Hebrajczycy bardzo lubili muzykę i śpiew. Uważano, że muzyka wypełnia wszechświat, a tylko ludzie nie są w stanie jej usłyszeć. Wierzono, że ten koncert we wszechświecie trwa od stworzenia. Muzyka odgrywała istotną rolę w życiu codziennym. Zabawy, uczty weselne i pogrzeby bez muzyki byłyby niepełne. W czasie wojny pewnych instrumentów używano do dawania sygnału do bitwy. W tym celu Izraelici skonstruowali instrument przypominający trąbkę (szofer) o głośnym, przenikliwym dźwięku (Wj 32,17-18). Ludzie wyższych sfer odpoczywali przy dźwiękach muzyki i pełnili rolę opiekunów muzyków.
Muzyka była również częścią życia religijnego Izraela. Kapłani w świątyni podczas sprawowania kultu (1 Sm 16, 23) zwracali uwagę na to, żeby nie używano instrumentów związanych ze zmysłowymi obrzędami pogańskimi. Uważali, że melodyjny dźwięk fletu w świątyni, mógłby odwrócić uwagę od uwielbienia Boga. W innych przypadkach odwrócenie uwagi przez muzykę było wskazane. Melodie grane przez Dawida na lirze dawały ukojenie królowi Saulowi. Muzykę w świątyni wykonywali pieśniarze i grajkowie, którymi mogli być mężczyźni niektórych izraelskich rodów. Ograniczona była też liczba instrumentów. Te związane z kobietami, hałaśliwą wesołością i pogańskim kultem nie mogły wchodzić w skład świątynnej orkiestry. Do instrumentów, na których grali muzycy służący w świątyni, należała: harfa, lira, róg barani, trąbka, tamburyn (por. 1 Krn 15, 28). Po powrocie z wygnania i odbudowaniu świątyni prawdopodobnie pojawił się też flet i piszczałka.
Muzyka była też ważnym elementem obrzędów religijnych poza świątynią. Podczas świąt wykorzystywano instrumenty, których nie można było używać w świątyni. Święto rozpoczynano dźwiękowym sygnałem. Koniecznym elementem świątecznych obchodów była też muzyka, śpiew i taniec. Muzykę mogły wykonywać kobiety (Ezd 2, 65; Ne 7, 76).
W Biblii znajdujemy tylko fragmentaryczne informacje dotyczące gatunków muzycznych czy pochodzenia instrumentów. Sposób gry przekazywano raczej ustnie niż pisemnie. Dzieje muzyki hebrajskiej sięgają prawdopodobnie czasów, kiedy człowiek zaczął uderzać patykiem o skałę. Od prostych form muzyka hebrajska zaczęła ewaluować. Pierwsi muzycy wybijali rytm na prymitywnych bębenkach. Kiedy odkryto, że można tworzyć muzykę, zaczęto konstruować coraz bardziej złożone instrumenty. Król Dawid stworzył kilka instrumentów muzycznych, chociaż nie wiemy, jak dokładnie wyglądały (por. Am 6, 5). Utworzył też chór składający się z 4 tysięcy pieśniarzy, by wychwalali „Pana na instrumentach, które [Dawid] sprawił w tym celu” (1 Krn 23, 5). Komponował również pieśni, np. lamentacje z powodu śmierci Saula i Jonatana.
Starożytnie instrumenty muzyczne możemy podzielić na trzy podstawowe grupy w zależności od sposobu wytwarzania dźwięku: instrumenty perkusyjne, strunowe i dęte. Mieszkańcy starożytnego Izraela używali wielu instrumentów perkusyjnych: talerzy, kołatek, bębenków, dzwonków. Charakterystyczne były małe dzwoneczki ze złota, przyczepione do szaty najwyższego kapłana, które wydawały dźwięk tylko, gdy stykały się ze sobą. Ich dźwięk oznaczał, że najwyższy kapłan staje przed obliczem Boga. Ci, którzy ośmieliliby się wejść do Świętego Świętych, zginęliby. Talerzy używano, gdy uwielbiano i chwalono Boga. Ich dźwiękowi towarzyszył śpiew i głos trąbek wyrażający wdzięczność Bogu. Natomiast gongu („miedź brzęcząca” - 1 Kor 13, 1) używano podczas ślubu i innych radosnych okazji. Biblia mówi też o kilku instrumentach strunowych, które używano w Izraelu: lirze, trygonie (lira lub harfa w kształcie trójkąta), lutni, na której najczęściej grywały kobiety. Harfę wykorzystywano w świątyni, jej dźwięk uważano za „donośny i radosny” (1 Krn 15, 16).
Izraelici wyrabiali również rogi i inne instrumenty dęte. W czasach biblijnych bardzo popularny był klarnet, którego nie używano w świątyniach, ale podczas uczt, na weselach i pogrzebach. Flet był wykorzystywany w muzyce religijnej i świeckiej, nie grywano na nim w pierwszej świątyni. Używano go podczas procesji religijnych z powodu przenikliwego dźwięku. Piszczałki służyły do wyrażenia żywiołowej radości lub lamentu. Trąbka była podobna do szofaru, ale używali jej tylko kapłani.
W swej prymitywnej formie śpiewem było akcentowanie słów wypowiadanych według muzycznego wzoru. Prawdopodobnie w starożytności większość pieśni składała się z jednego wersu, który kilkakrotnie powtarzano. I tak na przykład, kiedy wojska faraona ugrzęzły w Morzu Czerwonym, kobiety przy dźwięku tamburynów powtarzały werset: „Śpiewajmy pieśń chwały na cześć Pana, bo swą potęgę okazał, gdy konie i jeźdźców ich pogrążył w morzu” (Wj 15, 21). Natomiast na powitanie Saula kobiety wykonywały inną pieśń: „Pobił Saul tysiące, a Dawid dziesiątki tysięcy” (1 Sm 18, 7; 21, 12). W jednej ze swoich wizji Izajasz zobaczył nad tronem Boga śpiewających serafinów: „Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały” (Iz 6, 3). A pieśń aniołów z Ewangelii wg. św. Łukasza należy do najlepiej znanych tekstów chrześcijańskich: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (2, 14). W księdze Apokalipsy znajdujemy wiele pieśni całego wszechświata. Cztery Zwierzęta ciągle śpiewają: „Święty, Święty, Święty, Pan Bóg wszechmogący, Który był i Który jest, i Który przychodzi (4, 8). Dwudziestu czterech Starców dodaje: „Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, odebrać chwałę i cześć, i moc, boś Ty stworzył wszystko, a dzięki Twej woli istniało i zostało stworzone” (4, 11). Występująca w tytułach psalmów wskazówka „na modłę…” wskazuje prostą linię melodyczną, którą śpiewacy mogli uatrakcyjniać. W pieśniach naszych przodków w wierze nie znajdziemy miłych dla ucha harmonii, ale tylko jednobrzmiące melodie, których twórcy sądzili, że ich interpretacja jest lepsza od innych.