Istniejąca do dziś kaplica ku czci św. Barbary została urządzona w budynku zbornym i biurowym dawnej kopalni „Paryż”, wybudowanym w 1890 r. przez Towarzystwo Włosko-Francuskie. W 1938 został on przystosowany do celów liturgicznych i służył jako kaplica. Poświęcenia kaplicy dokonał bp Teodor Kubina w 1935 r. Od momentu erygowania parafii, kaplica służy jako świątynia parafialna.
Przełomowy dla parafii św. Barbary w Będzinie był 1982 r. Wówczas wspólnota przystąpiła do budowy nowego kościoła. Ówczesny administrator, ks. Władysław Barnaś, aby otrzymać zezwolenie na nową świątynię zmuszony został do podpisania pisma, skierowanego do władz miejskich, które mówiło, iż kościół św. Barbary zostanie zburzony, gdy powstanie nowa świątynia. Do tego jednak na szczęście nie doszło. Nowy kościół został wzniesiony, a stara kaplica ocalała. W tym czasie bp Stanisław Nowak zmienił tytuł parafii i powstającej świątyni, erygując parafię Najświętszego Serca Pana Jezusa dekretem z 5 października 1987. Ponownie, przy dotychczasowej kaplicy św. Barbary bp Nowak dekretem z 19 czerwca 1989 erygował parafię św. Barbary. W latach 1987-89 kościół św. Barbary był kościołem rektorskim.
To historia dość zawiła, nie na tyle jednak odległa, aby nie można było odtworzyć różnorakich perypetii z nią związanych, które trwają do chwili obecnej. Przez cały czas istnienia wspólnoty parafia była lokatorem kopalni „Paryż”, a to z uwagi na fakt, iż parafia nie posiadała prawa własności, ponieważ przed wojną otrzymała budynek starej rachuby kopalni „Paryż”, ale bez żadnych dokumentów. Proboszcz, ks. Stanisław Sarowski, który objął placówkę w 1989 r., od samego początku rozpoczął swoistą walkę o prawo własności. Rozprawy w sądach w Dąbrowie Górniczej, Będzinie, Katowicach zdawały się nie mieć końca. Wreszcie w 2002 udało się wywalczyć księgę wieczystą. Ale to nie koniec. Wciąż trwa bój o kościół filialny pw. św. Barbary, który znajduje się na terenie parafii, przy ul. Siemońskiej 4a. Tylko częściowo udało się wyjednać prawo własności. Parafia posiada na własność kaplicę i gonty, resztę posiadłości ma sąsiad. Sprawy sądowe w tym względzie nie zostały jeszcze zakończone. Parafia stara się, aby prawo rzymskie było w tym względzie respektowane. 5 lat temu z kolei sukcesem zakończyło się odebranie z rąk górników emerytów salki katechetycznej, która znajduje się w sąsiedztwie kościoła parafialnego. Teraz służy różnym grupom parafialnym na spotkania formacyjne.
18 lat posługi duszpasterskiej ks. Sarowskiego, to głównie porządkowanie spraw administracyjnych oraz ogromne zmiany wizerunku zewnętrznego i wewnętrznego parafialnych obiektów. Pośród wielu upokorzeń, długich dni spędzonych w sądach, w towarzystwie ludzkiej nienawiści i wrogości, walka o zwycięstwo Boga i Kościoła w tych czasach zdaje się osiągać apogeum. „Z łaską Chrystusa, który broni sprawiedliwości, z nieprzerwaną modlitwą i wsparciem wielu parafian, i w sąsiedztwie Chrystusa za ścianą udało się przetrwać najcięższe chwile, wyprostować wiele trudnych, zawiłych spraw z przeszłości, a w dodatku zmienić oblicze tej parafii” - zaznacza Proboszcz będzińskiej wspólnoty.
Prace materialne rozpoczęły się od wyburzenia wszystkich betonów przy ul. Koszelew, które były pozostałością szybu kopalnianego „Barbara”. Do stanu używalności doprowadzona została także kaplica św. Barbary przy ul. Siemońskiej 4a. Ołtarz główny w tej kaplicy wraz z figura św. Barbary pochodzi z 1930 r. Całe prezbiterium wraz z nim zabite było deskami. Odgruzowano całość. W kościele parafialnym natomiast 2 lata temu poddano gruntownej restauracji ołtarz główny, na którym odkryto datę 14 marca 1890. Przywrócono go do stanu pierwotnego. Uporządkowano teren, zamontowana został nowa brama wjazdowa. W kościele też niemal wszystkie sprzęty liturgiczne zostały wymienione na nowe. Powstał nowy ołtarz soborowy, zakupiono nowe ławki, ambonkę, konfesjonał, stacje drogi krzyżowej, tabernakulum, witraże, a także dzwonnicę.
W parafii powstała wspólnota modlitewna związana z ideą intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa, a jej czcicielki zafundowały dla kościoła nową monstrancję, kielich oraz puszkę.
Ksiądz Proboszcz pragnie, aby kościół stał się kościołem polskich męczenników, dlatego w planach ma sprowadzenie relikwii św. Stanisława BM, św. Andrzeja Boboli, a w przyszłości może ks. Popiełuszki, kard. Wyszyńskiego czy Jana Pawła II. „Chodzi o to, aby wiarą przodków pobudować wiarę współczesnych - wyznaje. - Po latach trudnych zmagań chciałbym teraz bardziej skupić się na Kościele duchowym. Moim pragnieniem jest, aby ostatni dom od strony północnej i ostatni od strony południowej związany był z kościołem”. Parafia liczy zaledwie 1450 wiernych, głównie ludzi w podeszłym wieku, emerytów i rencistów, ale są to osoby wierne, sprawdzone, wspaniałe, stawali oni przez te wszystkie lata na wysokości zadania. Im więcej było rzucanych kłód pod nogi, tym bardziej byli ze swoją parafią, z Bogiem, a także ze swoim Duszpasterzem. Dlatego przetrwali. „Od 2004 r. powstaje na terenie parafii osiedle domków jednorodzinnych Podskarpie. Nowych parafian pragniemy przygarnąć do Boga, do naszej wspólnoty” - mówi ks. Sarowski.