Dlaczego o tym piszę? Z dwóch powodów. 17 czerwca, zgodnie z kalendarzem liturgicznym, przypada wspomnienie św. Brata Alberta, a więc odpust parafialny. Poza tym osobiście jestem związana z tym właśnie kościołem, tutaj w 1985 r. przyjmowałam sakrament I Komunii św. Nie było jeszcze dachu, nie mówiąc o ścianach budynku, zalane były jedynie fundamenty i gotowa była jego pierwsza część - podłoga i schody prowadzące do kościoła, za to niebo uśmiechało się do nas przez pięknie świecące słońce. Sięgnijmy w przeszłość i zacznijmy od początku.
Wzmianki o potrzebie wybudowania nowego kościoła w Kiedrzynie napotykamy już w dokumentach wizytacji kanonicznych z lat 1957-58, przeprowadzonych przez bp. Zdzisława Golińskiego. Ówczesne władze nie wydały jednak stosownego zezwolenia. Kierując się sugestią Kurii Diecezjalnej w Częstochowie, wysiłki ponowił ks. Teodor Wiśniowski, proboszcz parafii pw. św. Andrzeja Boboli. Kościół miał być budowany w centrum Kiedrzyna, tzn. na dotychczasowym miejscu, albo obok domu Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa przy ul. Sejmowej. Zezwolenie na budowę otrzymano dopiero 9 marca 1979 r. z dokładnym wskazaniem lokalizacji przy obecnej ul. Narcyzowej (dawna Kolonia Józefka). Trzeba zaznaczyć, że wtedy był to teren nieuzbrojony, tzn. nie było tu ani prądu, ani wody, a te media są niezbędne podczas budowy. Decyzja ówczesnych władz nie była dobrze przyjęta przez parafian. Mówili: „W polu buduje się stodołę, a nie kościół”. Jedynym pozytywnym aspektem sprawy był fakt, że nowa świątynia miałaby w przyszłości rozwiązać problemy duszpasterskie mającego powstać wokół niej 35-tysięcznego osiedla Północ II. Takie były ogólne plany urbanizacyjne. Parafia w niedalekiej przyszłości miała liczyć aż 40 tys. wiernych i właśnie dla takiej liczby ludności kościół był budowany. Do podjęcia dzieła bp Stefan Bareła wyznaczył w lipcu 1978 r. ks. Zdzisława Hatlapę, który był pierwszym wikarym w historii parafii pw. św. Andrzeja Boboli (1962-63). Komunistyczne władze nie przewidziały jednego - zapału i determinacji mieszkańców, by mimo wszystko, na przekór kiepskiej lokalizacji, wybudować dom Boży, i entuzjazmu ks. Zdzisława, który swoją postawą porwał wszystkich bez wyjątku do podjęcia tego dzieła.
Budowę rozpoczęto w lipcu 1981 r., według projektu architekta Aleksandra Holasa z Lubonia k. Poznania. Do końca 1982 r. zbudowano przyziemie (dolną kondygnację łącznie ze stropem). W roku następnym postawiono całą stalową konstrukcję świątyni. Kontynuując budowę, wiosną 1984 r. zaczęto wznosić dom parafialny. W latach 1986-87 pokryto dach blachą miedzianą. Największe trudności związane były z wykończeniem wnętrza świątyni z powodu jej wysokości - 28 metrów. Pomysłodawcą całego wykończenia jest ks. prał. Z. Hatlapa, który ma niezwykły zmysł estetyczny, a przy tym niekonwencjonalne pomysły (pełni zresztą funkcję dyrektora Wydziału Budownictwa i Sztuki Sakralnej w archidiecezji). Wnętrze kościoła - które zachwyca jedynymi w swoim rodzaju stacjami drogi krzyżowej, wykonanymi przez artystę malarza Józefa Furdynę z Krakowa, oraz pięknymi witrażami - komponowano z godnym podziwu wyczuciem stylu tej niezwykłej w swoim wyrazie architektonicznym budowli sakralnej oraz umiarem, który jest niezbędny w wykańczaniu nowoczesnych brył kościołów.
Szczególnie ważnymi datami dla parafii są: 13 lipca 1997 r. - tego bowiem dnia z parafii pw. św. Andrzeja Boboli erygowano tę wspólnotę parafialną i 17 czerwca 2001 r. - kiedy to odbyła się uroczysta konsekracja świątyni, dokonana przez abp. Stanisława Nowaka - metropolitę częstochowskiego. Obecnie parafia liczy około 1600 wiernych, przed podziałem - 3300.
W budowie świątyni z wielkim zaangażowaniem uczestniczyli niemal wszyscy parafianie - co wielokrotnie przy różnych okazjach podkreśla Ksiądz Proboszcz. Organizowali festyny, z których dochód był przeznaczany w całości na budowę, a które bardzo jednoczyły wiernych, w poszczególnych rewirach parafii co miesiąc zbierano pieniądze na rzecz nowo powstającego kościoła oraz organizowano wiele innych akcji. Ta jednomyślność w działaniach nie byłaby możliwa bez zaangażowania i entuzjazmu ks. Zdzisława, którego nie przerażały skromne w gruncie rzeczy środki, bo - jak wiadomo - przykład idzie z góry. Dzisiaj mieszkańcy Kiedrzyna mogą być dumni z powstania tak monumentalnej i oryginalnej w swym kształcie świątyni, która jest dowodem na to, że wzajemne zrozumienie i współdziałanie duszpasterza i wiernych może góry przenosić. Obyśmy mieli więcej tak budujących przykładów...

Ks. prał. Zdzisław Hatlapa

ukończył Częstochowskie Wyższe Seminarium Duchowne w Krakowie. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1960 r. z rąk bp. Zdzisława Golińskiego. Pracował jako wikariusz w parafiach: pw. Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Borzykowej, pw. św. Andrzeja Boboli w Częstochowie, pw. Opatrzności Bożej w Częstochowie, pw. św. Walentego KM w Konopiskach, pw. Barbary DM w Będzinie Koszelewie, pw. św. Antoniego na Ostatnim Groszu w Częstochowie i pw. Stanisława BM w Czeladzi. W 1978 r. został administratorem parafii pw. św. Andrzeja Boboli w Częstochowie. Od 1997 r. jest pierwszym proboszczem nowo utworzonej parafii pw. św. Brata Alberta Chmielowskiego, wydzielonej z macierzystej parafii pw. św. Andrzeja Boboli w Kiedrzynie. Po konsekracji kościoła w 2001 r. Ojciec Święty Jan Paweł II nadał mu godność prałata. Od kilkunastu lat ks. Zdzisław pełni, z nominacji abp. Stanisława Nowaka - metropolity częstochowskiego, funkcję dyrektora Wydziału Budownictwa i Sztuki Sakralnej w archidiecezji.

Ks. prał. Zdzisław Hatlapa - proboszcz
powiedział „Niedzieli”:

„Wnętrze kościoła nie jest jeszcze wykończone. Brakuje chrzcielnicy, ambony, ołtarza dla tabernakulum. Wymaga ono szczególnej formy rzeźbiarskiej odpowiedniej dla tego rodzaju obiektów.
Kocham ten kościół jak matka swoje dziecko i trudno będzie mi się z nim kiedyś rozstać. Wyrażam wdzięczność wszystkim parafianom i fundatorom oraz wszystkim, którzy w różny sposób pomagali i w dalszym ciągu pomagają w budowie i obecnie w wykańczaniu wystroju wnętrza świątyni. W tym miejscu pragnę również podziękować mojemu bratu Władysławowi, który został wezwany do Pana 30 kwietnia br., za pomoc w budowie i kształtowaniu otoczenia kościoła”.