietniu 1846 r. został aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej z oskarżeniem o spisek przeciw carowi. W tym czasie ciężko zachorował i był bliski śmierci. Matka jego modliła się o zdrowie i nawrócenie syna. 15 sierpnia 1846 r., w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, przeżył nawrócenie i zaczął wracać do zdrowia. Po wyjściu na wolność odbył spowiedź generalną i zaczął prowadzić surowe ascetyczne życie. W 1848 r. wdzięczny Bogu za dar wiary i życia wstąpił do zakonu kapucyńskiego w Warszawie. Katechizował, spowiadał, głosił misje, zakładał kółka różańcowe. Po powstaniu styczniowym wzmogły się prześladowania duchowieństwa. Decyzją cara miała również nastąpić całkowita zagłada życia zakonnego. Nie wychodząc z klasztoru, a nawet nie mogąc głosić kazań, o. Honorat działał poprzez konfesjonał. Przez konfesjonał i kierownictwo duchowe założył ponad 20 bezhabitowych rodzin zakonnych, prowadzących na wzór Jezusa i Maryi życie ukryte. Zgromadzenia te pracowały w różnych środowiskach. Każde zgromadzenie honorackie miało wyznaczony cel, wszystkie szczególnie czciły Matkę Bożą i tak jak ich Założyciel były oddane w Jej niewolę. Do dziś istnieje 18 zgromadzeń założonych przez bł. Honorata. Zmarł on 16 grudnia 1916 r. w opinii świętości. Jego proces beatyfikacyjny został rozpoczęty przez kard. Stefana Wyszyńskiego w 1949 r. Beatyfikował go Papież Jan Paweł II 16 października 1988 r. w Rzymie.

Współzałożycielka Zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej, Łucja Szewczyk, urodziła się na Wołyniu w 1828 r. Około 1880 r. udała się do Zakroczymia, aby odprawić rekolekcje pod kierunkiem bł. Honorata Koźmińskiego. Przedstawiła mu wówczas swoje zamiary życia zakonnego i całkowitej służby ubogim. Odtąd pozostała w Zakroczymiu. Kierowała rozwijającym się Zgromadzeniem Serafitek ponad 20 lat. Zmarła 5 czerwca 1905 r. w Nieszawie.

Siostry serafitki służą najuboższym, opuszczonym, potrzebującym pomocy w domach prywatnych i domach opieki. Na terenie naszej diecezji istnieją dwa domy zakonne sióstr serafitek-w Biłgoraju i Tarnogrodzie.

Do Biłgoraja siostry serafitki przybyły w 1927 r. i rozpoczęły pracę w nowo powstałym szpitalu. Pracowały tam do 1964 r., kiedy to zostały zwolnione przez władze komunistyczne. Wyczerpująca praca wśród chorych nie pozwalała siostrom pracującym w szpitalu podejmować innych prac w parafii, jak również katechizować. W 1951 r. do pracy w parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny przybyły 3 siostry. Jedna z nich rozpoczęła pracę jako katechetka w kilku pobliskich szkołach. Inna z kolei opiekowała się 80-letnim ks. prał. Koziołkiewiczem ( proboszczem parafii) i chorymi potrzebującymi opieki w swoich domach. Trzecia siostra zajęła się gotowaniem na plebanii. Nie był to jeszcze dom zorganizowany, dlatego siostry mieszkały na terenie szpitala. W 1951 r. za zgodą Kurii Biskupiej w Lublinie siostry zamieszkały w domu parafialnym przy ul. 3 Maja 1. Początki były bardzo trudne. Siostry nie miały pomieszczeń, w których mogłyby prać, szyć i naprawiać bieliznę kościelną. Mimo ogromnej pracy parafialnej i katechetycznej, siostry pamiętały także o chorych i potrzebujących. Organizowały zbiórkę odzieży i pomoc finansową dla biednych rodzin. Przygotowywały paczki świąteczne i przyjmowały chorych w domu zakonnym. Katechizowały dzieci przedszkolne z całego Biłgoraja. W 1983 r. rozpoczęły pracę w kancelarii parafialnej przy kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. W 1984 r. wspólnota zakonna powiększyła się do 7 sióstr, gdyż na prośbę Księdza Proboszcza z parafii św. Jerzego w Biłgoraju przybyły jeszcze 2 siostry. W nowej parafii podjęły one katechizację, prowadzenie scholi oraz posługę w kuchni i dodatkowo pracę organistki do września 1986 r. 16 grudnia 1990 r. ks. bp Piotr Hemperek z Lublina dokonał poświęcenia kaplicy w domu zakonnym, na którą siostry czekały prawie 40 lat.

Dziś wspólnota sióstr serafitek w Biłgoraju liczy 10 sióstr. Siostra przełożona prowadzi kancelarię parafialną, a oprócz tego zajmuje się rozprowadzaniem prasy katolickiej i sprzedażą książek religijnych. Siostry troszczą się o wystrój kościoła i zajmują się zakrystią; 3 siostry katechizują w Zespole Szkół Zawodowych, 1-w Gimnazjum i 2-w Szkołach Podstawowych na terenie Biłgoraja. Siostry prowadzą także katechizację dzieci przedszkolnych. Oprócz katechezy organizują pielgrzymki, dni skupienia dla dziewcząt oraz przygotowują z dziećmi i młodzieżą przedstawienia z okazji różnych uroczystości. Prowadzą także kółka różańcowe i grupy skupiające dzieci i młodzież. W pracy katechetycznej i parafialnej siostry nie zapominają o chorych i najbardziej potrzebujących, organizując im pomoc materialną i duchową w ramach pracy Parafialnego Zespołu Charytatywnego Caritas. Na przestrzeni 50 lat przy parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny pracowało 30 sióstr, w tym 12 odeszło do Pana po wieczną nagrodę.