16 lipca przypada w liturgii Kościoła wspomnienie Najświętszej
Maryi Panny z Góry Karmel. Dzień ten nazywany jest często dniem Matki
Bożej Szkaplerznej, gdyż bezpośrednio wiąże się z nabożeństwem szkaplerza.
Historia szkaplerza karmelitańskiego sięga XII w. Duchowi
synowie proroka Eliasza prowadzili życie modlitwy na Górze Karmel
w Palestynie. Nazywali się Braćmi Najświętszej Maryi Panny z Góry
Karmel. Z powodu prześladowań przenieśli się do Europy. Kościół uznał
ich regułę życia i dał prawny początek Zakonowi Karmelitów, który
promieniował przykładem świętości w nowym dla siebie środowisku,
ale nie uniknął też określonych trudności. Wtedy odznaczający się
świętością generał zakonu, angielski karmelita św. Szymon Stock,
zmobilizował swoich braci i zawierzając się Maryi, prosił Ją o pomoc.
Jak podają kroniki, gdy modlił się słowami antyfony Flos Carmeli (
Kwiecie Karmelu) w nocy z 15 na 16 lipca 1251 r. ukazała mu się Maryja
w otoczeniu aniołów i wskazując na szkaplerz, powiedziała: "Przyjmij,
najmilszy synu, Szkaplerz twego zakonu jako znak mego braterstwa,
przywilej dla ciebie i wszystkich karmelitów. Kto w nim umrze, nie
zazna ognia piekielnego. Oto znak zbawienia, ratunek w niebezpieczeństwach,
przymierze pokoju i wiecznego zobowiązania". Nabożeństwo szkaplerzne,
praktykowane początkowo tylko we wspólnotach karmelitańskich, bardzo
szybko rozpowszechniło się wśród ludzi świeckich i duchowieństwa.
Do nabożeństwa szkaplerznego przywiązane są przywileje
uznane przez Kościół jako objawione przez Maryję:
