Decyzja Stolicy Apostolskiej została przekazana w liście z 30 marca, w którym stwierdzono, że „szpitale psychiatryczne zarządzane przez Urząd Prowincjalny Stowarzyszenia Braci Miłosierdzia w Belgii nie będą już mogły być uważane za instytucje katolickie".

Przełożony generalny Braci Miłosierdzia, br. René Stockman oświadczył w związku z tym, że zgromadzenie zakonne „musi opuścić swoje ośrodki psychiatryczne w Belgii”. Zaznaczył, że jest to decyzja bolesna, ponieważ zgromadzenie należy do pionierów w dziedzinie opieki psychiatrycznej w Belgii. Decyzja Watykanu kończy trwający trzy lata spór między Braćmi Miłosierdzia a korporacją, która zarządza ich szpitalami w Belgii. W 2017 roku zarząd stowarzyszenia, którego większość stanowią osoby świeckie zdecydował o zezwoleniu na przeprowadzenie eutanazji w swoich szpitalach w Belgii, gdzie prawo eutanazji jest jednym z najbardziej liberalnych. Jego przewodniczącym jest były premier Belgii, a w latach 2009-2014 pierwszy stały przewodniczący Rady Europejskiej, Hermann van Rompuy. W 2017 r. dwóch spośród trzech braci zakonnych w zarządzie poparło decyzję o eutanazji, ale ich kadencja zakończyła się pod koniec września 2018 roku i nie została odnowiona.

List Kongregacji Nauki Wiary podpisał jej prefekt, kard. Luisa Francisco Ladaria Ferrer i sekretarz, arcybiskup Giacomo Morandiego. Obok trwającej od 2017 roku wymiany korespondencji Stolica Apostolska wysłała również do Belgii, jako wizytatora apostolskiego biskupa pomocniczego Amsterdamu, Jana Hendriksa. Nie dostrzegł on jednak żadnych kroków naprzód ani chęci znalezienia „realnego rozwiązania, które pozwoliłoby uniknąć jakiejkolwiek formy odpowiedzialności instytucji za eutanazję".

Kongregacja Nauki Wiary podkreśliła, że „eutanazja pozostaje aktem niedopuszczalnym, nawet w skrajnych przypadkach" i powołała się na encyklikę Evangelium vitae św. Jana Pawła II z 1995 roku oraz skierowane do zgromadzenia plenarnego tej dykasterii przemówienie papieża Franciszka z 30 stycznia b.r. Stwierdzono, że nauczanie katolickie „potwierdza świętą wartość życia ludzkiego", „znaczenie opieki i towarzyszenia chorym i niepełnosprawnym”, a także „chrześcijańską wartość cierpienia, moralną niedopuszczalność eutanazji” oraz „niemożność wprowadzenia tej praktyki w szpitalach katolickich, nawet w przypadkach skrajnych, a także współpracy w tym zakresie z instytucjami cywilnymi”.