Wielki Post rozpoczęty. W każdej świątyni słyszeliśmy słowa: " Prochem jesteś i w proch się obrócisz". W mieście biskupim liturgii Środy Popielcowej przewodniczył metropolita częstochowski abp Stanisław Nowak. Szary popiół ze spalonych gałązek palmowych osiadł na naszych głowach, a my w zadumie próbujemy zwrócić się ku sprawom najważniejszym. Pochylamy się nad tajemnicą życia i śmierci, chcąc dostrzec w nich wartość i sens. Czujemy swoją słabość i znikomość, a jednocześnie wołamy rozumem i sercem o to, by trwać i nie przemijać.

Od kiedy Chrystus stanął pośród ludzi, życie jest czymś więcej niż tylko marnością nad marnościami. Mówił o tym Ksiądz Arcybiskup w homilii. By zrozumieć obecność Boga pośród swego ludu, trzeba wyjść na miejsce pustynne. Gorzkie żale, nabożeństwo Drogi Krzyżowej, rekolekcje, spowiedź zanurzają nas w tajemnicę powrotu syna do Ojca. A jest to tajemnica ludzkiego życia w całej prawdzie, bo jest w nim dobro i zło, grzech i cnota, wina i kara, rozpacz i nadzieja. Gdy jednak zanurzamy się w Chrystusie i w Jego męce, zanurzamy się jednocześnie w Jego Odkupieniu. Wielka pedagogika wielkopostna-jak powiedział Pasterz Kościoła częstochowskiego-nie polega tylko na uznaniu grzechu i chęci podnoszenia się z niego. Prawdziwa pedagogika wielkopostna pokazuje nam cel, a jest nim powołanie do świętości. Człowiek jest powołany do świętości, ale sam siebie świętym uczynić nie może. Kiedy przyjmujemy popiół na głowę, wtedy odwołujemy się do Chrystusa, do Jego męki, do Jego krwi. To jest prawdziwe spotkanie z Bogiem miłosiernym i wymagającym. Owszem, wyjście na pustynię niesie ze sobą odczucie głodu, jeśli jest to jednak głód spotkania z Chrystusem, wtedy dotykamy prawdziwego pokarmu, który zaspokaja wszelkie pragnienia.