Życiorys Zmarłego przedstawił zebranym na Mszy św. pogrzebowej ks. Gołąb. Śp. ks. Zaława przyszedł na świat w Chełmcach, 1 marca 1939 r. Studiował w seminarium warszawskim, które ukończył i przyjął święcenia 16 czerwca 1974 r. Po święceniach pracował jako wikariusz, następnie jako administrator i proboszcz. Od 2000 r. pełnił funkcję rezydenta w parafii św. Stanisława w Skierniewicach. W sierpniu 2003 r. przeszedł pierwszą operację nowotworu i od tej pory coraz mniej pracował. W 2005 r. udało mu się już tylko kilka razy w styczniu odprawić Mszę św. w kościele. Od marca br. przebywał w szpitalu, a od kwietnia w hospicjum Ojców Bonifratrów w Łodzi. Zmarł 18 maja, w czasie odmawiania Koronki do Miłosierdzia Bożego.
W homilii podczas Mszy św. pogrzebowej bp Zawitkowski dzielił się z zebranymi refleksjami na temat tajemnicy życia i powołania człowieka, a szczególnie kapłana. „Pogrzeb księdza to dziwny pogrzeb - mówił Ksiądz Biskup. - Zdawałoby się, że ci, którzy «dotykają» Chrystusa, powinni być uprzywilejowani, powinien im Pan Bóg oszczędzić cierpienia. Ale tu nie ma przywilejów. To cierpienie jest przywilejem, które Pan Bóg daje tym, którzy Go kochają. Jest w życiu kapłana tajemnica powołania. To Pan Bóg powołuje, bez niczyich zasług, nigdy Mu się nie odpłacimy. To Pan Bóg nas wybrał i umiłował”.
Ksiądz Biskup rozważał też różne wyzwania życia kapłańskiego: „Są takie radosne chwile w czasie święceń, prymicji. Ludzie mówią księdzu tyle dobrych rzeczy, pokładają w nim nadzieję. Ale życie jest trudne, przynosi tyle niespodzianek, i wesołych, i smutnych. Są Pierwsze Komunie św., są śluby młodych, którzy na jego oczach dorastali, a teraz chcą, żeby im pobłogosławić. Ale trzeba też pożegnać matkę pięciorga dzieci. I są ludzie, którzy tracą wiarę... I chciałoby się krzyczeć do Pana Boga: całe życie poświęciłem, żeby wiedział, że Ty jesteś, a on wszystko podeptał! (...) Patrząc na trumnę Kapłana, jestem wzruszony - przyznał bp Zawitkowski. - Mocny był kiedyś i silny. Ale wszystko się kończy. I gdyby nie to, że stoi przy nim wielkanocna świeca i stoi Chrystus, Ostatni Obrońca, to nie warto byłoby żyć. Ale On mówi: W domu Ojca mego jest mieszkań wiele...”.
Bp Zawitkowski zakończył homilię słowami: „Janku kochany, stoję przy Twojej trumnie, gdy jesteś spokojny. Zobacz, jak Skierniewice umieją żegnać kapłana. Zobacz, ilu jest tych, którzy Cię kochają i za Ciebie się modlą. Dawne cierpienia przeminęły. Nie będziesz nikogo prosił o jałmużnę. Niech teraz Pan Bóg przyjmie Cię do siebie. I pamiętaj o nas!”.
Po Komunii św. przyszedł czas na słowa pożegnania, wygłoszone przez bliskich Zmarłemu kapłanów. Ks. Konrad Krupa podziękował też Księdzu Biskupowi oraz wszystkim przybyłym kapłanom - przede wszystkim z roku święceń - za stanięcie przy trumnie ks. Załawy. W imieniu ks. Jana Widery podziękował Zmarłemu za pracę z Bielawach, gdzie pozostawił wiele dobra duchowego i materialnego. Ks. Gołąb otrzymał podziękowania za opiekę i serdeczność dla schorowanego ks. Załawy. Przemawiał również ksiądz proboszcz z Chełmiec oraz kolega kursowy zmarłego Kapłana. Ks. Kazimierz Płatek, proboszcz z Żelaznej, wspominał z wdzięcznością wszystkie remonty, wykonane staraniem ks. Załawy w tej parafii.
Ks. proboszcz Grzegorz Gołąb raz jeszcze wspomniał moment przybycia ks. Załawy jako rezydenta do Skeirniewic: „Ksiądz Jan przybył do naszej parafii w Roku Jubileuszowym, kiedy dopiero organizowaliśmy parafię. Zawsze pozwalał skorzystać ze swej wiedzy i doświadczenia jako proboszcz. Od chwili jego śmierci dzwoniło i rozmawiało ze mną wiele osób, wielu deklarowało pomoc. Chciałbym tym wszystkim ludziom podziękować za życzliwość i gotowość pomocy”.
Drugiej części obrzędów pogrzebowych przewodniczył ks. Gołąb. Ciało ks. Jana Załawy zostało złożone do grobu na cmentarzu miejskim w Skierniewicach. Ponieważ pragnieniem Księdza Jana było, aby nikt nie odszedł głodny z tego ostatniego spotkania, więc uczestnicy pogrzebu zostali poczęstowani gorącą grochówką. Dzięki temu goście z wielu parafii mieli możliwość przeżyć wspólnotowo to ostatnie już zgromadzenie wokół Księdza Jana i wspominać dobro, którego im przysporzył w ciągu 31 lat swej kapłańskiej służby.