Modlitwa różańcowa jest rozważaniem tajemnic Bożego zbawienia. Maryja pomaga nam iść tymi drogami i uczy, jak ta rzeczywistość może zmieniać nasze konkretne życie. Rozpoczynamy cykl rozważań pięciu tajemnic światła Różańca Świętego. Chcemy pod macierzyńską opieką Matki Zbawiciela ożywiać nasze życie wiary i dostrzegać zależność jego wzrostu od trwania przy źródłach łaski, jakimi są sakramenty święte.
Chrystus sam nas prowadzi:
„W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie. W chwili, gdy wychodził z wody, ujrzał rozwierające się niebo i Ducha jak gołębicę zstępującego na siebie. A z nieba odezwał się głos: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie»” (Mk 1, 9-11).
Jezus przyjmuje chrzest, który nie jest ani sakramentem, ani też zwykłym obmyciem. Jest on znakiem początku Jego drogi, życia publicznego. Widzimy, że początek Jego ukazania się wśród ludzi nie był majestatyczny, w chwale, ale pełen pokory i służby. Jezus stanął w kolejce pomiędzy ludźmi grzesznymi, by służyć. Stanął tak blisko, abyśmy sobie uświadomili, że będzie tak blisko przy każdym z nas od chwili naszego chrztu.
To tak ważne wydarzenie w naszym życiu, pierwsze spotkanie z Chrystusem, przypomina nam scenę z Ewangelii, kiedy Jezus przywraca wzrok niewidomemu od urodzenia (por. J 9, 1-41). Każdy z nas podobny jest do tego niewidomego. A Jezus, Światłość świata, przez sakrament chrztu otwiera nasze oczy na świat nadprzyrodzony, świat Boży, który okazuje się być tak bliski. I od tej pory staje się światem naszego życia.
Wkroczyliśmy na Jezusową drogę. Bardzo ważne, aby mieć tego świadomość. Konsekwencją jest nasze pragnienie, by przejść Jego śladami. Każdy bez wyjątku jest do tego zaproszony. A iść tą trudną drogą, to przede wszystkim pozwolić się nią prowadzić. Czy Jezus obiecał ci, że idąc za Nim będziesz szedł drogą usłaną kwiatami? Nie może być uczeń nad Mistrza... Jeśli Mnie prześladowali, to i was prześladować będą... (por. J 15, 20). Jak iść po tej drodze?
Każdy z nas ochrzczonych posiada opis swojego chrztu: metryka, zapis w księgach parafialnych. Taki był początek naszego życia wiary. Nie zaczynamy jednak swojego chrześcijańskiego życia od pokazywania wszem i wobec dokumentu naszej przynależności do Boga. Jak Chrystus mamy zaczynać od służby, nie chcąc być wyróżnionymi. Taki jest najprostszy sposób wkroczenia na drogę Jezusa.
Stanęliśmy na drodze Jezusa, a On przy nas. Tak blisko, aby Go poznać i zaufać Mu. Jak ważne jest poznanie Chrystusa, naszego Zbawiciela! Brak poznania nie pozawala nam pełniej wkroczyć na drogę miłości. Więcej, sprawia, że zamiast ufnie iść po tej drodze, jaką On nam wyznacza, i którą nas prowadzi, sami chcemy ustalać jej kierunek i wyznaczać Jezusowi miejsce na niej i zadania. Wówczas podobni jesteśmy do tłumów, które witały Jezusa wjeżdżającego na osiołku do Jerozolimy. Trzymamy palmy w rękach, wieszamy obrazek Jezusa na pierwszym miejscu i chcemy, by Mesjasz był taki, jakiego my pragniemy: by spełniał nasze życzenia, dobrze załatwiał nasze sprawy - by czynił wszystko po naszej myśli. Tymczasem to On ma nas prowadzić, On ma nas wieść tam, gdzie chce.
Bo to nie my zapraszamy Jezusa na naszą drogę, lecz On zaprasza nas na swoją. Tajemnica chrztu Jezusa w Jordanie jest więc wkroczeniem razem z Nim, na drogę, która wiedzie do prawdziwej radości - do zmartwychwstania. Jeśli nigdy o tym nie zapomnimy, to wówczas będziemy widzieć wyjście z każdej życiowej sytuacji, nawet tej najbardziej zagmatwanej i ciemnej. Jakże ważne mieć wówczas żywe w sercu słowa psalmu: Choćbym przechodził przez ciemną dolinę, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną (Ps 23,4). Nie boję się ciemności, gdy idę z Jezusem. To nie my Go prowadzimy, ale On nas prowadzi. Dlatego odważnie chcę dziś po raz kolejny wkroczyć na tę drogę. W tym wyraża się moje zaufanie do Niego.

Być dzieckiem Boga

Rozważanie I tajemnicy światła pomaga nam odkrywać naszą tożsamość. Przez chrzest każdy z nas staje się chrześcijaninem - dzieckiem samego Boga: żyjącym w pełnej wolności, bo odkupionym przez Chrystusa z grzechu i uzdolnionym do posiadania Boga przez miłość.
Pisze św. Jan: „Popatrzcie, jak wielką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy” (1 J 3,1). Medytując te słowa napisał jeden ze współczesnych myślicieli: „Przed snem składam Bogu podziękowanie, dziękuję raz jeszcze, dziękuję, dziękuję. To rodzaj komunii”. To jakby zaproszenie do każdego z nas: Ty i ja winniśmy częściej i bardziej świadomie powtarzać: „Ojcze, dziękuję za Twą wielką miłość, która uczyniła nas Twoimi dziećmi. Dziękuję, dziękuję...”.
Dziękuję, a przez to wzrasta we mnie świadomość, co tak naprawdę to oznacza. Bo może tyle razy mówiliśmy i mówimy „Ojcze”, nie zdając sobie sprawy jak bardzo jest to prawdziwe. Jesteśmy Jego dziećmi, naprawdę nimi jesteśmy! A to znajduje proste odniesienie do naszego codziennego życia. Wszystko staje się łatwiejsze. I trudniejsze zarazem. Być do tego stopnia kochanym. I to przez kogo!
Miłość bez miary nie może pozostać w nas bez echa. Nic więc dziwnego, że zrodzi się w nas pytanie: jak mam Go kochać? Jak być prawdziwym Jego dzieckiem? Odpowiedź trzeba zaczerpnąć z Ewangelii, a nie z własnej wyobraźni i pomysłowości. Jest jeden Syn, który umiał być Synem i pokazał nam to swoim życiem. Im więcej będę na Niego patrzył, im więcej będę Go słuchał, tym więcej będę miał synowskich myśli i czynów.
A wtedy nasze życie przeniknie trwała radość. „Radość jest nieuniknioną konsekwencją dziecięctwa Bożego, gdyż wiemy, iż nasz Ojciec Bóg szczególnie nas kocha, przyjmuje nas, pomaga nam i wybacza. Pamiętaj o tym dobrze i zawsze, choć czasami może ci się wydawać, że wszystko się wali - nic się nie wali, bo Bóg nie przegrywa bitew” (św. Josemaría Escrivá, Kuźnia, nr 332).