Wieś Lgota Wielka w czasach Kazimierza Wielkiego była położona na południowych rubieżach archidiecezji gnieźnieńskiej. A będąc własnością szlachecką, według zwyczaju prawa patronatu musiała mieć własny kościół. Zadanie to spoczywało na dziedzicu wsi. Ten nie sprzeniewierzył się swoim obowiązkom i wybudował kościół. Na początku XVI w. akta wizytacyjne wspomniały, że kościół parafialny był zbudowany z drewna. Mijała lata i wieki, przemijały ludzkie istnienia a Boża Świątynia w Lgocie Wielkiej wciąż trwała. Chociaż nie bez zmian.

Podczas wizytacji generalnej, przeprowadzonej w 1763 r., stan kościoła parafialnego został określony jako bardzo zły. Stwarzał on niebezpieczeństwo dla gromadzonych w nim wiernych, gdyż w każdej chwili groził zawaleniem. Z tego względu kosciół odrestaurowano od podstaw. A w dniu 30 lipca 1769 r. odnowiona światynia w Lgocie Wielkiej została uroczyście konsekrowana.

Na początku XIX wieku wybudowano chór, na którym zainstalowano nowe dziewięciogłosowe organy z drewna i brązu w stylu barokowym.

Podczas wizytacji parafii w dniu 12 maja 1912 r., biskup Stanisław Kazimierz Zdzitowiecki w protokole wizytacyjnym napisał: „Kościółek miejscowy szczupły, drewniany zastaliśmy schludnie i czysto utrzymany.

Dzisiaj troska o Dom Boży została złożona na w ręce księdza proboszcza Damiana Leśniczka i wiernych.

Korzystano z opracowania historycznego ks. dr. Jacka Kapuścińskiego