Prace nadesłało 57 uczniów z całego regionu, m.in. z Zamościa, Zwierzyńca, Aleksandrowa, Szczebrzeszyna, Hrubieszowa, Krynic, Rejowca, Tereszpola i Klimkówki k. Rymanowa. Uczniowie biorący udział w konkursie w sposób bardzo ciekawy i wzruszający przedstawiali dowody świętości naszego Papieża, odwołując się często do osobistych przeżyć. Komisja konkursowa, składająca się z nauczycieli Szkoły, wysoko oceniła poziom literacki nadesłanych prac.

Oto wybrane, najciekawsze, fragmenty prac nagrodzonych autorów:

(…) Jan Paweł II był święty na co dzień, od rana do wieczora. Nie dało się w Jego postawie dostrzec żadnej szczeliny, przez którą mogłoby się dostać zło i Go zniszczyć. Był to monolit - to, co myślał, mówił i czynił, stanowiło całość. Był orędownikiem prawdy, a tę najbardziej trudną przekazywał tak, że nikogo nie ranił. Posiadał w sobie ogromną miłość i pogodę ducha - kolejne dary od Boga. Pomimo wielkiego cierpienia, jakiego doświadczył, nikt nigdy nie widział Go uskarżającego się. Wręcz przeciwnie - widzieliśmy Go uśmiechniętego, radosnego i otwartego na innych ludzi. Myślę, że nikogo nie trzeba zapewniać, że Karol Wojtyła miał wyjątkowy dar trafiania do ludzkich serc. Ku zaskoczeniu świata podążały za Nim tłumy młodzieży, na której Mu tak bardzo zależało. Powtarzał: „Wy jesteście solą ziemi i światłością świata”. Wiedział, że to z młodych wyrośnie później inteligencja i to oni poniosą w przyszłość Jego nauczanie, dlatego tak liczył na ich zaufanie i doczekał się. To wspomnienie Papieża kochającego i wierzącego w dzisiejszą młodzież, do której grona należę, najbardziej utkwiło mi w pamięci. Myślę, że nie tylko mnie, bo w końcu to nas żegnał słowami: „Szukałem Was, a teraz Wy przyszliście do mnie. I za to Wam dziękuję”.

Magdalena Piskor
ZSO Krasnobród

(…) Mnie osobiście Karol Wojtyła pokazał, co to znaczy wierzyć. Pokazywał swoją osobą, że wiara jest radością, jest wielkim szczęściem, że z obcowania z Bogiem należy się cieszyć. Uzmysłowił mi, że wiara nie polega na kłamanej powadze, ale na uśmiechu. I ten piękny uśmiech, wypływający prosto z serca Jana Pawła II, zapamiętałam najbardziej. Zawsze, kiedy jest mi smutno, kiedy świat wydaje mi się wrogi, przypomina mi się właśnie ten uśmiech. Wydaje mi się, że Karol Wojtyła wiedział jak wielkie znaczenie ma dla mnie, dla nas, Jego pogoda ducha, dlatego też nawet w ostatnich chwilach swojego życia starał się pokazać światu, że Jego uśmiech nadal jest, że nie pokonało go cierpienie. Pod koniec życia Papieża zobaczyłam ten uśmiech z papieskiego okna, jak zwykle skierowany do całego świata. I choć był wykrzywiony przez cierpienie, wciąż niósł nam nadzieję. I wtedy, widząc cierpiącego Papieża, który był jednocześnie tak bardzo silny, po prostu się popłakałam. Wtedy po raz pierwszy poczułam jak wielką siłę ma ten Człowiek i ile znaczy w moim życiu.
Jan Paweł II w nas, młodzieży, widział lepszą przyszłość. Nie mogę Go zawieść.

Ewelina Koszarna
Gimnazjum w Aleksandrowie

(…) W ostatnich chwilach życia pomyślał właśnie o nas. I to te chwile są właśnie najlepszą lekcją życia, jakiej mógł nam udzielić. Uświadomił nam, że śmierć to nie koniec, a początek. Pokazał, jak należy odchodzić, że nie trzeba się bać, bo już nic złego nie może nas spotkać. To właśnie wtedy coś się we mnie zmieniło, wyciszyłam się, zamyśliłam. Uświadomiłam sobie, że wszystko przemija, że życie się kończy, ale ślady, jakie pozostawiamy, są niezatarte, że jego koniec zależy od całej reszty i że każda śmierć może być taka piękna, pod warunkiem, że będziemy żyć zgodnie z przykazaniami, stąpając śladami Wielkiego Papieża. Zrozumiałam, że najważniejsze jest to, co nosimy w sobie, i to, co możemy dać innym.
Myślę, że słowa Jana Pawła II, tak jak On, pozostaną w moim sercu do końca i będą przekładane na życie, a nauki wyniesione z tej ostatniej lekcji nie będą wcale chwilowe. Mam nadzieję, że dożyję czasów, kiedy z dumą będę mogła powiedzieć, że otrzymałam ten dar przeżywania szczęścia, jakim obdarował nas, już zapewne święty, Papież Polak.

Katarzyna Kotwis
Gimnazjum w Aleksandrowie

(…) Zawsze marzyłem o tym, aby zobaczyć Ojca Świętego Jana Pawła II na żywo. I dobry Bóg sprawił, że doczekałem tej chwili. W sierpniu 2004 r. wyjechałem z ciocią i wujkiem do Włoch na wakacyjny wypoczynek. 10 sierpnia, w środę udaliśmy się do letniej rezydencji w Castel Gandolfo na audiencję z udziałem Papieża. Stało się - byłem blisko Ojca Świętego, może 10-15 m. Jego twarz była pełna cierpienia, ale oczy patrzyły na zgromadzonych z wielką miłością i życzliwością. Serce biło mi mocniej, jakby podchodziło do gardła. (…) Kiedy patrzyłem na twarze i zachowania uczestników tej audiencji, zrozumiałem, że Jan Paweł II nie jest zwykłym człowiekiem - to Człowiek Święty. Od tej chwili jeszcze bardziej Go pokochałem. Modliłem się i prosiłem o zdrowie dla Niego. (…) Dzień 2 kwietnia 2005 r. był najsmutniejszym dniem w moim życiu. Ok. godz. 22.00 usłyszałem bicie dzwonów w naszym kościele. Zostałem w swoim pokoju. W ciszy, ze ściśniętym sercem, przeżywałem odejście naszego Umiłowanego Ojca Świętego. (…) Teraz modlę się o Jego rychłą beatyfikację. Zgadzam się z tłumem wiernych zgromadzonych na Placu św. Piotra, którzy wznosili okrzyki: Santo Subito! (Święty Natychmiast). Zrozumiałem, że Jan Paweł II to Wielki Człowiek, Święty Człowiek, ogromnie umiłowany przez ludzi na całym świecie. A w Jego sercu miał miejsce każdy, ja też.

Mateusz Kusz
ZSO Krasnobród

(…) Swoją „drogę” z Janem Pawłem II rozpoczęłam od wnikliwej analizy przemówienia Ojca Świętego, wygłoszonego podczas Liturgii Słowa w Zamościu. Nie wszystko zrozumiałam. Szukałam słów skierowanych do dzieci. Sama ich nie znalazłam. Dopiero rodzice pomogli mi odczytać przesłanie skierowane również do mnie. W tamtych czasach znacznie łatwiej odbierałam obraz niż słowa. Oglądałam więc wszystkie dostępne mi albumy z pielgrzymek Papieża do różnych miejsc świata. Zawsze coś mnie zadziwiało, zachwycało, a czasem rozśmieszało. Patrząc na zdjęcia, myślałam, że Papież jest zwykłym człowiekiem, ciekawym ludzi i świata. Później zaczęłam dostrzegać Jego niezwykłość. Pewnego dnia, siedząc przed telewizorem, poczułam ogromne wzruszenie. Jego przenikające, pełne miłości spojrzenie dotarło do mojego serca. Odtąd jeszcze bardziej interesowałam się wszystkim, co dotyczy Ojca Świętego.

Gabriela Czubacka
Gimnazjum nr 7 w Zamościu

(…) I tak będzie, że Jan Paweł II będzie mi pomagał w moim wymaganiu od siebie i obronie mojego „Westerplatte”. Chcę też pamiętać nie tylko Jego dobrą, uśmiechniętą twarz, ale również wskazówki, jakie od Niego otrzymałam, zwłaszcza dotyczące szacunku do drugiego człowieka. Człowieka, który nie zawsze jest piękny i młody, ale także stary i cierpiący. (…) Dla mnie Ojciec Święty jest wzorem, takim o jakim mogę przeczytać w Piśmie Świętym. Jest też największym autorytetem. Myślę, że będzie zawsze żywy w mojej pamięci. Był ze mną od dzieciństwa i tak już zostanie, mimo że umarł. Tak naprawdę dopiero po śmierci Ojca Świętego zrozumiałam, ile On dla mnie znaczy. (…) Kiedy Jan Paweł II żył, myślałam, że On będzie zawsze i nigdy Go nie zabraknie. Gdy odszedł, ocknęłam się, pomyślałam, że zostaliśmy sami. Jednak myślę, że właśnie teraz jestem razem z Nim i będę. Modlę się do Niego, bo moim zdaniem On już jest święty. Zostawił nam swoją wielką, nieprawdopodobną siłę, która pozwala mi przezwyciężyć codzienne problemy, i za to bardzo Mu dziękuję.

Katarzyna Dubiel
Gimnazjum w Szczebrzeszynie

(…) Dla mnie Papież swoją postawą i życiem zasługuje na to, by zostać świętym. Ja osobiście doświadczyłam od Ojca Świętego cudu uzdrowienia duszy i przemiany wewnętrznej. Święty naszych czasów, jakiego wielu chciało widzieć, a Ja zobaczyłam w Janie Pawle II, to człowiek, który idzie za głosem sumienia. Działa bez lęku przed otoczeniem, może innym pomóc, a w sobie odkryć pokłady dobroci. Poprzez miłość, dobroć, prostotę docierał do serc wielu ludzi. Dotarł także i do mojego. Początkowo zbuntowanego, przytłoczonego nawałem nauki, nieczułego na ludzką krzywdę, oswojonego ze szczerością otaczającej rzeczywistości, podatnego na złe wpływy otoczenia. Jego niedzielne błogosławieństwa i środowe audiencje generalne, mimo że oglądane tylko w telewizji, stały się lekarstwem na wszelkie moje dolegliwości, drogowskazem, który pokazywał jak kroczyć w życiu dobrą drogą. Słuchając Papieża, patrząc na Jego drobną postać, otrzymywałam siłę do dalszego życia, funkcjonowania w tym świecie pełnym walki, niebezpieczeństw, braku miłości i zrozumienia.

Martyna Magdalena
Gimnazjum w Szczebrzeszynie

(…) „Jan Paweł II - święty natychmiast” - powtarzam słowa tłumu, wykrzyczane 2 kwietnia na Placu św. Piotra. Jest to człowiek, który jak nikt inny zasłużył na świętość. Papież Polak, Pielgrzym, Orędownik prawdy i sprawiedliwości. Autorytet. Nasz kochany Ojciec Święty, któremu odwdzięczyć się możemy na dwa sposoby: ogłaszając Go świętym, ale przede wszystkim naśladując Go.

Magdalena Piskor
ZSO Krasnobród