Adres: ul. Rydla 63, tel. (0-91) 462-67-55
Dyrektor: s. Miriam (Hayat Maryam Baran)

Archidiecezjalny Dom Pielgrzyma „Totus Tuus” znajduje się w Szczecinie przy sanktuarium Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny na Osiedlu Słonecznym. Usytuowany jest za okrągłą kaplicą Matki Bożej Fatimskiej, prostopadle do ul. Łubinowej, od której prowadzi wejście przez recepcję (po przeciwnej stronie znajduje się drugie wejście od strony kaplicy).
Założycielką domu jest s. Miriam (Hayat Maryam Badran). Od niej dowiedziałem się o historii jej powołania, powstaniu domu i jego aktualnym stanie, a także modliłem się z grupą niepełnosprawnych seniorów odbywających właśnie czterodniowe dni skupienia.
„Urodziłam się w Egipcie - opowiada s. Miriam. - Swoją ojczyznę opuściłam po wojnie sueskiej (1956 r.), gdy moi rodzice musieli emigrować. Przez Szwajcarię w 1960 r. dotarliśmy do USA. W Egipcie dyktatorską władzę sprawował G. A. Naser i jemu naraził się mój ojciec. Jako właściciel fabryki farmaceutycznej nie wykonał on polecenia władz nakazującego zwolnienie pracowników pochodzenia żydowskiego. Jego zdaniem, zwolnienie uczciwie wykonujących swoją pracę ludzi byłoby po prostu niesprawiedliwe.
W 1985 r. znalazłam się na Haiti i tam złożyłam prywatne śluby zakonne na ręce miejscowego biskupa. Na Haiti przebywałam cztery lata, zajmując się potrzebami najbiedniejszych, których nie brak w tym wyspiarskim kraju. Udało mi się tam postawić dom mogący przyjąć 15 bezdomnych.
Z Haiti udałam się do Europy, nawiedzając kilka sanktuariów maryjnych, w tym Fatimę w Portugalii. Tam właśnie poczułam wezwanie, by pojechać do krajów Europy Wschodniej z orędziem fatimskim, by przekazać nadzieję tego orędzia, że kiedyś Matka Najświętsza zatryumfuje. Z błogosławieństwem biskupa fatimskiego zaczęłam wędrówkę po słowiańskich krajach. W Rzymie znalazłam wsparcie wśród biskupów zgromadzonych tam na synodzie. Do Polski trafiłam po raz pierwszy podczas wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w 1987 r. Wcześniej miałam już okazję zapoznać się z kulturą polską dzięki koleżance Polce. Jako studentka uczyłam się języka rosyjskiego.
W 1988 r. przyjechałam po raz drugi do Polski. 3 maja w święto Królowej Korony Polskiej na Jasnej Górze podszedł do mnie nieznany mi biskup. Był nim szczeciński biskup Kazimierz Majdański. Rozmawialiśmy o moim posłannictwie zakonnym, związanym z całkowitym oddaniem się Matce Bożej. W tym też czasie biskupi oddawali Polskę Niepokalanemu Sercu Maryi. Potem ksiądz pallotyn zaprosił mnie na spotkanie z niepełnosprawnymi. Na tym spotkaniu dowiedziałam się, jakie trudności przeżywają oni w codziennym życiu w Polsce. Wówczas brakowało warunków dla nich, ułatwień, przystosowania budynków do ich potrzeb. Bardzo mnie to wzruszyło i otwarło moje oczy i serce na niepełnosprawnych. Byłam z nimi na rekolekcjach. Przy ponownym spotkaniu z bp. Majdańskim usłyszałam, że w jego diecezji trwa wędrówka figury Matki Bożej Fatimskiej koronowana przez Ojca Świętego. Zaproponował mi służbę w szczecińskim sanktuarium. Dziesięć dni później pojechałam z bp. Majdańskim do Szczecina, skontaktowałam się z kustoszem sanktuarium - ks. Janem Cichym, który zapraszał mnie do współpracy. Wróciwszy do Fatimy, starałam się to wszystko przemyśleć. Znałam z objazdu inne słowiańskie kraje, byłam także w Bułgarii, Rumunii, Rosji, Czechosłowacji, Jugosławii. Najbardziej konkretne zaproszenie, pasujące do mojego powołania, otrzymałam jednak z Polski. Odpowiadała mi polska maryjność. I bp Kazimierz Majdański stwierdzał: «Siostra ma do wypełnienia misję w Szczecinie…»”.