Uroczystość miała miejsce w ostatnim dniu czerwca br. Zgromadziła licznych gości, wśród których znaleźli się kapłani z trzech dolnośląskich diecezji, m.in. Biskup Świdnicki, który jest kolegą z rocznika święceń proboszcza parafii ks. prał. Józefa Gołębiowskiego. Wśród wiernych, obok delegacji władz miasta, samorządu i różnych instytucji, znaleźli się także byli parafianie, którzy zmienili miejsce zamieszkania.
Podczas liturgii poświęcenia kościoła (dawniej zwanej konsekracją), wszyscy uczestnicy mieli okazję zapoznać się z historią parafii i świątyni, a także przeżyć szczególne znaki towarzyszące temu obrzędowi. Należą do nich: pokropienie wodą święconą, namaszczenie olejem krzyżma świętego ołtarza i wybranych miejsc na ścianach kościoła, poświęcenie ognia i okadzenie murów świątyni oraz zapalenie światła - iluminacja całej świątyni.
W wygłoszonej homilii Biskup Legnicki podkreślił obecność i ważność trzech miejsc w każdej świątyni: ambonki - ołtarza Słowa Bożego, ołtarza eucharystycznego, na którym składana jest bezkrwawa Ofiara Chrystusa, i tabernakulum - miejsca przebywania i spotkania na modlitwie wiernych z naszym Zbawicielem. „Obyście o tych trzech miejscach w Waszym kościele zawsze pamiętali i budowali żywy Kościół, pamiętając o Słowie Bożym, o Ofierze Chrystusa, składanej na ołtarzu i naszym życiu pełnym ofiary, o adoracji Chrystusa w Eucharystii. Oby ten materialny kościół był zawsze pełen ludzi, którzy pamiętają, że tworzą Kościół żywy” - apelował bp Cichy.
Historia powstania parafii i kościoła sięga wiosny 1982 r. w strukturach archidiecezji wrocławskiej. Planom budowy i podjętym pracom towarzyszyło błogosławieństwo ówczesnego abp. Henryka Gulbinowicza. Był to czas stanu wojennego. Inicjujący budowę ks. prał. Władysław Rączka - proboszcz parafii, z której została wydzielona ta nowa parafia - otrzymał pozwolenie na budowę w miejscu, gdzie stała woda. Pierwsze więc prace polegały na wykopaniu studni, w których wylano betonowe słupy. Na nich można było dopiero oprzeć całą przyszłą budowę. Ustanowiony proboszczem tej parafii ks. Józef Gołębiowski wraz z gronem zaangażowanych parafian podjął się tego zadania i wytrwale, dzień za dniem, realizował kolejne etapy budowy. Jednak nie obyło się bez pewnych trudów i przeciwności. W listopadzie 1986 r. odkryto, że 65-tonowa partia zakupionego cementu była wadliwa i zaczęły pękać mury świątyni. Trzeba było rozebrać znaczną część wznoszonej już świątyni i rozpocząć prace na nowo. Po trwającym 3 lata procesie sądowym o odszkodowanie parafia otrzymała od cementowni jedynie 60% wartości szkód. Prace trzeba było prowadzić jednak dalej na tym niespełna 6-tysięcznym osiedlu. Jednak zawsze można było liczyć na parafian, którzy w grupie od 30 do 70 osób przychodzili do pracy przy budowie, jednocześnie budując i cementując wspólnotę parafialną.
Ostatecznie 23 listopada 1991 r. kard. Henryk Gulbinowicz odprawił Mszę św. i poświęcił nową świątynię. Od tego czasu trwał proces wyposażania świątyni, dzięki czemu dziś cieszy się ona wszystkimi elementami, potrzebnymi do sprawowania liturgii i modlitwy indywidualnej wiernych.
Ta jednonawowa konstrukcja, wykonana z klinkierowej cegły, z 8-metrowym krzyżem na dachu świątyni, przyciąga dziś swoistym klimatem. Do wykończenia wystroju kościoła wykorzystano bowiem marmur i drewno. Wraz z domem katechetycznym i tzw. wikarówką tworzą nowoczesny kompleks, odcinający się na tle domów z osiedla stawianych z tzw. wielkiej płyty. Drzwi kościoła - co podkreślano wielokrotnie - są otwarte przez cały dzień, a jego usytuowanie w centrum osiedla sprawia, że zawsze można w nim spotkać osoby modlące się: zarówno dorosłych, jak i dzieci oraz młodzież wędrujących do lub powracających ze szkoły.
W parafii działają dziś różne grupy i wspólnoty, a pracę Księdza Proboszcza wspomagało dotąd 14 wikariuszy. Owocem są też 2 powołania kapłańskie i 2 zakonne. Świątynia ta była i pozostaje nadal miejscem modlitwy za Ojczyznę każdego 13. dnia miesiąca. A obecnie, każdego 2. dnia miesiąca, o godz. 21.37 jest miejscem spotykania się i modlitwy przy wzniesionym obok kościoła pomniku Jana Pawła II.