Po zatrzymaniu G. Stålsett powiedział dziennikarzom, że jego postępowanie jest „formą nieposłuszeństwa obywatelskiego, za które poniosę odpowiedzialność”, dodając, że było ono wymierzone przeciw prawu, które jest – jego zdaniem – niemoralne. „To, co zrobiłem, jest niczym w porównaniu z tym, co imigranci bez dokumentów muszą znosić przez całe lata w Norwegii. Oni żyją codziennie w strachu” – stwierdził sędziwy biskup. Domaga się on zmiany obowiązującego „niemoralnego” ustawodawstwa, które odmawia uchodźcom zezwolenia na pracę w tym kraju, mieszkania oraz dostępu do opieki lekarskiej i świadczeń społecznych.

Komentując całe zdarzenie, rodak Stålsetta – dr Olav Fykse Tveit, sekretarz generalny Światowej Rady Kościołów, zapewnił, że biskup „cieszy sie wielkim szacunkiem za wierność swemu sumieniu”. Dodał, że – stojąc na gruncie podstawowych zasad i wartości – trzeba umożliwić wszystkim legalnym imigrantom, także w Norwegii, godne życie i prawo do pracy, a zarazem strzec ubiegających się o azyl i innych przed cynicznym wykorzystywaniem ich pracy oraz przeciwdziałać pracy niegodnej.

Gunnar Johan Stålsett jest jedną z czołowych postaci luteranizmu i ekumenizmu w swoim kraju i na świecie. Urodził się 10 lutego 1935 w miasteczku Nordkapp za Kołem Podbiegunowym jako jedno z ośmiorga dzieci. W 1953 rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie w Oslo, następnie kształcił się w seminarium luterańskim w Stanach Zjednoczonych, a naukę ukończył w 1961 w swoim kraju. Wtedy też został ordynowany na pastora Luterańskiego Kościoła Norwegii.

W latach 1985-94 był sekretarzem generalnym Światowej Federacji Luterańskiej i w tym charakterze odwiedził Polskę a w latach 1998-2005 – biskupem Oslo. Jego nominacja wywołała wiele sprzeciwów ze strony bardziej konserwatywnych członków władz kościelnych, uchodził on bowiem za liberała, m.in. opowiadał się za dopuszczeniem homoseksualistów do urzędów duchownych i doprowadził do tego.

Obok działalności kościelnej brał też czynny udział w życiu politycznym swego kraju, był m.in. wieloletnim członkiem Partii Centrum, a w latach 1977-79 stał na jej czele, sekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw Kościelnych i Oświaty (1972-73), zasiadał w parlamencie oraz był członkiem Norweskiego Komitetu Nagrody Nobla (Pokojowej) w latach 1985-90 oraz 1994-2002 (w l. 2000-02 był jego wiceprzewodniczącym). W latach 2006-10 był specjalnym wysłannikiem swego kraju do nadzorowania procesu pokojowego w Timorze Wschodnim. Pracował ponadto jako wykładowca akademicki na Uniwersytecie w Oslo.