Czcigodni Bracia w Kapłaństwie, Ukochani Diecezjanie, a zwłaszcza Rolnicy!

1. Kolejne lato dobiega końca. Puste pola wkoło ku jesieni kierują nasze myśli. Ptaków jest coraz mniej, jedynie gdzieś sroka da znać o sobie albo wróbel zatroskany o jak najlepsze przygotowanie się na zimę. Czasami jeszcze stukot dzięcioła przypomni nam, że tylko robactwo nie patrzy na pory roku.
Rolnicy zaś, dokonując podsumowania tegorocznych zbiorów, ku nowym zasiewom wyruszają w pole. Życie nie lubi przerw. Nie ma w nim miejsca na pustkę, a wymiana pokoleń w całej przyrodzie przebiega zgodnie z odwiecznym planem Bożym.
Święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny jakby z samej swojej natury zaprasza do dziękczynienia Panu Bogu za tegoroczne zbiory. Nie obeszło się i w tym roku bez różnych zakłóceń. W jednej części Polski dały się one bardziej we znaki, w innej mniej. Nasze Podlasie znalazło się w strefie ochronnej w porównaniu z innymi regionami, chociaż też byliśmy zaskakiwani przez gwałtowne burze, silne wichry, a nawet dokuczliwe upały.
Plony wszakże zostały zebrane. Zasiewów nadszedł czas. Jedno i drugie chcemy polecić opiece Matki Bożej w dzień narodzin Maryi, zwany świętem Matki Bożej Siewnej.
W tym roku diecezjalne dziękczynienie za zbiory połączone z modlitwami o Boże błogosławieństwo dla nowych siewów odbędzie się w sanktuarium maryjnym w Ostrożanach, które świętuje dwudziestolecie koronacji cudownego wizerunku Matki Najświętszej.

2. Uroczystości rozpoczną się o godz. 11. Zapraszamy wszystkich diecezjan, a zwłaszcza rolników. Niech wszystkie parafie przybędą ze swymi wieńcami; organizacje chłopskie natomiast ze sztandarami. Bardzo proszę wójtów i sołtysów o osobistą obecność. Spodziewamy się starostów oraz przedstawicieli władz wojewódzkich. Nie powinno zabraknąć parlamentarzystów, zwłaszcza pochodzących z terenu naszej diecezji.
Wszystkie delegacje, wszyscy przedstawiciele są proszeni, aby zgłosili się tuż przed rozpoczęciem Najświętszej Ofiary w punkcie organizacyjnym.
Już teraz dziękuję wszystkim, a zwłaszcza dziennikarzom, którzy podzielą się informacjami o tegorocznych dożynkach diecezjalnych. Ufam całym sercem, że nasi kapłani sami przybędą i dołożą starań, aby z każdej parafii przybyło jak najwięcej osób.

3. Jest wiele przesłanek, które kierują nas na dożynkową pielgrzymkę do Matki Bożej Ostrożańskiej. Nowa sytuacja prawna, także wypływająca z ustawodawstwa unijnego, skłania również do tego. Nie można wreszcie zapominać o tych problemach wsi polskiej, które wypływają ze starzenia się wielu rolników, z niedostatków w zastępowalności pokoleniowej i z wielu innych spraw. O nich trzeba rozmawiać z Matką Najświętszą. Większość bowiem trudności wiąże się z postawą moralną, z szacunkiem lub jego brakiem dla pracy na roli.
Z kimże o tym wszystkim możemy porozmawiać jak nie z Królową Polski, która od wieków zrosła się z naszą kulturą, a zwłaszcza z tym, co jest piękne i urokliwe w każdej wiejskiej zagrodzie.
O tym to świadczą przydrożne kapliczki, przy których jakże chętnie gromadzą się ludzie zwłaszcza w maju, aby w Litanii Loretańskiej wyśpiewywać swą wdzięczność i miłość do Królowej Świata.

4. Warto także sięgać do doświadczeń minionych pokoleń, chociażby pochodzących z innych stron Polski. Niech takim świadectwem będzie „Manifest młodych”, ogłoszony na Kongresie Polaków w Niemczech 6 marca 1938 r. Wiemy, jakie były to czasy. Pamiętamy, kto wtedy tam rządził. I możemy sobie wyobrazić, jak się przedstawiała sytuacja Polaków na Śląsku, Warmii i Pomorzu. Wsłuchajmy się więc w słowa ich manifestu.

Najpiękniejsze słowo polskie - Matka,
Najważniejsze - Naród,
Najświętsze - Bóg.(...)
Co dzień, co dzień trwa walka! Nie ma świąt ni wytchnienia! Tylko zęby zaciskać, serca w młoty zamieniać. I wierzyć! Wierzyć w Boga i Naród, w Naród Polski, i w miłość każdej matki jak w świętość Matki Boskiej!
To nasz manifest młodych.
Głos wierzących,
Głos miłujących,
Głos gorejących,
Uśmiechniętych ufnie do Matki Boskiej Radosnej! To my, młodzi Polacy, Polactwo Walczące!

Ze wzruszeniem dzisiaj czytamy te słowa. I z dumą zarazem, całym sercem wdzięczni tym naszym rodakom, którzy borykając się ze straszliwymi przeciwnościami, byli w stanie zdobyć się na tak odważne wyznanie; potrafili w Matce Najświętszej dostrzec radość i pokrzepienie!
W modlitwie wspólnej podziękujemy im za to przepiękne świadectwo, za tę lekcję miłości do polskiej ziemi, za to wyznanie więzi z nami, z naszym narodem, z Polską!

5. Ci nasi rodacy, żyjący pod obcym panowaniem, jednocześnie pamiętali na słowa z Księgi Syracydesa z pierwszego dzisiejszego czytania: „Synu, z łagodnością wykonuj swe sprawy, a każdy, kto jest prawy, będzie cię miłował”. Podobnie powinno być i wśród swoich. Apel powyższy należy zadedykować wszystkim, którzy tak łatwo popadają w agresję, nie zastanawiają się nad słowami, nad oskarżeniami. Przyzwyczaiły nas do tego czasy bezbożnych ideologii. Wypada otrząsnąć się z tego!
Autor Listu do Hebrajczyków, jakby zdziwiony, przypomina: „Bracia: Nie przystąpiliście do dotykalnego i płonącego ognia, do mgły, do ciemności i burzy ani do grzmiących trąb i do takiego dźwięku słów, iż wszyscy, którzy go słyszeli, prosili, aby do nich nie mówił”. I my z podobną prośbą zwracamy się do naszych rodaków, gdyż nie czekaliśmy na takie zachowania. I my kierujemy nasze oczekiwania w stronę mediów, gdyż jesteśmy zmęczeni ciągłym powtarzaniem tego samego. Drodzy dziennikarze, popatrzcie na nasze wioski. Pokażcie, jak wyglądają współcześnie żniwa, jak ludzie poświęcają się dla dobra wspólnego!
Takie jest powołanie rolnika! A jakie jest powołanie innych środowisk i grup społecznych? To jest właśnie temat dobry na pierwsze strony gazet i na najlepszy czas antenowy. Jakże wiele nam przekazuje fragment dopiero co odczytanej Ewangelii. Ile tam daje się zauważyć mądrości i aktualności! Jest tam coś, co mówi o roztropności, o kulturze zachowania, gdy Pan Jezus przestrzega: „Nie zajmuj pierwszego miejsca”. Spotykamy się także z zachętą, aby nie kierować się własnym interesem, ale pamiętać o „ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych”.

6. Drodzy Bracia i Siostry, Kochani Rolnicy!
Mam nadzieję, że spotkamy się w Ostrożanach. Niemniej już teraz pragnę serdecznie Wam podziękować za wielką miłość do polskiej ziemi, za Wasz trud i poświęcenie, za każdy wysiłek. Chleb jest bardzo smaczny, gdy bierzemy go do ręki, ale droga od wrzucenia ziarna do roli aż do jego kromki w dłoni jest długa, najeżona licznymi znakami zapytania, niepewnością i zmartwieniami, a zwłaszcza wymagająca cierpliwości.
Dziękuję Wam za tę cierpliwość dla ziemi i dla wszystkich zwyczajnych „zjadaczy chleba”. Podzielam wreszcie Wasze zatroskanie o to, kto po Was przejmie ten rolniczy etos?! Kieruję to pytanie w stronę wszystkich dziewcząt i chłopców. Nie poddawajcie się łatwo wieściom o „złotym runie” za lasami, za górami. I nie zapominajcie, że obcość podwójnie kosztuje. Czujmy się braćmi ze wszystkimi. Korzystajmy z ich doświadczeń. Dbajmy jednak i zabezpieczajmy polską zagrodę. Ona zawsze będzie nasza!
Wdzięczność wyrażam wszystkim instytucjom samorządowym i państwowym za śpieszenie ze szczerą pomocą rolnikom. To samo należy powiedzieć o tych, którzy zaopatrują polską wieś, produkują sprzęt rolniczy. Nie można wreszcie zapomnieć o szkołach z rolniczym profilem. Dożynki to Wasze też święto. Przybądźcie, aby wspólnie dziękować Panu Bogu i razem przeżyć piękno rolniczej wspólnoty!

7. Moi Drodzy!
Wszyscy starajmy się dążyć do dobra. I pamiętajmy, o czym pisał Jan Paweł II: „Człowiek dąży do dobra, ale jest również zdolny do zła; potrafi wznieść się ponad swoją doraźną korzyść, pozostając jednak do niej przywiązany. Porządek społeczny będzie tym trwalszy, im w większej mierze będzie uwzględniał ten fakt i nie będzie przeciwstawiał korzyści osobistych interesowi społeczeństwa jako całości, a raczej szukać będzie sposobów ich owocnej koordynacji” („Centesimus annus” 48).
Słowa Ojca Świętego są także ziarnem. One bowiem wyrosły na polskiej glebie duchowej. One są owocem wielkiego poświęcenia i trudu, gdyż jedno i drugie wyraźnie było widoczne w życiu i działalności naszego Rodaka na Stolicy Piotrowej.
Przynosząc ziarna zbóż przewidziane na zasiew i na chleb, nie zapominajmy o tym ziarnie ewangelicznym. I prośmy Ostrożańską Panią Podlasia o macierzyńską pomoc. Nie ma przecież innej ręki, z której by lepiej smakował chleb w każdym jego rodzaju jak macierzyńska dłoń, dłoń Matki Kościoła i Królowej Polski.
Niech w odkryciu tej prawdy pomaga nam pasterskie błogosławieństwo, którego udzielam w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego! Amen

Oddany w Panu

† Antoni P. Dydycz - Biskup Drohiczyński