Zdaniem wielu amerykańskich duszpasterzy V Światowy Dzień Młodzieży w Denver (Colorado, USA, 12-15 sierpnia 1993 r.) otworzył nowy rozdział w ewangelizacji tamtejszej młodzieży, która – jak im się wcześniej wydawało – znudzona dobrobytem nie będzie zainteresowana spotkaniem z Papieżem. Znowu niespodzianka. Półmilionowa rzesza młodych ludzi (było to największe zgromadzenie w historii stanu Colorado) z uwagą i entuzjazmem słuchała słów Jana Pawła II, który przypomniał im o "sanktuarium sumienia".

Jedno z najbardziej poruszających przesłań, jakie Jan Paweł II wygłosił do młodzieży, pochodzi z jego pielgrzymki do Polski w 1987 r., kiedy to nawiązał do miejsca spotkania – gdańskiego wzgórza Westerplatte, bohatersko bronionego przez Polaków w dniu wybuchu II wojny światowej. "Każdy z Was, młodzi Przyjaciele, znajduje też w życiu jakieś swoje Westerplatte, jakiś wymiar zadań, które trzeba podjąć i wypełnić, jakąś słuszną sprawę, o którą nie można nie walczyć, jakiś obowiązek, powinność, od której nie można się uchylić, nie można zdezerterować”.

Jan Paweł II przewodniczył Mszy św., która stała się – jak uznano później – prawdopodobnie największym zgromadzeniem w historii ludzkości. Było to w Manili na Filipinach, 15 stycznia 1995 r. w czasie Światowego Dnia Młodzieży. Szacuje się, że w Mszy z papieżem uczestniczyło 5 do, nawet, 7 mln ludzi. Jan Paweł II z powodu ogromnego tłumu przybył na tę uroczystość nie samochodem lecz helikopterem.

Podziel się cytatem

Oprócz cyklicznie organizowanych Światowych Dni Młodzieży, z inicjatywy papieża odbyło się także spotkanie z młodzieżą Europy. Miało to miejsce w Loreto, 9 października 1995 r. W przemówieniu do młodzieży papież wykorzystał m.in. motyw domu. W słynnym tutejszym sanktuarium maryjnym, znajduje się "domek", w którym – zgodnie z tradycją – Maryja przeżyła zwiastowanie. Jan Paweł II zachęcił młodzież Europy by weszła do tego domu aby budować inny świat, "świat, w którym królować będzie cywilizacja miłości".

Ku zaskoczeniu Kościoła we Francji, mediów i samego papieża ponad milion młodych ze 160 krajów świata przybyło do Paryża na XII Światowe Dni Młodzieży w sierpniu 1997 r. Jan Paweł II zachęcił młodzież do wyruszenia "na drogi ludzkości" jako "aktywni i odpowiedzialni członkowie Kościoła". Pokazał też wzorce: beatyfikował chrześcijańskiego myśliciela i działacza społecznego Fryderyka Ozanama i zapowiedział ogłoszenie "młodej, podobnie jak uczestnicy światowego Dnia" św. Teresy z Lisieux (zmarłą w wieku 24 lat) Doktorem Kościoła, czym wywołał kilkuminutową owację.

„Światowe Dni Młodzieży w Paryżu były niezaprzeczalnym sukcesem. Ukazują wielki głód ideału, jaki odczuwa obecne pokolenie młodych” – przyznał komunistyczny dziennik francuski „L’Humanite” w sierpniu 1997.

Podziel się cytatem

Gdy Karol Wojtyła był młodym księdzem, jego "poligonem doświadczalnym" w pracy duszpasterza i wykładowcy była grupa studentów, która podczas górskich wędrówek i kajakowych spływów dyskutowała z nim o miłości i rodzinie. Pół wieku później, w sierpniu 2000 r. autor "Miłości i odpowiedzialności" jako "laboratorium wiary XXI wieku" określił spotkanie młodzieży, która przybyła do Rzymu z całego świata na kolejne spotkanie. Niewykluczone, że przemawiając w tę sierpniową noc do niezwykłego milionowego audytorium na Tor Vergata, wspominał rozmowy ze studentami, tymi od św. Floriana, kajaków i gór...

Papież bardzo dbał o to, by ewangeliczne przesłanie prezentować młodzieży w kontekście ich pasji i fascynacji. Na przykład przemawiając w 1991 r. do amerykańskiej młodzieży zgromadzonej na stadionie baseballowym, mówił: „Dzisiaj ten wspaniały stadion stał się terenem treningu innego rodzaju – nie treningu przygotowującego do gry w hokeja czy piłkę nożną, baseball czy koszykówkę (nie wspomnę już o futbolu), ale treningu, który pomoże wam pełniej przeżywać waszą wiarę w Jezusa. To jest właśnie owo ‘ćwiczenie się w pobożności’, o którym mówi św. Paweł – trening, który pozwala wam oddać się bez zastrzeżeń Chrystusowi oraz dziełu, do którego On was powołuje!”

Fenomen szczególnego porozumienia, jakie pomiędzy papieżem Wojtyła a młodzieżą próbowało wyjaśnić w dziesiątkach książek i tysiącach analiz prasowych, radiowych, telewizyjnych. Jedną z odpowiedzi dał Vaclav Havel: “Jest to niewątpliwie związane z tęsknotą młodego pokolenia za powierzeniem jej jakiegoś duchowego posłannictwa. Oczekiwanie na takie posłannictwo spotyka się z charyzmatyczną osobowością. Wynika to także z poczucia pewnej pustki, sytuacji bez wyjścia naszej, w zasadzie ateistycznej, cywilizacji”.

Jan Paweł II starał się, by podczas jego spotkań z młodzieżą panowała bezpośrednia atmosfera. Nie zapominał jednak, by przede wszystkim, wskazując na ewangeliczne ideały, stawiać młodym ludziom wymagania, a także kierować do nich trudne, niepopularne przestrogi. W Paryżu w 1980 r. tłumaczył: „Rozluźnienie obyczajów nie daje szczęścia ludziom. Społeczeństwo nie zapewnia szczęścia ludziom. Nigdy go nie dało!” Przyjmując w Watykanie uczestników światowego spotkania wspólnot terapeutycznych (wrzesień 1984) przestrzegł: „Narkotyków nie pokona się narkotykami!”. Radykalne przesłanie na rzecz życia wygłosił m.in. przemawiając zaś do młodzieży w Bergamo (czerwiec 1992 r.): „Droga młodzieży, nie bój się bronić życia, i to całego życia. Życia w zarodku i życia u schyłku!”.

Niewątpliwie jedną z najbardziej niezwykłych i poruszających scenerii, spośród wszystkich, w jakich Jan Paweł II spotykał się z młodzieżą, było Korazim w Ziemi Świętej (2000). Papieskie słowa nabrały w związku z tym dodatkowego wyrazu. „Niedaleko stąd Jezus powołał swoich pierwszych uczniów, jak dzisiaj powołuje was. Jego powołanie zawsze zmuszało do dokonania wyboru między dwoma głosami, które nawet w tej chwili, na tym wzgórzu walczą o rząd waszych serc – wyboru między dobrem a złem, między życiem a śmiercią. Za którym głosem postanowią pójść młodzi XXI wieku? Zaufać Jezusowi znaczy uwierzyć wszystkiemu, co on mówi, choćby wydawało się to bardzo dziwne, i odrzucić namowy zła, choćby wydawały się rozsądne i pociągające”.

„Drodzy przyjaciele!” – w tak niezwykły i bezpośredni sposób (jakże zrozumiały, biorąc pod uwagę wiele lat duszpasterskich doświadczeń) rozpoczął papież Wojtyła swój „List do młodych” (1985). Słowo „przyjaciele” pojawia się w tym dokumencie aż dziewięciokrotnie („młodzi przyjaciele”, „drodzy przyjaciele”). Kończąc swoje posłanie do młodzieży świata, papież przywołał ewangeliczną scenę wesela w Kanie Galilejskiej i słowa, jakie Matka Chrystusa wypowiedziała do obecnych tam ludzi, którzy służyli w czasie przyjęcia: "zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie". Po Następnie papież zapewnia: „Powtarzam te słowa Bogarodzicy i skierowuję je do Was, do Młodych, do każdego i każdej: ‘cokolwiek Chrystus wam powie, to czyńcie’. I błogosławię Was w Imię Trójcy Przenajświętszej”.

Ciekawym rysem „Listu do młodych” jest zwrócenie uwagi, że także wśród wyznawców religii niechrześcijańskich, przede wszystkim buddyzmu, hinduizmu i islamu, od tysięcy lat spotkać można ludzi, którzy często już w młodości obierają stan ubóstwa i czystości w poszukiwaniu Absolutu. W ten sposób, pisze papież, „stają się żywym przykładem dla współczesnych sobie ludzi i wskazują im swym postępowaniem na prymat wartości wiecznych nad przemijającymi a niekiedy zwodniczymi, jakie ofiaruje im społeczeństwo, w którym żyją”. Jan Paweł II wskazuje, że „jest rzeczą pewną, że począwszy od najdawniejszych czasów głos sumienia kieruje każdy podmiot ludzki ku obiektywnej normie moralnej, znajdującej konkretny wyraz w poszanowaniu osoby bliźniego i w zasadzie, według której nie należy czynić drugiemu tego, czego byśmy nie chcieli, by nam inni czynili”. W tym kontekście wspomina postacie Konfucjusza, starożytnego nauczyciela japońskiego Dengyo Daishi oraz Mahatmy Gandhiego, o którym pisze, że „niestrudzenie nauczał ‘mocy prawdy’ (satyagrapha), zwyciężającej bez przemocy, własnym dynamizmem zawartym w działaniu sprawiedliwym”

W „Liście do młodych” papież Wojtyłą nawiązał także do swoich krakowskich doświadczeń duszpasterza studentów i młodych małżeństw. Wyznał, że towarzysząc „niejako z bliska” miłości wielu ludzi zrozumiał, jak istotna, wielka i doniosła jest to sprawa. „Myślę, że przyszłość człowieka waży się w znacznej mierze na szlakach tej zrazu młodzieńczej miłości, którą ty i ona... którą ty i on odkrywacie na szlakach waszej miłości”.

Światowe Dni Młodzieży zorganizowane w Roku Jubileuszowym 2000 lat chrześcijaństwa miały szczególną temperaturę, emocje, rozmach i entuzjazm. Młodzież ze wszystkich kontynentów, która przybyłą do Tor Vergata pod Rzymem nawiązała niezwykle silny kontakt z sędziwym i schorowanym, ale doskonale już sobie znanym papieżem i...wciąż żartującym papieżem.

Podziel się cytatem

„Czy trudno jest wierzyć w roku dwutysięcznym? Tak Jest trudno. Nie należy tego ukrywać – mówił Jan Paweł II przekonując słuchaczy: „Kiedy marzycie o szczęściu, szukacie właśnie Jezusa”. A na koniec zapewnił młodzież świata: Jeśli będziecie tym, czym macie być, zapalicie cały świat!” Lewicujący włoski dziennik „La Repubblica” napisał o podrzymskim spotkaniu młodzieży ze wszystkich kontynentów, że „w Tor Vergata zawalił się mur pomiędzy agnostykami a katolikami”.

Czym jest dla Jana Pawła II miłość rodząca się między dwojgiem ludzi? „Jest to poniekąd wielka Przygoda, ale jest to równocześnie wielkie Zadanie”. Jeszcze w „krakowskich” czasach ks. Wojtyła podkreślał i tłumaczył młodym, że miłość prawdziwa zakłada także odpowiedzialność – za drugiego, za związek oraz owoc tego związku, jakim jest nowe życie.

Wśród różnych rad i wskazówek jakich papież udzielał rodzinom była wyraźna zachęta do wspólnej modlitwy. „Modlitwa służy ugruntowaniu duchowej spoistości rodziny, przyczyniając się do tego, że rodzina staje się silna Bogiem” – tłumaczył w „Liście do rodzin”.

Jan Paweł II „wylansował” nowy styl komunikowania się z młodzieżą wszystkich kontynentów, nieznany dotąd Kościołowi katolickiemu, chrześcijaństwu i całemu świata. Nie lękał się ani spontanicznej rozmowy, ani żartów i przekomarzań, co przed erą papieża Wojtyły było nie do pomyślenia. Niejednokrotnie odkładał wcześniej przygotowany tekst i improwizował swoje przemówienie, niejednokrotnie wchodząc przy tym w dialog z młodzieżą.

Papież Wojtyła nie doczekał już jubileuszowego XXX Światowego Dnia Młodzieży w Kolonii (odbyło się ono już pod przewodnictwem jego następcy, Benedykta XVI) ale w sierpniu 2004 przygotował orędzie, którym takie spotkanie zawsze poprzedzał. W tym swoistym testamencie do młodzieży papież przestrzegł młode pokolenie przed „uleganiem fałszywym iluzjom i przelotnym modom, które nierzadko pozostawiają tragiczną pustkę duchową!” Zaapelował o odrzucenie „pokusy pieniądza, konsumpcyjnego życia i podstępnej przemocy, które niekiedy lansują środki przekazu”. Swoje ostatnie orędzie do młodych z całego świata zakończył zaś słowami: „Droga młodzieży, podążająca duchowo do Kolonii, Papież towarzyszy wam swoją modlitwą. Niech Maryja, ‘Niewiasta Eucharystii’ i Matka Mądrości, wspiera wasze kroki, rozjaśnia wasze wybory, niech uczy was kochać to, co jest prawdziwe, dobre i piękne. Niech zaprowadzi was wszystkich do swojego Syna, który jako jedyny może zaspokoić najskrytsze pragnienia ludzkiego serca i umysłu”.