5 marca w Częstochowie w wieku 67 lat zmarł, Adam Banaszkiewicz, pracownik naukowy Politechniki Częstochowskiej, działacz „Solidarności”, społecznik i samorządowiec, współzałożyciel i wieloletni prezes Klubu Inteligencji Katolickiej w Częstochowie.
Adam Banaszkiewicz urodził się 16 lipca 1946 r. w Częstochowie. W 1969 r. ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Śląskiej, gdzie w 1979 r. uzyskał doktorat. W latach 1971-1979, 1981-1987 i od 1989 był pracownikiem naukowym Politechniki Częstochowskiej. W 1979 r. został zwolniony z pracy na Politechnice Częstochowskiej z powodu uczestnictwa w Duszpasterstwie Akademickim przy Kurii Diecezjalnej.
Od września 1980 r. działał w „Solidarności”. Był współzałożycielem Klubu Inteligencji Katolickiej w Częstochowie. Od stycznia 1982 r. Adam Banaszkiewicz współpracował z s. Ireną Makowicz z Duszpasterstwa Osób Pozbawionych Wolności i ich Rodzin przy Kurii Diecezjalnej w Częstochowie. W latach 1982-1989 był kolporterem prasy i wydawnictw podziemnych na Wydziale Metalurgicznym Politechniki Częstochowskiej.
Reklama
W okresie od 11 maja 1983 do stycznia 1989 r. był członkiem Diecezjalnego Komitetu Pomocy Bliźniemu przy parafii katedralnej św. Rodziny w Częstochowie, kierowanego przez bp. Franciszka Musiela. W latach 1988-1989 był członkiem Konsulty Wydziału Duszpasterstwa Zawodowego Kurii Diecezjalnej, działającej przy kościele św. Wojciecha w Częstochowie.
Po 1989 r. Adam Banaszkiewicz włączył się w działalność samorządową. Był współtwórcą Regionalnego Komitetu Obywatelskiego, członkiem komisji wyłaniającej kandydatów KO w wyborach parlamentarnych, do 1990 r. członkiem Częstochowskiego KO. W 1990 r. był redaktorem „Wiadomości Częstochowskich”.
W latach 1989-2008 był prezesem KIK w Częstochowie. Był również prezesem Rady Porozumienia Klubów Inteligencji Katolickiej. W 1993 r. członkiem założycielem Ligi Miejskiej. W latach 1994-1998 - radnym Miasta Częstochowa z Klubu „Wspólnota”, od 2002 r. pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Miasta. Za działalność społeczną i samorządową został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1996) i przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).
Adam Banaszkiewicz był współautorem wraz z Barbarą Popiołek monografii „Klub Inteligencji Katolickiej w Częstochowie w latach 1980-2011”, wydanej w serii Biblioteki „Niedzieli” w 2012 r. Autor artykułów o problematyce społecznej i samorządowej w tygodniku katolickim „Niedziela”.
Niełatwo pisać o śmierci. Jeszcze trudniej, gdy chodzi o śmierć osoby znanej. A jeśli to śmierć Mrożka? Może wbrew woli pisarza, ale w sumie zgodnie z jego postawą artystyczną (i egzystencjalną), ta śmierć nabiera charakteru symbolicznego. I nie chodzi tu o stereotypowy, tak bardzo polski ethos śmierci, pogrzebu i rozpamiętywania roli wielkiego pisarza - by nie rzec wieszcza. Akurat Mrożek został w Polsce doceniony za życia, co - jak wiadomo z naszej historii - nie zawsze było regułą. W śmierci Mrożka osiąga kulminację przenikające dogłębnie całą jego twórczość napięcie między tym, co publiczne (więc zewnętrzne, widzialne a zatem komentowane, interpretowane itd.), a prywatne (by nie rzec intymne, często wręcz wstydliwe, a może nawet śmieszne). Śmierć jest czymś bardzo intymnym. To wszystko, co na tym świecie następuje po niej - dzieje się na zewnątrz, wśród ludzi - i nawet nie wiemy, czy zmarłego obchodzi. Śmierć ostatecznie dopełnia doskonałego rozdarcia między ludzką prywatnością, czy raczej należałoby rzec, kruchością - a tym, co z tego zostaje na zewnątrz, oficjalnie. Potem swego dopełnia czas. Mrożek żył tym napięciem bardziej, niż ktokolwiek inny. Potrzebował szczególnie strzeżonej prywatności, by dostrzegać, analizować i opisywać to, co się jednak działo na zewnątrz: nade wszystko zwykłych, zaplątanych w swą prywatność ludzi. A i, co tu dużo mówić, zwłaszcza jego ostatnio wydane dzienniki (też przecież świadectwo i obraz intymnego świata) pokazują, jak bardzo potrzebował zewnętrznego uznania, jak do niego dążył. Inaczej nie byłby pisarzem. Sytuacji swego pogrzebu już jednak nie skomentuje - ani w dziennikach, ani w dramatach czy opowiadaniach. Czas przyzna mu ostateczne miejsce w naszej literaturze. Na dziś pozostanie jednak jakieś zaskakujące przesłanie: pogrzeb ma być katolicki, w Krakowie, pisarz spocznie w Panteonie Narodowym. Można przypuszczać, że wola żony pisarza odzwierciedlała w tym względzie jego własną opinię. W konsekwencji - czyżby więc, jak to niektórzy pogardliwie ujmują, „bożo-ojczyźniana” tradycja miała ostatecznie przeważyć nad wieloletnim trudem pisarza tworzenia nowej, satyryczno-krytycznej wizji polskiego społeczeństwa? Niewątpliwa konfuzja dla coraz śmielszych krytyków polskiego romantyzmu. Zarazem jednak także zakłopotanie dla katolików ostatnio utożsamianych z pewną radiostacją. A może chodzi o co innego? Może po prostu nie trzeba się dopatrywać w tej sytuacji niczego szczególnego? Dla Mrożka każdy szczegół był ważny. W jego tekstach - a raczej należałoby powiedzieć - w życiu jego bohaterów nieprzypadkowych sytuacji. Z każdej coś wynikało. Mrożek zawsze zapraszał czytelnika do myślenia. Nieraz bardzo intensywnego. Tym razem należałoby to chyba rozciągnąć na uczestników pogrzebu - na szeroko rozumianą publiczność. Jak każdy pogrzeb daje do myślenia, tak ten - zwłaszcza w takiej formule - czyni to szczególnie intensywnie. Być może wskazówką (może nawet teologiczną) jest tu ostatnie zdanie z opowiadania „Testament optymisty”: „Tylko jednej rzeczy nie mogę zrozumieć: dlaczego czterech ludzi niesie mnie w dużej, drewnianej skrzyni z porządnie zamkniętym wiekiem, zabitym ze wszystkich stron?”.
Ks. Burda pytany o proces kanonizacji rodziny Ulmów przypomniał, że wymagany jest do tego cud za wstawiennictwem błogosławionych. Podkreślił, że docierają do niego historie m.in. o małżeństwach, które zostały uratowane dzięki wstawiennictwu błogosławionych Ulmów czy o osobach, które nie mogły mieć dzieci.
Duchowny podkreślił, że badany jest także przypadek rodziny z Włoch.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1726053049.jpg)
