Zgromadzenie Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim założył św. Brat Albert w Krakowie w 1891 r. w celu niesienia pomocy najbiedniejszym i najbardziej opuszczonym. Dlatego ich hasłem są słowa św. Brata Alberta: "Powinno się być dobrym jak chleb" oraz bł. matki Bernardyny - Marii Jabłońskiej: "Czyńcie dobrze wszystkim".

Początkowo Zgromadzeniem kierował bezpośrednio św. Albert. 7 kwietnia 1902 r. mianował pierwszą oficjalna przełożoną generalną - s. Bernardynę - Marię Jabłońską, która stała na czele wspólnoty 38 lat, do swojej śmierci w 1940 r. Matka Bernardyna odegrała bardzo ważną rolę w procesie powstawania Zgromadzenia, stąd nazwana jest współzałożycielką. Urodziła się 5 sierpnia 1878 r. w Pizunach k. Narola na terenie naszej diecezji. Mając 18 lat, wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Albertynek. Po roku otrzymała habit zakonny i imię Bernardyna. W wieku 24 lat św. Albert mianował ją pierwszą oficjalną przełożoną generalną Albertynek. Odznaczała się wielką miłością Eucharystii, darem kontemplacji i dobrocią serca. Napisane przez matkę Bernardynę konstytucje Zgromadzenia opierają się na pierwotnej regule św. Franciszka z Asyżu i duchowości św. Brata Alberta. Bł. matka Bernardyna - Maria Jabłońska zmarła 23 września 1940 r. w opinii świętości. Papież Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną podczas Mszy św. 6 czerwca 1997 r. w Zakopanem. Jej relikwie znajdują się w kościele "Ecce Homo" w Krakowie - Prądniku Czerwonym.

Kim był św. Brat Albert - Adam Chmielowski? Urodził się 20 sierpnia 1845 r. w Igołomii k. Krakowa. W wieku 7 lat zmarł mu ojciec, a w 14. roku życia osierociła go matka. Jago wychowaniem zajęła się ciotka. Jako student Szkoły Rolniczo-Leśnej w Puławach brał udział w powstaniu styczniowym. Po przegranej bitwie pod Miechowem dostał się do niewoli, w której amputowano mu nogę. Wydostawszy się z niej, uciekł do Paryża. W 1865 r. przyjechał do Warszawy, gdzie rozpoczął studia malarskie, które kontynuował w Monachium. Wróciwszy do kraju w 1874 r., zaczął malować, z czasem tworząc dzieła o tematyce religijnej. Wówczas powstał jego słynny obraz "Ecce Homo", znamionujący zachodzące w nim przemiany. Adam Chmielowski postanowił oddać swe życie Bogu. Początkowo wstąpił do Zakonu Jezuitów, jednak popadłszy w depresję, po pół roku musiał opuścić nowicjat. Wyjechał na Podole do swego brata Stanisława, gdzie związał się z tercjarstwem św. Franciszka z Asyżu i prowadził pracę apostolską wśród ludności wiejskiej. W 1884 r. wrócił do Krakowa i poświęcił swe życie służbie bezdomnym i opuszczonym. Otwierał dla nich przytuliska, aby przez stworzenie godziwych warunków życia ratować w nich ludzką godność i kierować ku Bogu. W 1887 r. za zgodą kard. Albina Dunajewskiego przywdział habit, a w rok potem złożył na jego ręce śluby, dając początek nowej rodzinie zakonnej. Założone przez siebie Zgromadzenia: Braci Albertynów i Sióstr Albertynek oparł na pierwotnej regule św. Franciszka z Asyżu.

Św. Brat Albert zakładał ogrzewalnie miejskie dla bezdomnych, domy dla sierot, kalek, starców i nieuleczalne chorych. Pomagał bezrobotnym, wyszukując dla nich pracę. Zmarł 25 grudnia 1916 r. w Krakowie w opinii świętości. Jego beatyfikacja miała miejsce w 1983 r. w Krakowie, a kanonizacja 12 listopada 1989 r. w Rzymie.

W naszej diecezji Zgromadzenie Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim już od ponad 70 lat ma swój dom w Lubaczowie. Siostry, a jest ich 6, prowadzą Dom Pomocy Społecznej dla Dzieci i Młodzieży Niepełnosprawnej Intelektualnie. Zgodnie ze swoim charyzmatem, na wzór Założyciela albertynki służą najbiedniejszym i najbardziej opuszczonym. W Domu Pomocy Społecznej w Lubaczowie znajduje się 62 dzieci w wieku od 5 do 25 lat. Są to dzieci wymagające szczególnej troski i opieki. Osiemnaścioro spośród nich w ogóle nie chodzi, w związku z tym potrzebuje stałej opieki.

Regułą postępowania sióstr jest życie według Ewangelii, zwłaszcza przez naśladowanie Chrystusa ubogiego i miłosiernego. Zgromadzenie nie posiada na własność żadnego majątku, co najwyżej może go użytkować i nim zarządzać. Siostry prowadzą ubogi styl życia i pracy, ubóstwo ma być niejako pomostem łączącym ich z ubogimi. Szczególną cechą albertynek jest dążenie do łączenia modlitwy z ciężką pracą związaną z ich posłannictwem.

Zgromadzenie poświęcone jest Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Albertynki żywią szczególny kult do tajemnicy wcielenia, męki i śmierci Zbawiciela oraz do Najświętszego Oblicza "Ecce Homo". Głównym źródłem siły do dawania się bliźnim bez reszty jest Eucharystia. Słowa "Być dobrym jak chleb dla wszystkich" oznaczały u św. Brata Alberta: dawać swe życie innym na wzór Tego, który stał się dla nas Chlebem Żywym.

Strój albertynek został zaprojektowany przez św. Brata Alberta: habit, szkaplerz i welon z ciemnoszarego materiału; pod welonem, na głowie biały płócienny welonik; habit przepasany sznurem z pięcioma węzłami, przy boku różaniec z grubych brązowych ziaren z medalikiem; u profesek wieczystych na piersi krzyżyk z pasyjką średniej wielkości.