55 lat przy ołtarzu. 55 lat w konfesjonale. 55 lat na służbie, w tym 52 na Bujwida. Czy już wiesz, o kim mowa?

Pewnie nie jesteś już studentem. Być może wiele lat minęło od tej radosnej chwili, gdy zobaczyłeś na liście przyjętych na pierwszy rok studiów swoje nazwisko.

Być może czas zatarł studenckie wspomnienia i emocje. Być może odniosłeś wielki sukces, albo przygniatają Cię życiowe porażki – ale przecież jesteś.

Czy pamiętasz swoje pierwsze kroki w DA Wawrzyny? Radość, a może obawę przed nowym środowiskiem? I to pierwsze, wyjątkowe przeżycie, gdy usłyszałeś Orzecha – z ambony, albo zza stołu w Białym Dunajcu? Te pierwsze myśli, że do tej pory nikt, żaden ksiądz, nie mówił do Ciebie w taki sposób. Gdy ośmielił się powiedzieć Ci prawdę a ona zabolała, a potem stało się coś dziwnego i byłeś już kimś innym – naprawionym, poskładanym, lepszym.

Pamiętasz, gdy siedział z Tobą, do trzeciej nad ranem, z wielkim kubkiem herbaty, owinięty kocem, w zimnej kominkowej? Potrzebowałeś spowiedzi a on jej nigdy nie odmawia. I tamtej nocy Twoje wykolejone życie wróciło na właściwe tory.

A potem kazał Ci się żenić, studencie. A może wskazał Ci męża, studentko? I zabraniał zwlekać z narodzinami dziecka po to, by nie wciągnęła Cię pułapka kariery i pustej kołyski.

A może patrzyłeś na niego i w jednej krótkiej chwili zapragnąłeś być jak on?

Od ilu lat już nosisz sutannę?

Każdy z nas byłby inny, gdyby nie on. Gdyby nie jego przenikliwe spojrzenie, czasem bardziej srogie niż czułe, ale zawsze takie, pod którym cierpła skóra i już nie chciałeś być byle jaką miągwą.

Jest nas rzesza – żebraków jego spojrzenia, bywalców Mszy o siódmej rano, kazań w czwartkowe wieczory, opowieści w czasie Pielgrzymki, oszczędnych uśmiechów w Białym Dunajcu, napomnień, uwag i pełnych odpowiedzialnej powagi słów wyjaśniających wszystko. I przytuleń – rzadkich – zarezerwowanych tylko dla tych najbardziej potrzebujących, ledwie żywych z braku miłości.

Jest nas wielu, wielu, wielu… – dłużników jego modlitwy, ojcowskiej troski, szorstkiej miłości.

Ktokolwiek spotkał Orzecha jest zapożyczony na zawsze – bo nie wiesz, jaka byłaby Twoja wiara, gdyby nie on…

Mięło wiele lat – a on, dzięki Bogu, jest!

Zmęczony, spracowany, chory na kolejne choroby. A jednak trwa – na posterunku na Bujwida i – jak co roku wyrywa się na pielgrzymi szlak na Jasną Górę.

Bo przecież, jak mawia, nogi trzeba schodzić, prawda? Kiedyś gdy Pan Bóg spyta: „Co robiłeś, Orzechu? On Mu pokaże swoje nogi, schodzone i stare jak dęby, i wtedy Pan Bóg powie: Dobrze, Orzechu, takie powinny być nogi, gdy się do mnie przychodzi…”

Nogi Orzech ma już przygotowane… Jednak pragniemy i prosimy w modlitwach, by był z nami jak najdłużej! I szykujemy jubileuszowy prezent – jeśli jesteś dłużnikiem jego kapłańskiej posługi i chcesz podziękować – włącz się! Jubileusz na dwie piątki wymaga prezentu, nie wypada wpaść z pustymi rękami! My, dłużnicy Orzecha, chcemy podarować mu prezent, którego teraz potrzebuje najbardziej: kupujemy samochód! (Ten, którym jeździ teraz, wciąż się psuje)

Wszystkich, którzy chcą przyłączyć się do tej inicjatywy prosimy o wpłaty na specjalne konto:

Stowarzyszenie Przyjaciół Duszpasterstwa Akademickiego Wawrzyny, ul. Bujwida 49/51

nr konta:

05 1090 2590 0000 0001 4260 2420

z dopiskiem: „Darowizna Orzech”.