Trwając w pokornym dziękczynieniu wobec Boga Najwyższego za dar życia, ocalenia i kapłaństwa, poprzez gorącą modlitwę dziękuję za pamięć o moim podwójnym jubileuszu: 60-lecia cudownego ocalenia z obozów śmierci i 60-lecia kapłaństwa
(z obrazka jubileuszowego abp. Kazimierza Majdańskiego).

Wielkie zasługi Dostojnego Jubilata dla Kościoła powszechnego, polskiego i naszego partykularnego z pewnością nie oddadzą tego, co zawiera ten krótki rys biograficzny, jednakże nasza wdzięczność jest wielka.
Abp Kazimierz Majdański urodził się 1 marca 1916 r. w Małgowie na ziemi kaliskiej jako trzynaste, najmłodsze dziecko Józefa i Rozalii z domu Mielczarek, małżonków Majdańskich. Został ochrzczony w kościele parafialnym w Liskowie 4 marca tegoż roku. Ksiądz Arcybiskup wspomina: „Zainteresowanie problematyką rodzinną wyniosłem z domu rodzinnego, patriotycznego i głęboko rodzinnego, gdzie przyjście na świat trzynastego dziecka w tak trudnych warunkach wojennych przyjęto z radością. Rodzice mniej mówili, więcej czynili. Natomiast człowiekiem, który i czynił, i mówił, i pisał, był mój straszy brat, śp. Walenty. Całe życie poświęcił ratowaniu rodziny, zwłaszcza ratowaniu nienarodzonych”.
W wieku 14 lat wstąpił do Klasycznego Gimnazjum Piusa X we Włocławku, które ukończył w 1934 r. Następnie rozpoczął studia w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. W chwili wybuchu II wojny światowej był klerykiem VI roku i miał 23 lata. Wraz z profesorami seminarium (w liczbie 9) i klerykami (22 alumnów) 7 listopada 1939 r. został aresztowany przez gestapo i osadzony w więzieniu we Włocławku, a w styczniu 1940 r. wywieziony do obozu dla internowanych w Lądzie nad Wartą. Tam, w klasztorze Księży Salezjanów, ukończył VI rok studiów, ale mimo że był z nimi bp Michał Kozal, nie otrzymał święceń kapłańskich, gdyż Ksiądz Biskup uważał, iż obóz nie stwarza wolności w podjęciu ostatecznej decyzji. 26 sierpnia 1940 r. został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen-Oranienburg, a następnie 14 grudnia do Dachau. Tam kleryk Majdański, noszący numer obozowy 22829, na przełomie lat 1942-43 został skierowany, wraz z grupą innych polskich duchownych, do stacji doświadczalnej, gdzie do wiosny 1943 r. był poddawany pseudonaukowym, zbrodniczym doświadczeniom medycznym. Uratował go młody pielęgniarz Heini Stohr. W późniejszym czasie zachorował na tyfus plamisty, wówczas masowo panujący w obozie. Także z tej straszliwej choroby został ponownie, jakby cudem, ocalony.
Wyzwolenie obozu przez armię aliancką nastąpiło 29 kwietnia 1945 r., co więźniowie przypisują szczególnej interwencji św. Józefa, pod którego opiekę się oddali: „Patronie Kościoła świętego, Opiekunie Ojczyzny naszej, Umocnienie rodzin, Mężu sprawiedliwy, który niegdyś troskliwie strzegłeś i prowadziłeś Dziecię Jezus, prosimy Ciebie, utwierdź nas i cały nasz Naród w niezachwianej wierności zasadom Kościoła Bożego, zachowaj nas w sprawiedliwości i miłości społecznej, a w grożących niebezpieczeństwach broń nas i rodziny nasze…” (Z Aktu Zawierzenia św. Józefowi, złożonego przez polskich duchownych w obozie koncentracyjnym w Dachu 22 kwietnia 1945 r.). Stąd co roku 29 kwietnia zbierają się oni na uroczystym dziękczynieniu w sanktuarium św. Józefa w Kaliszu.
Obóz nie złamał w kleryku Majdańskim powołania. Na zaproszenie ministra Edmonda Micheleta, wraz z grupą ocalałych kleryków i profesorów, udał się do Paryża. Tam 29 lipca 1945 r. z rąk bp. Karola Radońskiego otrzymał święcenia kapłańskie. Po kilkumiesięcznym leczeniu sanatoryjnym został skierowany na studia do Fryburga Szwajcarskiego, gdzie w marcu 1949 r. obronił doktorat z teologii moralnej. Powróciwszy do kraju w kwietniu tego roku, został skierowany do pracy duszpasterskiej jako wikariusz parafii katedralnej we Włocławku. Jesienią 1949 r. rozpoczął pracę dydaktyczną w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku jako wykładowca teologii moralnej. Jednocześnie był zastępcą redaktora naczelnego Ateneum Kapłańskiego. Gdy czasopismo zostało wznowione po okresie zawieszenia przez władze komunistyczne, został redaktorem naczelnym i funkcję tę pełnił przez 18 lat. W latach 1952-57 pełnił funkcję wicerektora we włocławskim Seminarium.
19 listopada 1962 r. papież Jan XXIII mianował go biskupem pomocniczym we Włocławku. Konsekracja odbyła się we włocławskiej katedrze 24 marca 1963 r. Udzielił jej Prymas Polski kard. Stefan Wyszyński wraz z biskupami: A. Pawłowskim z Włocławka i W. Plutą z Gorzowa Wlkp. Ksiądz Arcybiskup uczestniczył w Soborze Watykańskim II, a jako przedstawiciel Episkopatu Polski w sympozjach biskupów europejskich. Brał czynny udział w pracach Episkopatu Polski, będąc wiceprzewodniczącym Komisji Duszpasterstwa Rodzin od początku jej istnienia oraz wiceprzewodniczącym Komisji „Iustitia et Pax”. W lutym 1975 r. został mianowany przez papieża Pawła VI członkiem Watykańskiego Sekretariatu dla Niewierzących, a w Polsce zorganizował Komisję Episkopatu ds. Dialogu z Niewierzącymi, której przewodniczył.
Od 1969 r. Ksiądz Arcybiskup podjął pracę naukowo-dydaktyczną w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, prowadząc wykłady w zakresie teologii pastoralnej małżeństwa i rodziny. Jako docent w 1973 r. na Wydziale Teologicznym, prowadząc dalej wykłady, zorganizował samodzielny Zakład Teologii Praktycznej - Studia nad Rodziną, powołany do życia zarządzeniem Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki z dnia 29 kwietnia 1975 r. Zakład rozpoczął swą działalność w roku akademickim 1975/76.
Jako były więzień obozów abp Majdański angażował się w dawanie świadectwa o martyrologii duchowieństwa polskiego w czasie II wojny światowej. Przewodniczył sekcji badań historycznych nad stratami Kościoła katolickiego w okresie II wojny światowej. W 1970 r. przedstawił papieżowi Pawłowi VI i Watykańskiemu Sekretarzowi Stanu memoriał na temat strat duchowieństwa polskiego w hitlerowskich obozach koncentracyjnych.
Abp Majdański przebaczył wszystkim swym zbrodniarzom, a lekarzowi H. Schuetzowi - szefowi stacji doświadczalnej w Dachau, podczas procesu prowadzonego przez Monachijski Sąd Krajowy, podał rękę na znak przebaczenia. Powiedział wówczas: „Zbrodniarz należy przecież do najbiedniejszych istot, jakie nosi ziemia. Ale wybaczyć nie oznacza zapomnieć, przemilczać prawdę. Nie wolno zapominać, by nie popełniać tych samych błędów”.
Należy bardzo mocno podkreślić fakt przyznania - 3 sierpnia 1991 r. przez prezydenta RFN Richarda von Weizsäckera - abp. Majdańskiemu, jako pierwszemu z Polaków, Orderu Wielkiego Niemieckiego Krzyża Zasługi z Gwiazdą.
W dniu swoich 63. urodzin - 1 marca 1979 r. abp Kazimierz Majdański został przez Papieża Jana Pawła II mianowany pasterzem diecezji szczecińsko-kamieńskiej. Kontynuując dzieło organizacji nowej diecezji oraz pogłębiania życia religijnego wiernych, poprzez wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła, Ksiądz Arcybiskup w swoim pasterzowaniu mocny akcent położył na formację rodziny (abp Majdański był wiceprzewodniczącym i sekretarzem Papieskiego Komitetu ds. Rodziny, przekształconego później w Radę ds. Rodziny) oraz tworzenie Seminarium Duchownego. Promieniującym akcentem posługiwania z pewnością była uroczystość 40-lecia ustanowienia polskiej administracji państwowej i kościelnej na Ziemiach Zachodnich i Północnych, a bez wątpienia najważniejszym - wizyta Papieża Jana Pawła II w Szczecinie 11 czerwca 1987 r. Te wielkie i inne pomniejsze radości nie przysłoniły jednak trudnych i brzemiennych w skutkach przemian społeczno-politycznych, tj.: „Sierpień’80”, „Rok 1988” i „Rok 1989”, a zwłaszcza stan wojenny.
Abp Majdański erygował podczas swojego biskupiego posługiwania 74 parafie, 14 dekanatów, 2 sanktuaria maryjne (Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny - Matki Bożej Fatimskiej w Szczecinie i Nadodrzańskiej Królowej Pokoju w Siekierkach) i wyświęcił 191 kapłanów diecezjalnych. Ustanowił Sąd Biskupi, erygował Seminarium Duchowne, założył w Szczecinie punkt konsultacyjny Zakładu Teologii Praktycznej - Studium nad Rodziną ATK w Warszawie - później ISnR, Wspólnotę Świętej Rodziny, Ruch „Miłosierni wobec najmniejszych” i „Fundusz dla Życia”. Dokonał konsekracji katedry pw. św. Jakuba Apostoła, powołał Caritas, Dom Samotnej Matki, Ognisko św. Brata Alberta, wydawnictwo „Ottonianum”, dwutygodnik katolicki Kościół nad Odrą i Bałtykiem, katolickie Radio „As”, księgarnię św. Ottona. Za jego pasterzowania powstała Kapituła kolegiacka w Kamieniu Pomorskim oraz został oddany Kościołowi budynek Kurii Biskupiej. To ważniejsze osiągnięcia, są i inne, które trudno tu wymienić, jak też nie sposób uwydatnić licznych osiągnięć duszpasterskich, naukowych i kulturalnych.
Wielki wysiłek i wkład Księdza Arcybiskupa przyczynił się do powstania Uniwersytetu Szczecińskiego. Senat uczelni, dziękując za to, 3 października 1992 r. nadał mu pierwszy w dziejach uczelni doktorat honoris causa. Papież Jan Paweł II przysłał z tej okazji telegram gratulacyjny, zaś w liście do rektora uniwersytetu - prof. Tadeusza Wierzbickiego napisał m.in.: „Doktorat ten posiada swą głęboką wymowę. Jest podkreśleniem wielkich zasług Pasterza i Profesora dla Chrystusowego Kościoła. Dla tego Kościoła wiele wycierpiał i oddał mu wszystkie swe siły i umiejętności. Pragnę przy tej okazji wspomnieć z wielkim uznaniem wkład Księdza Arcybiskupa w naukę o małżeństwie i rodzinie. Jest to także bez wątpienia ważne wydarzenie dla młodej uczelni szczecińkiej, która rozpoczęła swą działalność naukowo-dydaktyczną w mieście o bogatej, liczącej ponad tysiąc lat tradycji”.
Ojciec Święty Jan Paweł II 25 marca 1992 r. przyjął rezygnację bp. Kazimierza Majdańskiego z urzędu pasterskiego i mianował go arcybiskupem ad personam. Ksiądz Arcybiskup dalej intensywnie pracuje na rzecz rodzinny - tego szczególnego posłannictwa, któremu się oddał bez reszty. Dorobek naukowy w tym względzie jest niezgłębiony.