Reklama

Szedłem i modliłem się, by przeżył

Niedziela w Chicago 2/2007

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ks. Adam Galek: - W 2006 r. mineło 25 lat od wydarzenia, które zaowocowało w Pańskim życiu szeregiem wspaniałych inicjatyw, podejmowanych z miłości do Boga, Ojca Świętego, Ojczyzny i Kościoła. Czy mógłby Pan opowiedzieć czytelnikom „Niedzieli”, jak i kiedy zrodziła się myśl pieszej pielgrzymki do Rzymu?

Lech Kubera: - Pracowałem w pogotowiu ratunkowym jako kierowca. Myśl podjęcia pielgrzymki zrodziła się w dniu zamachu na życie Ojca Świętego, czyli 13 maja 1981 r. Tą myślą podzieliłem się najpierw z żoną i kolegami, szukając chętnych do wspólnego pielgrzymowania. Wtedy była wszędzie jeszcze komuna i wielu, którym o tym powiedziałem nawet nie chciało słyszeć o takim pomyśle. Wreszcie postanowił przyłączyć się do mnie Tadeusz Domański, który miał jednak obawy: skąd weźmiemy pieniądze na taką wyprawę. Wtedy postanowiłem sprzedać „Malucha” - cały mój majatek - i rozpoczęliśmy starania o zaproszenie i paszporty.

- Można powiedzieć, że staliście się „duchowym pogotowiem ratunkowym” dla Ojca Świętego, ofiarując trud pielgrzymki do Rzymu w intencji jego wyzdrowienia. „Pogotowie” to potrzebowało 31 dni, żeby z Polski dotrzeć do Rzymu. Taka długa podróż pieszo wymaga dobrej kondycji fizycznej. Jak byliście przygotowani do takiej wyprawy?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

- Naszą intencją było dotrzeć jak najszybciej do Rzymu pieszo. Ile dni nam to zajmie, to wola Boża. Ani razu nie zwątpiłem w sukces tej pielgrzymki, uważałem ją za natchnienie pochodzące od Boga. Oczywiście, liczyłem się z trudnościami, dlatego do zrealizowania tego zadania Pan Bóg dał mi mojego kolegę Tadeusza, który jest maratończykiem - biegał w maratonach pokoju w Polsce - i wiedziałem, że on ze swoim doświadczeniem, a ja z taką intencją na pewno potrafimy wszystko pokonać. Dwa tygodnie przed terminem wyruszenia z powodu ostrego treningu naruszyłem ścięgna Achillesa w obydwu nogach i znalazłem się w szpitalu. Musiałem mieć nogi w gipsie, ale już 12 lipca byłem gotowy do drogi.

- Które wydarzenia zapamiętał Pan, jako szczególnie ważne podczas tej pielgrzymki?

- Mam zapiski z całej podróży. Później nagrałem je na taśmę i wręczyłem w roku 1988 Ojcu Świętemu. Na całej trasie spotykaliśmy się z wielką życzliwością, ale liczyliśmy przede wszystkim na Opatrzność, bo wiedzieliśmy, że Bóg nas prowadzi. Nocowaliśmy najczęściej pod mostami, gotując herbatę i jedząc konserwy, które wzięliśmy ze sobą. Interesowali się nami ludzie, bo nieśliśmy transparent „A piedi Polonia - Roma” oraz idąc przez Austrię -„Zu FuB Polonia - Roma”. Przez Czechosłowację nie rozwijaliśmy transparentów i znaczków „Solidarności”, bo baliśmy się, że mogą nas zawrócić z drogi. Pamiętam spotkanie z tajemniczym człowiekiem, który zaprosił nas do przydrożnej restauracji na posiłek. Przy posiłku powiedział, że jest polskim oficerem z Armii Andersa, który pozostał w Italii. Był nim Major Czarnocki. Ucieszył się, że Polacy potrafią być nadal odważni w wyznawaniu wiary i przywiązaniu do Ojca Świętego i Ojczyzny. Dał nam adres swojego przyjaciela w Watykanie padre Flawiano Słomiński, który dużo później pomógł nam w samym Rzymie.

- Jak wyglądało spotkanie z Ojcem Świętym?

Reklama

- Gdy dotarliśmy na Plac św. Piotra, w miejscu, gdzie postrzelono Jana Pawła II stała grupa ludzi i ks. Przydatek. Wiedział o nas, ponieważ o naszej pielgrzymce pisał do niego ks. Juraszek z Nowego Targu. Było to 12 sierpnia. Ks. Przydatek skierował nas na Via Pfeifer do domu pielgrzyma, a następnego dnia zabrał do kliniki Gemmeli. Ojciec Święty pobłogosławił nas wtedy przez okno. Kiedy 14 sierpnia Papież wrócił do Rzymu i ukazał się w oknie swojej biblioteki pozdrawiał nas, mówiąc, że „dwóch takich” doszło do Rzymu. Myśleliśmy, że już nie będzie można się z nim spotkać, ale 17 sierpnia wieczorem dowiedziałem się, że ks. prał. Stanisław Dziwisz chce ze mną rozmawiać. Chodziło o przyjazd do letniej rezydencji w Castel Gandolfo. Pierwsze spotkanie odbyło się w kaplicy, gdzie Jan Paweł II odprawiał Mszę św. w naszej intencji. Po jej zakończeniu Ojciec Święty zwrócił się do nas ze słowami: „Tyle lat czekałem i wreszcie przyszli swoi (...) pewnie jesteście głodni, to zapraszam na śniadanie”. Po śniadaniu pytał kto był inicjatorem i w jakiej intencji przyszliście do Rzymu. Kiedy powiedziałem, że inicjatywa wyszła ode mnie, i że przyszliśmy w intencji powrotu Jana Pawła II do zdrowia, odpowiedział „już się lepiej czuję, na pewno wyzdrowieję”. Przytulił nas, nie jak wielki człowiek, ale jak ojciec własne dzieci, całym sercem i duszą. Było to tak spontaniczne i takie radosne, że nigdy czegoś podobnego nie widziałem. Pytał nas którędy szliśmy, a ja poprosiłem, aby dał nam autograf. Poprosił wtedy ks. Dziwisza, aby przyniósł książki z jego pielgrzymki do Polski i napisał w niej dedykację „Bóg zapłać za pieszą pielgrzymkę Nowy Targ - Rzym w intencji Papieża, z serdecznym błogosławieństwem Jan Paweł II. Castel Gandolfo 18 sierpnień 1981”.

- Chicago to następny rozdział życia Papieskiego Pielgrzyma, jak się Pana często nazywa, naznaczony również różnymi inicjatywami związanymi z Ojcem Świętym i Ojczyzną. Proszę przypomnieć nam niektóre z nich.

Reklama

- Kiedy przyjechałem do Chicago zobaczyłem jak wielu jest tutaj Polaków, którzy bardzo kochają Ojca Świętego. Opowiadałem im o moim doświadczeniu i łączności duchowej, a nawet o bezpośrednich rozmowach z Ojcem Świętym. Jego troska o Polaków rozsianych na całym świecie natchnęła mnie myślą zorganizowania pierwszej pieszej pielgrzymki, w której wzięło udział 7 osób, w tym jedna niewidoma. Wyruszyliśmy 28 listopada 1987 r. z parafii św. Brunona do Munster Indiana. Była to pielgrzymka w intencji byłych więźniów niemieckich i sowieckich obozów koncentracyjnych. Takie miałem pragnienie, aby uczcić wszystkich pomordowanych Polaków. Otrzymałem za tę inicjatywę dowód uznania od Stowarzyszenia Byłych Więźniów Politycznych w Chicago. Następnie postanowiliśmy, zwyczajem polskich pielgrzymek pieszych, podjąć inicjatywę składania duchowych ofiar tutaj, w Chicago, w intencji Jana Pawła II i Ojczyzny. W sierpniu 1989 r. wyruszyła już 53- osobowa grupa z kościoła św. Trybiusza na południu Chicago, z przywiezionym z Rzymu i poświęconym przez Jana Pawła II sztandarem pielgrzymkowym. Przeprowadzenie przez miasto pielgrzymki pieszej było czymś nowym w Chicago. Wymagało załatwiania różnego rodzaju pozwoleń, ale udało się. Znaleźliśmy księdza, który zechciał razem z nami pójść w pierwszej Maryjnej Chicagowskiej Pielgrzymce. Był nim ks. Michał Osuch z Jackowa. W następnym roku pielgrzymka liczyła już 150 osób. Coraz więcej osób brało udział w naszej pielgrzymce dzięki pomocy i duszpasterskiej ojców karmelitów i księży salwatorianów oraz księży diecezjalnych. Dla trzeciej pielgrzymki w 1989 r. pozyskaliśmy wspaniałego przewodnika - ks. Józefa Zuziaka. Pielgrzymka rozwijała się liczebnie i organizacyjnie. Do opieki duchowej i organizacji pielgrzymki szóstej zostali zaproszeni Księża Salwatorianie, którzy do dzisiaj co roku podejmują trud przygotowania i przebiegu całej pielgrzymki.

- W tym roku Piesza Pielgrzymka Chicagowska będzie obchodziła 20- lecie. Czego życzyłby Pan, jako papieski pielgrzym, na ten nadchodzący jubileusz?

- Przede wszystkim chciałbym podziękować wszystkim, którzy włożyli i wkładają trud w organizowanie wszystkich dotychczasowych pielgrzymek jakie odbyły się na terenie Chicago. Cieszę się, że Polacy na emigracji pragną, tak samo jak w Polsce, pielgrzymować. Chodzi nam o to, by ten trud nie poszedł na marne, ale żeby pielgrzymowanie to łączyło Polaków na całym świecie.

2007-12-31 00:00

Ocena: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Włodowice. Piękno, które prowadzi do Boga - uroczystość poświęcenia odnowionej świątyni

2024-12-18 15:08

[ TEMATY ]

bp Marek Mendyk

Włodowice

poświęcenie ołtarza

ks. Daniel Koprowski

Archiwum prywatne

Uroczystość poświęcenia odnowionego wnętrza kościoła pw. św. Piotra Kanizjusza we Włodowicach. Mszy świętej przewodniczył bp Marek Mendyk w obecności kapłanów, wiernych i przedstawicieli wspólnoty parafialnej

Uroczystość poświęcenia odnowionego wnętrza kościoła pw. św. Piotra Kanizjusza we Włodowicach. Mszy świętej przewodniczył bp Marek Mendyk w obecności kapłanów, wiernych i przedstawicieli wspólnoty parafialnej

Dzisiaj, kiedy na świecie zamykane są kościoły, wy pokazujecie, że wiara może być fundamentem codzienności – w tych słowach zwrócił się do mieszkańców Włodowic bp Marek Mendyk.

15 grudnia 2024 roku zapisze się w historii parafii Św. Piotra Kanizjusza we Włodowicach w dekanacie Nowa Ruda, jako dzień szczególny. Po trwającym wiele miesięcy kompleksowym remoncie wnętrza kościoła, wspólnota wiernych zgromadziła się, by świętować nie tylko odnowienie świątyni, ale także jej duchowe odrodzenie. Mszy świętej przewodniczył bp Marek Mendyk, który dokonał uroczystego poświęcenia odrestaurowanego wnętrza świątyni, a nowy ołtarz ofiary namaścił świętym olejem.
CZYTAJ DALEJ

Opublikowano polskie tłumaczenie Dokumentu Końcowego Synodu

2024-12-18 15:25

[ TEMATY ]

synod

synod biskupów

Dokument Końcowy Synodu

Grzegorz Gałązka

Oficjalne polskie tłumaczenie Dokumentu Końcowego Synodu zostało opublikowane na stronie www.synod.va. Wraz z dokumentem jest także Nota towarzysząca Ojca Świętego Franciszka z 24 listopada br. Dotąd dokument został przetłumaczony z oryginału włoskiego także na angielski, hiszpański, francuski, niemiecki, portugalski i węgierski.

Dokument końcowy drugiej sesji XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów opisuje doświadczenie „komunii, uczestnictwa i misji” Kościoła. Przypomina jednocześnie, że synodalność jest „drogą odnowy duchowej i reformy strukturalnej, aby uczynić Kościół bardziej zaangażowanym i misyjnym”. Zauważa też, że proces synodalny odnawia we współczesnym świecie „proroczą siłę” Soboru Watykańskiego II.
CZYTAJ DALEJ

Papież skierował do wszystkich księży „ważniaków” a może i do siebie słowa Pana Jezusa

2024-12-18 16:54

[ TEMATY ]

papież

Franciszek

Grzegorz Gałązka

Przypadające 17 grudnia 88. urodziny Franciszka stały się dla „The New York Timesa” okazją do zamieszczenia w dziale „Opinie - gościnne eseje” tekstu papieża pt. „There is Faith in Humor” (Oto wiara w humorze). Przytacza on tam m.in. różne humorystyczne wypowiedzi swoich poprzedników: świętych Jana XXIII i Jana Pawła II. Zamieszcza też kilka legendarzach opowieści o księżach, zwłaszcza o jezuitach, a także śmieszną opowiastkę o … samym sobie.

Franciszek zauważył najpierw, że ”życie nieuchronnie ma swoje smutki, które są częścią każdej drogi nadziei i każdej drogi do nawrócenia. Ale ważne jest, aby za wszelką cenę nie pogrążać się w melancholii i rozgoryczeniu. Są to pokusy, na które nie są odporni nawet duchowni. A czasami, niestety, jawimy się jako zgorzkniali, smutni księża, którzy są bardziej autorytarni niż autorytatywni, bardziej jak starzy kawalerowie niż zaślubieni z Kościołem, bardziej jak urzędnicy niż pasterze, bardziej zarozumiali niż radośni, a to z pewnością dla nikogo nie jest dobre”.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję