Spełniły się prorocze, poetyckie słowa naszego wieszcza Juliusza Słowackiego o wyborze papieża z rodu Słowian na tron św. Piotra. Pamiętnego 16 października 1978 r. został nim Polak Karol Józef Wojtyła, kardynał krakowski, który przybrał imię Jan Paweł II, a wieść o tym obiegła cały świat. Radość i nadzieja były powszechne. Słowa Ojca Świętego wypowiedziane podczas homilii w Warszawie 2 czerwca 1979 r.: „Otwórzcie drzwi Chrystusowi, nie lękajcie się!” miały siłę magiczną i porwały cały naród. Niebo otworzyło się dla Polski. Haniebne układy z Jałty i Poczdamu pękały. Wdzięczność dla Królowej Polski była niezwykła, wszyscy dziękowali Panu Bogu za to, co się stało, pragnąc otrzymać błogosławieństwo od Ojca Świętego na Placu św. Piotra.
W takiej to atmosferze 3 maja 1981 r., jako pierwsi ze Szczecina, wyruszyliśmy pielgrzymką do Wiecznego Miasta z parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa. Naszym duchowym opiekunem był ksiądz proboszcz Roman Twaróg, a organizatorem i przewodnikiem został profesor języka włoskiego Stanisław Zdzisław Kwiatosiński, znakomity znawca słonecznej Italii.
Trasa naszej pielgrzymki prowadziła wśród pięknych, malowniczych krajobrazów, często górzystych, a wiosenne majowe kolory kwiatów i zieleni nadawały jej wyjątkowy urok. Nastrój i humor dopisywał, nie brakowało żartów, dowcipów, wymiany zdań na aktualne tematy. Odmawialiśmy wspólnie modlitwy, Różaniec, śpiewaliśmy patriotyczne i religijne pieśni. Szczególnie ochoczo wykonywaliśmy Barkę. Po nocnym wypoczynku w klasztorze sióstr zakonnych i treściwym śniadaniu, ze smacznymi, chrupiącymi bułeczkami, w dobrym nastroju opuszczaliśmy Innsbruck. Pominęliśmy Weronę, legendarne miasto miłości Romea i Julii. Była Piza z wolno stojącą, nieco pochyloną wieżą z XIV wieku. Zauroczyła nas całkowicie Florencja, miasto potężnych Medyceuszy nad rzeką Arno z jej mostami, przepiękną katedrą, galeriami... Następnie była Siena z bazyliką św. Katarzyny, patronki Italii. Bazą naszego postoju w Rzymie był camping na Zatybrzu, a domki typu letniskowego w pełni spełniały cywilizacyjne wymogi.
Nareszcie nastąpił szczęśliwy dzień 6 maja 1981 r., zapowiadający nasze spotkanie z Ojcem Świętym. Pogoda była znakomita, pięknie świeciło słońce, jak i w następnych dniach. Plac św. Piotra był wypełniony po brzegi, wymieszały się tu różne rasy, języki i kolory, było dużo duchownych i sióstr zakonnych, a wszystkich łączyła wielka radość i duchowe uniesienie. Nad głowami powiewały flagi narodowe oraz transparenty, a najwięcej było biało-czerwonych. Przydzielony dla nas sektor z miejscami siedzącymi znajdował się blisko tronu papieskiego, a obok Bazylika św. Piotra wyglądała imponująco. Pojawienie się Ojca Świętego przywitane było oklaskami i głosem radości z ust obecnych. Początkowo Jan Paweł II przyjmował umówionych gości, widziałem duchownych, dzieci, chorych i kalekich, którzy oczekiwali na cudowne uzdrowienie, po czym idąc wśród sektorów, błogosławił obecnych, którzy głośno mu dziękowali. Gdy zbliżył się do naszego sektora, wstałem i podszedłem do barierki, głośno mówiąc: „Ojcze Święty, jestem z Kresów Wschodnich, niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!”. Na moje słowa Ojciec Święty podszedł do mnie i uścisnął mi rękę. Dobrze zapamiętałem jego delikatną dłoń, młodzieńczą twarz, na której rysował się lekki rumieniec, a z oczu promieniowały dobroć i życzliwość. W imieniu własnym i wiernych prosiłem Papieża o pomoc dla naszych braci ze Wschodu, informowałem o represjach, prześladowaniach wiernych, a szczególnie kapłanów, o bezczeszczonych kościołach, o krytycznym braku religijnej literatury..., na co Ojciec Święty zaproponował, bym zgłosił się do ks. Adama Bonieckiego, dyrektora polskojęzycznej gazety L’Osservatore Romano, i poruszył ten temat. Pod koniec spotkania Ojciec Święty powiedział, pocieszając: „Wspierajcie się w jedności w modlitwie do Chrystusa, śmiało i bez lęku”, ściskając moją dłoń, a ja całowałem pierścień rybaka. Byłem bardzo wzruszony i szczęśliwy, a moi koledzy gratulowali mi, pytając, o czym rozmawialiśmy.
Pod koniec uroczystości Ojciec Święty z okna swojego apartamentu błogosławił wiernych. Spotkanie z ks. Adamem Bonieckim było treściwe i owocne, a ja z Watykanu wywoziłem 2 paczki literatury dla wiernych na Wschodzie, które szczęśliwie przemyciłem.
8 maja był prawdziwie polskim dniem w Watykanie. W Ogrodach Watykańskich w grocie Matki Bożej z Lourdes odbyła się Msza św. w intencji św. Stanisława, patrona Polski i męczennika. Zebrani tu Polacy tworzyli przyjazną, zwartą rodzinę. Mszę św. celebrował Ojciec Święty, udzielając osobiście Komunii św. Po Mszy św. Jan Paweł II w doskonałym humorze spotykał się z poszczególnymi grupami pielgrzymów. Było wesoło i radośnie, były wspólne pamiątkowe zdjęcia. Ofiarowaliśmy Ojcu Świętemu obraz olejny przedstawiający katedrę szczecińską.
Dużo czasu poświęciliśmy na zwiedzanie i podziwianie wspaniałości Rzymu, w tym poloników. Wspominam zabawny moment. Będąc na niedużym ryneczku owoców, bardzo kwiecistym, było tak swojsko, że w radosnym nastroju raptem z całą siłą moich płuc zaśpiewałem Arię Pajaca Leoncavalla, co zaskoczyło moich kolegów, a wprawiło w zachwyt Włochów, którzy mi klaskali z głośnym: „Viva Polacco!”. W podziękowaniu otrzymałem 2 torebki pomarańczy i jabłek.
W Italii są cztery wielkie wojskowe polskie cmentarze: w Loreto, Bolonii, Ankonie i na Monte Cassino. Idąc aleją tujową obok dwóch orłów na postumentach, weszliśmy na teren polskiego cmentarza na Monte Cassino. Jest to ostatni pomnik - cmentarz legendarnej Rzeczypospolitej wielu narodów. Ponad 1100 grobów z krzyżami z białego piaskowca, w doskonałym stanie, rekonstruowanych w 1963 r. z oszczędności Polonii. Tu spoczywają: gen. Władysław Anders, dowódca II Korpusu Polskiego, bp Józef Gawlina, naczelny kapelan polowy Wojska Polskiego, i brat mojej babci Józef, ułan 12. Pułku Ułanów Podolskich. Żołnierze przeważnie z Kresów Wschodnich, a oficerowie z różnych zakątków świata. Oddali dusze Bogu, serca Ojczyźnie, a ciała ziemi włoskiej. Ołtarz wśród grobów prezentował się patriotycznie z dwoma legionowymi orłami. Tu odbyła się Msza św. za dusze bohaterów. Odnowione Opactwo św. Benedykta wyglądało pięknie, a na zboczu góry obficie kwitły czerwone maki, jak w maju 1944 r., gdy nasi chłopcy przelewali krew i oddawali życie z myślą o wolnej i niepodległej Polsce. Oglądane z góry miasto Cassino wyglądało jak maleńki placyk o równych krzyżujących się ulicach, po których mknęły samochody wielkości mrówek.
Pamiętnego 13 maja znów gościliśmy na Placu św. Piotra, pełni radości i modlitwy, z zamiarem, aby pożegnać to święte miejsce. I tu zdarzyło się to, czego nikt nie oczekiwał - padły strzały w kierunku Ojca Świętego. Plac zamarł i oniemiał, a po chwili rozległ się głos rozpaczy! Był zamach na naszego kochanego Ojca Świętego Jana Pawła II. Ludzie płakali i modlili się. Raptem wyrwało się zdanie, które było coraz głośniejsze, ciągle powtarzające się i w mgnieniu oka rozniosło się po całej Italii, i poleciało daleko w świat: „Komuniści ze Wschodu, komuniści ze Wschodu...!”. Ojciec Święty natychmiast był przewieziony do kliniki, gdzie walczono o jego życie, a my w głębokim smutku, modląc się, jechaliśmy do Asyżu, wspaniałego ośrodka kultury duchowej św. Franciszka, z bazyliką i wykutymi w skałach celami, w których żyli i modlili się ojcowie franciszkanie. Po Wenecji z jej kanałami, Pałacem Dożów, bazyliką św. Marka o wystroju wschodnim i, oczywiście, gondolierami byliśmy w Padwie. Wspaniała bazylika św. Antoniego oraz sławny Uniwersytet Padewski. Studiowali tu Mikołaj Kopernik, Jan Zamoyski, Stefan Batory, Jan III Sobieski. Po krótkim zwiedzaniu pięknego Wiednia przekroczyliśmy granicę austriacko-czechosłowacką. Na odprawę po stronie czechosłowackiej czekaliśmy bardzo długo. Przed nami szczegółowo rewidowano mikrobus, wyrzucając na jezdnię książki. W oczekiwaniu powiedziałem do moich kolegów: Staszka Tarnawskiego, Janka Pajestki i Tadka Hofmana: „Kiedy to nareszcie się skończy?”, a stojący obok żołnierz głośno roześmiał się i powiedział poprawną polszczyzną: „A co, myśleliście, że tak łatwo dostać się do komunizmu?”. Na szczęście celnicy prawie nas nie rewidowali.
Po nocnym wypoczynku w Bratysławie zmęczeni, ale szczęśliwi pędziliśmy do Szczecina. W modlitwie dziękowaliśmy Panu Bogu, że Ojcu Świętemu już nie zagraża najgorsze.