Podobnie jak przed tygodniem, dziś również chciałbym zagłębić się w tematykę eucharystyczną. Choć często bierzemy udział we Mszy św., nie zawsze w pełni staramy się pojąć, jak wielkim jest dla nas darem. Dlatego warto wykorzystać tak wspaniałą okazję, jaką daje nam Rok Eucharystii, by ciągle na nowo składać Bogu dziękczynienie za ten wspaniały dar.
Wybitny teolog Karl Rahner tak pisze o Eucharystii: „W celebrowaniu i przyjęciu Eucharystii Kościół i osoba wierząca w istocie rzeczy spełniają akt dziękczynienia - to właśnie znaczy Eucharystia”. Rzeczywiście, nazwa Eucharystia jest zaczerpnięta z języka greckiego i oznacza dziękczynienie. Zdając sobie równocześnie sprawę, że określenie Eucharystia jest daleko starsze od określenia Msza św. trzeba stwierdzić, iż rys dziękczynny należy do najbardziej pierwotnych cech Eucharystii. Wywodzi się on zapewne jeszcze z tradycji Starego Testamentu, gdzie modlitwa dziękczynna była jednym z elementów żydowskiej uczty paschalnej. Nawiązywał do tego Jezus w scenach cudownego rozmnożenia chleba, kiedy to dziękczynienie poprzedzało dokonanie cudu. Modlitwa dziękczynna towarzyszyła również ustanowieniu Eucharystii. Owa tradycja dziękczynienia dobrze była znana w czasach apostolskich i na stałe wpisała się w istotę Uczty Eucharystycznej. Nauka ta trwa do dziś, czego dowodem niech będzie chociażby wypowiedź Soboru Watykańskiego II., który podając warunki dobrego uczestnictwa we Mszy św., mówi o potrzebie składania Bogu dziękczynienia. Postawa dziękczynienia podczas Eucharystii jest więc naśladowaniem takiej postawy samego Chrystusa; jest wejściem w Jego usposobienie - gotowości pełnienia woli Bożej, pokory, uwielbienia Boga i dziękczynienia. Dziękczynienie wyraża się w obrzędach Mszy św. przede wszystkim w Modlitwie Eucharystycznej będącej centralną i kulminacyjną częścią całej akcji liturgicznej, gdzie Liturgia Ofiary osiąga swój szczyt.
Dlaczego właśnie Eucharystia? Dlaczego dziękczynienie? Najpierw dlatego, że przecież Chrystus ustanowił ją podczas wieczerzy paschalnej - ta zaś była dziękczynieniem Bogu za wyprowadzenie swego narodu z niewoli egipskiej i wprowadzenie do Ziemi Obiecanej. Z jakiej niewoli wyprowadza nas Eucharystia? Inaczej mówiąc - za co my dziękujemy Bogu we Mszy św.? Po pierwsze dziękujemy za wyzwolenie człowieka z niewoli grzechu, śmierci i szatana - wyzwolenie dokonane przez Chrystusa w Jego życiu, męce, śmierci i zmartwychwstaniu. Po drugie - motywem dziękczynienia jest wdzięczność Bogu za całe Jego dzieło zbawcze, którego dokonał z miłości do nas. Wdzięczność za to, iż „tak umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne”.
Eucharystia nie tylko jest dziękczynieniem, ale też i swoistą „szkołą dziękczynienia”; uczestnicząc we Mszy św., dziękujemy Bogu, ale też uczymy się wdzięczności wobec innych ludzi. Chrześcijaństwo w ogólności uczy wdzięczności Bogu i ludziom, a Apostoł wprost pisze: „bądźcie wdzięczni”(por. Kor. 3, 15). W duchu i postawie wdzięczności powinniśmy przychodzić do kościoła, ale dziękczynienie powinno przedłużać się na nasze codzienne życie. Umiejętność wdzięczności staje się w pewien sposób sprawdzianem tego, na ile jesteśmy naśladowcami i uczniami Chrystusa, który tak często okazywał swe dziękczynienie Ojcu.
Uczmy się wdzięczności wobec Boga i bliźnich, a uczestnicząc w Eucharystii, dziękujmy za niezliczone dary Bożej dobroci. Dziękujmy też za przykłady świętych, którzy i w dzisiejszych czasach ukazują nam, jak w codziennych sprawach okazywać posłuszeństwo Bogu.