W tradycji franciszkańskiej kult Najświętszego Imienia Jezus zajmuje pierwsze miejsce przed Męką Pańską i żłóbkiem. Powszechnie przyjmuje się, że Zakon Franciszkański nadał temu nabożeństwu stałą formę i przez to włączył w rytm życia religijnego całego Kościoła katolickiego.
„Bóg zbawia” jest to imię drugiej Osoby Trójcy Świętej, Syna Bożego, który stał się człowiekiem. Imię to zapowiedział Archanioł w chwili Zwiastowania Maryi: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus” (Łk 1,31). Imię to zostało nadane Dzieciątku w ósmym dniu po narodzeniu.
O mocy Swego Imienia uczy nas sam Pan Jezus (por. J 16, 23-24). Wielokrotnie na kartach Ewangelii Pan Jezus mówi o mocy i ważności tego Imienia. Zapewnia, że tam, gdzie dwóch lub trzech gromadzi się w Jego imię, On jest pośród nich (por. Mt 18, 20).
Największym apostołem Imienia Jezus był św. Paweł. Sam Pan wybrał go, aby zaniósł Jego Imię do wszystkich narodów i wiele musiał wycierpieć z tego powodu. Swoją nauką i cierpieniem św. Paweł potwierdził wielkość Imienia Bożego, bo jak napisał w Liście do Filipian: „Dlatego Bóg Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zgięło się każde kolano istot niebieskich i ziemskich i podziemnych” (2, 9-11).

Św. Franciszek z Asyżu był zawsze pełen głębokiej czci dla Imienia Boga. Jego postawa wobec Imienia Bożego jest nacechowana najgłębszym szacunkiem, a równocześnie niezwykłą miłością i serdecznością. Biograf św. Franciszka -Tomasz z Celano pisze, że bracia, którzy z nim przebywali, wiedzą jak codziennie i stale głosił Jezusa, jak słodko opowiadał o Nim, jak łagodnie i z pełną miłością rozmawiał na Jego temat. Imię Jezus nosił w sercu, na ustach i na rękach. W liście do wszystkich braci pisał: „Franciszek prosi wszystkich braci, aby gdy tylko usłyszą Imię Jezus, oddawali Mu pokłon z lękiem i szacunkiem, pochyleni do ziemi”.
Święto Imienia Jezus przypomina nam, abyśmy z szacunkiem, miłością i czcią wymawiali święte Imię Jezus i nie wzywali tego Imienia daremnie.