Niczego nie da się zbudować bez wysiłku

- Najmilszy jest ten dom, który samemu się wzniosło… - podkreślił ks. Nowak. - Z jednej strony pragniemy wspólnoty, z drugiej - często chcielibyśmy, aby ktoś wyręczył nas przy jej zbudowaniu. Tymczasem bez naszego zaangażowania nie zdoła tego uczynić najświętszy nawet człowiek ani sam Bóg. Zresztą, Bożą pedagogię w tym względzie można streścić bardzo krótko: pomagać, ale nie wyręczać.
Jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boże. Nie tylko jako jednostki, lecz także jako wspólnota. Bóg w Trójcy Świętej Jedyny może objawić się tylko tam, gdzie „dwóch albo trzech” (Mt 18, 20). Królestwo Boże na ziemi uobecnia się na trzech poziomach: 1. w Kościele jako całości; 2. w parafiach, ruchach, wspólnotach; 3. w rodzinach (eklezjola). - Kościół powszechny realizuje się i przegląda w rodzinach, parafiach, ruchach, stowarzyszeniach - powiedział ks. Nowak. Następnie wymienił dziesięć warunków owocnego rozwoju Kościoła powszechnego, zaznaczając, że z powodzeniem dają się one zastosować do pozostałych dwóch poziomów. W ten sposób otrzymaliśmy swoisty dekalog zdrowej parafii, wspólnoty i rodziny.

Dziesięć cech wspólnoty mocnej Bogiem

1. Kościół jest święty. Nie bójmy się tego słowa. Tak - święty. Tylko taki może być Bożym znakiem na tej ziemi. Santo subito! to wezwanie skierowane do nas wszystkich. Bo Kościół nie będzie święty, jeśli od świętości uciekać będą rodziny i wspólnoty! Co Bogu po takiej wspólnocie czy rodzinie, która z góry rezygnuje ze świętości? Zadajmy sobie więc pytanie: czy moja rodzina lub wspólnota dodaje coś do świętości Kościoła? Trzeba, abyśmy, udzielając odpowiedzi na to pytanie, mieli odwagę stanąć w prawdzie…
- Droga wspólnoty ku rozwojowi prowadzi przez jakość, pójście na ilość oznacza bezdroże - podkreślił ks. Nowak. - Nie bądźmy zwietrzałą solą. Stawiajmy na jakość: na świętość, wyrazistość świadectwa, które dajemy innym. Strzeżmy się bylejakości, zlaicyzowania, ducha tego świata. Pamiętajmy: jeden święty człowiek potrafi poruszyć miliony. Spójrzmy na naszą wspólnotę: czy przyciąga do siebie tych, którzy szukają swojego miejsca w Kościele?
2. Kościół jest katolicki, czyli powszechny. Powszechny, czyli otwarty na świat, zatroskany o jego doczesny kształt. Bezdrożem jest tu zasklepienie, zamknięcie w sobie, „ciepełko”, kręcenie się wokół swoich problemów. Oczywiście, to normalne, że każda wspólnota jest na początku skupiona na sobie, na organizowaniu struktur, zdobywaniu nowych członków. Jeśli jednak nie wykroczy poza ten etap, ulega samodestrukcji.
3. Kościół jest apostolski. Wiarę mamy tylko wtedy, gdy wyrażamy ją w apostolstwie, w zatroskaniu o zbawienie innych. Żywą wspólnotę poznamy po tym, że wychodzi głosić Ewangelię na zewnątrz. Pamiętajmy: jeśli usadowimy się w wygodnym fotelu, Bóg i tak nas z niego „wytrząśnie”. Tylko że wtedy może być już za późno na „reanimację”...
4. Kościół to wspólnota miłości albo falsyfikat. Jeśli we wspólnocie panuje klimat wzajemnej miłości, to staje się ona „zaraźliwa”. Zaczynają się dziać wielkie rzeczy. Konieczna jest zatem z naszej strony wyjątkowa troska o budowanie, a jeśli trzeba - to o odbudowanie braterstwa chrześcijańskiego między sobą. Tego nie można osiągnąć bez świadomego wysiłku.
5. Wspólnotę Kościoła cechuje przepływ charyzmatów. Każdy jego członek służy tymi talentami, które posiada. Jedność buduje się przez to, że potrzebujemy siebie nawzajem. Zakopanie darów, brak chęci i starań, by je rozeznać, odmowa służenia nimi braciom sprawiają, że wspólnota obumiera.
6. Kościół to wspólnota wiary, zaś wiary nie będzie bez formacji, która uzdalnia do coraz pełniejszego odkrywania Bożego planu. Bez formacji nasza wiara jest infantylna, magiczna, nieautentyczna. Odstręcza od Jezusa, zamiast do Niego przyciągać. Czy to się nam podoba, czy nie - niechęć do formacji jest oznaką drzemiącej w nas pychy.
7. Kościół to wspólnota oparta na Eucharystii, Słowie Bożym, modlitwie. Dojrzałość wspólnoty rodzi się ze świadomego przeżywania Eucharystii jako spotkania, które buduje naszą jedność, a jednocześnie przeobraża nasze wnętrza. Czy udział we Mszy św. rzutuje na jakość naszych więzi rodzinnych i wspólnotowych?
8. Kościół jest dynamiczny, w ciągłym rozwoju. Podobnie wspólnota. Ma swoje niemowlęctwo, dzieciństwo, młodość, wiek dojrzały. Może też zdarzyć się i tak, że przyjdzie starość, naznaczona chorobami. Dzieje się tak wtedy, gdy wspólnota traci świeżość, kiedy sądzi, że już wszystkiego doświadczyła, posmakowała, że doszła do pełni. Jeśli nie nastąpi odwrót od takiej rutyny, to może też nastąpić zgon.
9. Kościół to wspólnota dialogu. Trzeba dbać o drożność komunikacji. Gdzie nie ma dialogu, tam nie ma miłości. Stąd też nieporozumieniem jest - w sytuacjach konfliktowych, skądinąd nieuchronnych - odwracanie się do siebie plecami, pielęgnowanie uraz, milczenie.
10. Kościół to wspólnota przebaczenia. Nie od razu dochodzimy do świętości. Wszyscy jesteśmy grzeszni. Nieumiejętność przebaczenia kieruje wspólnotę w ślepą uliczkę, na bezdroża - tam, gdzie obowiązuje zasada dostrzegania źdźbła w oku brata mimo belki tkwiącej w naszym oku.

Nie uciekniemy przed wyborem

Mamy przed sobą dwie drogi. Jedną wyznacza świętość, troska o jakość, powszechność, apostolstwo, miłość, dzielenie się posiadanymi darami, wiara, modlitwa, dynamizm, dialog, przebaczenie. Bieg drugiej wiedzie przez zlaicyzowanie, pogoń za ilością, zamknięcie w sobie, obojętność wobec innych, zakopywanie talentów, brak chęci pogłębiania formacji, brak wysiłku, by trwać na wspólnej modlitwie i łamaniu chleba, zastój, brak autentycznej komunikacji, zatwardziałość w gniewie.
Ks. Nowak podkreślił, że trzeciej możliwości nie ma, a brak opowiedzenia się sam w sobie jest już wyborem.
Katechezę dopełniła bardzo ożywiona, godzinna dyskusja, w trakcie której Gość odpowiadał na pytania. Ponownie przestrzegł przez postawą obojętności, braku zaangażowania w dziele budowania wspólnoty chrześcijańskiej i położył nacisk na konieczność ciągłego pogłębiania formacji. Miłym akcentem było przypomnienie, że kilka kręgów Domowego Kościoła już wiele lat temu w pracy formacyjnej korzystało z książek Księdza Mieczysława.