Św. Jan Ewangelista relacjonuje: „Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam, gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed
Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: „Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał, im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana” (J 20, 19-20).
W każdej Mszy św. kapłan przekazuje ów pokój Jezusowy zebranym uczestnikom z wezwaniem, aby go przyjęli i podzielili się nim z drugimi. Ten pokój jest inny od pokoju rozumianego przez świat. Jezus powiedział: „Pokój zostawiam Wam, pokój mój daję wam. Nie tak, jak daje świat, Ja wam daję” (J 14, 27).
Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym Gaudium et spes wyjaśnia nam różnicę pokoju świata i tego, który daje Jezus: „Pokój nie jest prostym brakiem wojny ani też nie sprowadza się jedynie do równowagi sił przeciwstawnych, nie rodzi się także z despotycznego władztwa, lecz słusznie i właściwie zwie się dziełem sprawiedliwości. Jest on owocem porządku nadanego społeczeństwu ludzkiemu przez Boskiego Założyciela, a nad jego urzeczywistnieniem pracować mają ludzie pragnący coraz to doskonalszej sprawiedliwości” (nr 78).
Po narodzinach Chrystusa nad stajenką betlejemską aniołowie śpiewali: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (Łk 2, 14). Bóg apeluje do człowieka, aby przyjął pokój przyniesiony przez Syna Bożego, apeluje o dobrą wolę ludzi. Gdy ta dobra wola istnieje, wtedy możliwy jest dar Bożego pokoju. Dar wielki, niepojęty. Bóg dzieli się z nami swą radością i mocą. Człowiek posiadający dar pokoju najlepiej wykorzystuje swoje życie. Wygrywa je w perspektywie wieczności, a także doczesności, choćby nawet nie była łaskawa dla niego.
Pokój Chrystusowy ma trzy wymiary: najpierw pokój z Bogiem, potem pokój z drugimi i pokój z samym sobą. Każdy z nich nie jest łatwy, ale możliwy z Bożą pomocą. O każdy trzeba walczyć, trudzić się, nie poddawać się ludzkiej naturze skłonnej do egoizmu, wygody i kompromisów. Trzeba zaczynać od pokoju - zgody z Bogiem, Jego wolą, przykazaniami. To jest podstawa, fundament pokoju. O takim pokoju mówi Kościół w każdej Mszy św.: „Pokój Pański niech zawsze będzie z wami” (Mszał rzymski). Dar pokoju uzależniony jest od posiadania miłości, która zakłada jednanie się z drugimi oraz przebaczenie.
W Oświęcimiu, hitlerowskim obozie śmierci, po wojnie została znaleziona kartka z modlitwą głęboko wierzącego Żyda, być może rabina, więźnia narodu skazanego na zagładę przez obłędną ideologię. Modlitwa ta zdumiewa bogactwem pokoju i przebaczenia, w duszy tego człowieka. Oto jej fragment: „Pokój wszystkim ludziom złej woli! Niech ustanie zemsta! Zbrodnie przekroczyły wszystkie miary. Zbyt wielu jest męczenników. Panie, nie waż ich cierpień odważnikami swej sprawiedliwości. Nie obciążaj tymi cierpieniami katów i nie zmuszaj ich do zapłacenia tego straszliwego rachunku... Niech otrzymają w inny sposób zapłatę. Zapisz na konto wykonawców zbrodni, donosicieli, zdrajców i wszystkich ludzi złej woli - odwagę innych, ich siłę duchową, pokorę. Ich niezłomną, wewnętrzną walkę i niezłomną nadzieję. Niech to wszystko będzie złożone przed Tobą, Panie, na przebaczenie grzesznikom, na okup zwycięstwa sprawiedliwości. Niech pozostaniemy w pamięci naszych wrogów nie jako ich ofiary, nie jako koszmary, widma idące ich śladem - lecz jako ci, którzy im pomagają zwyciężyć ich zbrodnicze namiętności. Niczego więcej od nich nie chcemy”. Ta modlitwa jest zbliżona do modlitwy Jezusa, zaniesionej na krzyżu do Boga: „Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą co czynią” (Łk 23, 34). Testament więźnia skazanego na śmierć w obozie jest niezwykle trudny do przyjęcia, niemal nadludzki. Ale religia nasza jest ludzką i nadludzką, nadprzyrodzoną, bo nie ludzie ją tworzyli. Łączy doczesność z wiecznością, jest możliwa do przyjęcia i zachowania dzięki łasce Bożej. Ów więzień, objęty mocą Odkupienia, potrafił w ekstremalnie trudnych warunkach swego życia wprowadzić pokój Jezusa, którego nie uznawał jako Zbawiciela, do swego serca i cieszyć się nim w szczęśliwej wieczności.
Jezus wzywa nas do przyjęcia Jego pokoju. Chrześcijanin powinien zadawać sobie pytanie: jak w swym życiu wprowadzam pokój z Bogiem, z drugimi i z sobą samym? Dzisiaj żyjemy w epoce wielkich wynalazków i odkryć. Radio, internet, łączność satelitarna zbliżyły do siebie ludzi - świat staje się „globalną wioską”. Uczeni święcą swoje triumfy, pracują nad przedłużeniem życia ludzkiego - co im się już w części udaje. Człowiek realizuje Boży nakaz: „Czyńcie sobie ziemię poddaną” (por. Rdz 1, 28). Ale powołaniem człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boże nie jest ziemia, lecz życie z Bogiem na niej i w radosnej wieczności po śmierci. Dlatego ważne jest to, jaki będzie człowiek żyjący na świecie. Czy tylko ograniczony do spraw ziemskich, doczesnych, czy otwartym na sprawy ludzkie, duchowe i Boże? Nad tym uczeni mało się zastanawiają. A przecież ludzie, narody, wciąż potrzebują odrodzenia duchowego, moralnego. Nie ma i nie będzie wynalazku, który człowieka uczyniłby lepszym, bardziej ludzkim i podniósł go na wyższy stopień dobroci, szlachetności, a usunął niezgodę, waśnie, wojny. Tego dokonać może z nami tylko Chrystus, który przyszedł po to, aby nas ratować, pomagać i zbawiać! On swoją nauką, mocą odkupieńczą i łaską może pomóc człowiekowi wyzwolić się z niezgody, nienawiści i podnieść się na szczyty człowieczeństwa - podobnie jak owemu więźniowi z Oświęcima. Dlatego mimo rozwoju cywilizacji i poprawy warunków życia człowieka, Chrystus ze swym boskim pokojem jest nam potrzebny do życia osobistego i społecznego. On, który powiedział: „Ufajcie, Jam zwyciężył świat” (J 16, 33).
Do Niego więc idźmy w ten wielkanocny czas, dając Mu swoją dobrą wolę, prosząc o Jego pokój, dający moc i siłę. Bądźmy ludźmi budującymi pokój wokół nas, ponieważ: „Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi” (Mt 5, 9).