Jestem prostą, 82-letnią wiejską kobietą. Wiara była od zawsze dla mnie bardzo ważna.
W trudnych dla Kościoła w Polsce latach 50. otrzymałam broszurkę z tekstem modlitwy w intencji Ojca Świętego z zachętą do codziennego jej odmawiania. Podjęłam tę modlitwę w intencji Ojca Świętego Piusa XII i spełniałam ją każdego dnia.
Po czasie zmieniło się imię Ojca Świętego na Jan XXIII. W tym czasie moja wiedza na temat Watykanu była znikoma, bo i skąd miała być duża? Ta modlitwa przyczyniła się jednak do mojego zainteresowania się problematyką papiestwa i poszerzenia mojej wiedzy w tym zakresie.
I znowu zmieniało się imię papieża w mojej modlitwie na Paweł VI, a później Jan Paweł I.
I szybko nadszedł błogosławiony dzień 16 października 1978 r. Co wtedy czułam, nie sposób opisać. Do pierwszych wiadomości podanych przez radio i telewizję, nasze dzieci, wtedy studenci Politechniki Krakowskiej, dodały głośno: „to nasz Kardynał” i po chwili jeszcze słowa: „to już w tym roku nie podzieli się z nami opłatkiem przed Wigilią!”. Po tym zdaniu jakby coś we mnie uderzyło. Jak to? Kardynał, którego znają moje dzieci, Papieżem? Ojcem Świętym - Polak? A mąż dopowiedział „to teraz się w Polsce zmieni!”. I zmieniło się, tylko mój mąż tego nie doczekał. Niedługo zmarł nagle. Ale wtedy, gdy to wszystko dotarło do mojej świadomości, zabrakło mi tchu. Klęknęłam pod najbliższym drzewem przy domu i wybuchłam płaczem. Były to łzy radości i szczęścia. O, jakże serdeczna od tego dnia była moja codzienna modlitwa w intencji Ojca Świętego.
Ale nadszedł dzień 13 maja i grom uderzył w serce Kościoła. Pod tym samym drzewem, połykając łzy, pytałam „dlaczego, dlaczego?!”. Późno po północy, po komunikacie, że operacja się udała, moje serce wypełniła nadzieja. Wtedy zapisałam w moim pamiętniku takie słowa: „te strzały do Ojca Świętego w planach Bożych były przewidziane i one przyniosą w swoim czasie owoce”. Te słowa potwierdziły się rychło.
O, z jaką radością śledziłam każdą pielgrzymkę Ojca Świętego do Ojczyzny! Spotkania z Janem Pawłem II oglądałam zwykle na ekranie telewizora. Przeżywałam je jednak zawsze bardzo głęboko.
Wybrałam się na spotkanie z Nim do Radomia. Byłam tuż przy alejce, którą miał przejeżdżać. Wreszcie miałam spotkać się z Nim twarzą w twarz! Jakże byłam szczęśliwa! Tuż przed przejazdem Ojca Świętego, przede mną stanął wysoki, barczysty policjant. Ja, drobna kobieta, zniknęłam za jego plecami. Moje oczy nie spotkały się z pełnym miłości wzrokiem Papieża. Nie widziałam nic, tylko barczyste plecy. Jakże byłam nieszczęśliwa i zawiedziona.
Wreszcie, po latach, moje marzenie wydawało się spełniać. Ojciec Święty przybywa do mojej diecezji, do Sandomierza! Tu już na pewno spotkam się z Nim. Będę blisko. Mam bilet do sektora Akcji Katolickiej. W przeddzień spotkania mój syn przekonał mnie jednak, abym zrezygnowała z wyjazdu do Sandomierza w tak wielkie upały, gdyż źle znoszę wysokie temperatury, a za dwa dni pojedziemy do Krakowa. Zgodziłam się. Oddałam bilet i na drugi dzień pojechaliśmy do Krakowa. Rano, w deszczu śpieszymy na krakowskie Błonia. Czekamy trzy godziny na rozpoczęcie liturgii. I nagle - komunikat: Ojciec Święty chory!, nie będzie spotkania. Łzy w oczach. Kolejny zawód. Ale myśli szybko biegną do Niego. Przecież Jemu jest jeszcze bardziej przykro, że nie spotka się ze swoim ukochanym Krakowem! I przychodzi spokój. Modlitwa łagodzi smutek.
W kolejnych latach wciąż pilnuję programu TV i ze wzruszeniem patrzę na słabnące siły i cierpienie, którego nie da się ukryć. I te ostatnie chwile, w których tyle cierpienia i ofiary, i wiary do końca. To nauka i świadectwo dla nas wszystkich. I w tej ostatniej chwili, która nieubłaganie nadchodziła, po Apelu Jasnogórskim, wyłączyłam telewizor i modliłam się o ulgę w cierpieniu dla naszego Ojca Świętego. Po północy włączyłam radio i usłyszałam, że już Go nie ma z nami żyjącymi. I znów łzy, że znów nie byłam blisko Niego, choć w modlitwie, w tej ostatniej chwili!
Teraz modlę się do Niego w intencji Jego następcy Benedykta XVI. Pozostaje mi wiara i nadzieja, że On patrzy na mnie z okna domu naszego Ojca i tam wreszcie kiedyś Go spotkam.

Modlitwa w intencji Ojca Świętego

O Boskie serce Pana Jezusa, ofiaruję Ci - przez Niepokalane Serce Maryi - wszystkie modlitwy, sprawy i krzyże dnia dzisiejszego, jako wynagrodzenie za wszystkie wykroczenia nasze.
Łączę je z tymi intencjami, w jakich Ty sam się ofiarujesz na ołtarzach naszych.
A mianowicie, ofiaruję Ci je za Kościół Święty, za Ojca Świętego ………. i w intencjach na dzień dzisiejszy i miesiąc w apostolstwie wyznaczony.
O Najświętsze Serce Jezusa - zmiłuj się nad nami.
O Najświętsze i Niepokalane Serce Maryi - módl się za nami.