W dniach 16 i 18 października br. bp Andrzej F. Dziuba przeprowadził wizytację kanoniczną parafii Sanniki. Parafia od wielu miesięcy przygotowywała się do tej wizyty. Przez całe wakacje trwały prace renowacyjne zewnętrznej fasady kościoła: naprawiano uszkodzone tynki, pomalowano ściany i wieże, odnowiono figurę Matki Bożej Niepokalanej, wymieniono oświetlenie wokół kościoła. Wewnątrz świątyni, pod chórem, założono granitową posadzkę i przeprowadzono wiele prac renowacyjnych.
Głównym punktem uroczystości wizytacji biskupiej w Sannikach było poświęcenie pamiątkowej tablicy ku czci Ojca Świętego Jana Pawła II w kościele parafialnym. Tablica została zaprojektowana przez ks. dr. Stefania Cegłowskiego z Płocka. Jej fundatorami są mieszkańcy sannickiej parafii. Tablica ma wymiary 80 x 200 cm i została wykonana z portugalskiego marmuru. Metalowa płaskorzeźba przedstawia wizerunek Ojca Świętego. Na tablicy znalazły się pamiętne słowa, wypowiedziane przez Jana Pawła II na pl. Zwycięstwa w Warszawie podczas jego pierwszej pielgrzymki do ojczyzny: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi! Tej ziemi!”.
W drugim dniu wizytacji Ksiądz Biskup odwiedził Specjalny Ośrodek dla Dzieci Niepełnosprawnych w Mocarzewie oraz udzielił sakramentu bierzmowania młodzieży klas III gimnazjalnych.
Choć nazwa „wizytacja” pochodzi od słowa „wizyta”, a nie „kontrola”, to jednak w obiegowej opinii powszechnie kojarzy się z tym drugim. Taki stereotyp nie bierze się znikąd. Po Soborze Trydenckim w Kościele wprowadzono obowiązek wizytacji, które początkowo odbywały się co 2 lata, a obecnie co 5 lat. Ta praktyka w przeszłości bardziej akcentowała element kontroli. Obecnie ma przede wszystkim charakter duszpasterski.
Dziś wizytacja kanoniczna składa się z dwóch etapów. Najpierw do parafii przyjeżdżają urzędnicy kurialni. Spotykają się oni z księdzem proboszczem jeszcze przed przyjazdem księdza biskupa. Razem z nim przyglądają się wnętrzu świątyni, finansom, sprawom gospodarczym oraz katechezie. Dopiero później przyjeżdża do wspólnoty parafialnej ksiądz biskup. Wizyta ta posiada charakter spotkania ze wszystkimi grupami i stanami parafii.
Kiedy przed kilkunastu laty towarzyszyłem w czasie wizytacji bp Alojzemu Orszulikowi, widziałem wówczas, iż najsłabszą jej stroną był czas. Program spotkań z wiernymi był bardzo napięty. I tak jest po dziś dzień. Są bierzmowania, spotkania z młodzieżą, grupami, radą duszpasterską, chorymi, rodzinami wielodzietnymi, a ostatnio doszły odwiedziny szkoły czy władz gminy albo miasta.
Jeden z wybitniejszych kanonistów, nieżyjący już ks. prof. Tadeusz Pawluk, w Komentarzu do Kodeksu Prawa Kanonicznego zwraca uwagę na duszpasterski charakter wizytacji: „Słowa pouczenia apostolskiego i ojcowskiej zachęty do wyznawania wiary i prowadzenia życia chrześcijańskiego, jakie padają z ust biskupa w czasie wizytacji pasterskiej, skutecznie wspomagają miejscową pracę duszpasterską”. Słowa te wyraźnie akcentują element pomocy niesionej księdzu proboszczowi. „Wizytacja ma na celu raczej niesienie pomocy - pisze ks. Pawluk - niż sądzenie pracowników winnicy Pańskiej; co jednak nie oznacza obojętności wobec zauważonych wykroczeń”.
Te ostatnie są na szczęście chyba rzadkie i dotyczą raczej spraw lżejszych. We wskazaniach po wizytacji ksiądz biskup przede wszystkim zwraca uwagę na żywotność wspólnoty wiernych. Grupy przyparafialne powinny zawsze mieć księdza opiekuna, ważna jest także formacja świeckich, katecheza przed sakramentami małżeństwa i bierzmowania.
Czasami można spotkać się z zarzutem, że przed wizytacją następuje wyjątkowa mobilizacja duszpasterzy i wiernych. Jednak nie ma w tym żadnej przesady. Nie należy się tym specjalnie martwić, lecz przeciwnie - trzeba pamiętać, iż osobiste spotkanie z księdzem biskupem zobowiązuje.
Wizytacja kanoniczna jest przede wszystkim ewangelizacją, a nie biurokratyczną kontrolą. Jest ona nie tylko przeżyciem dla wiernych. Także rozmowa księdza biskupa z kapłanami jest wyjątkowa. Tu chodzi nie tylko o umocnienie ich wiary, ale o zwykłą wiedzę biskupa na temat kapłańskich problemów i trosk, jakie panują w danej wspólnocie parafialnej. Bez tej wiedzy nie będzie szans na pomoc i ojcowskie wsparcie.