Od kilku lat decyzją Stolicy Apostolskiej druga niedziela wielkanocna obchodzona jest jako Niedziela Miłosierdzia Bożego. Ma to swój głęboki, teologiczny sens. Tajemnica paschalna Odkupienia owocuje niepojętą tajemnicą Bożej dobroci ku wszystkim ludziom, także grzesznikom - miłosierdziem Bożym.
Ta prawda wiary jest obecna w Objawieniu od początku istnienia rodzaju ludzkiego. Już w raju okazał Bóg miłosierdzie po grzechu pierwszych ludzi, obiecując przyjście Odkupiciela. Grzesznym miastom Sodomie i Gomorze w rozmowie z Abrahamem Bóg zapewnił miłosierdzie, gdyby tam było choć dziesięciu sprawiedliwych. W Starym i Nowym Testamencie ta prawda jest dobrze znana i opiewana. „Miłosierdzie Jego ogarnia wszystkie Jego dzieła” (Ps 145, 9); „Ja zaś zaufałem Twemu miłosierdziu” (Ps 13, 6); „Bo Pan pełen jest litości i miłosierdzia” (Jk 5, 11).
Ojciec Święty Jan Paweł II w swej encyklice Dives in misericordia (Bogaty w miłosierdzie) pisze, że Bóg najpełniej objawił nam tajemnicę Bożego miłosierdzia przez swego Syna. Pan Jezus w przypowieści o synu marnotrawnym pouczył nas o tym przymiocie Ojca. Syn, który otrzymał od ojca przypadającą mu część majątku, opuścił dom ojca, wzgardził jego miłością i wszystko roztrwonił, żyjąc rozrzutnie i grzesznie. Po pewnym czasie zrozumiał swą przegraną. Stracił dobra materialne otrzymane od ojca, ale stracił także coś więcej: godność syna w domu ojca. „Iluż to najemników żyje w domu ojca i jest im lepiej niż mnie” (por. Łk 15, 17) - powiedział. W słowach tych kryje się dramat utraconej godności i zmarnowanego synostwa. „Wstanę i wrócę do domu mego ojca i poproszę, aby mnie przyjął za najemnika”. A ojciec czekał, wychodził na drogę, patrząc, czy syn nie wraca. A kiedy doczekał się powrotu syna, nie robił mu wymówek, ale wziął go w swoje ramiona, włożył pierścień na palec i wyprawił radosną ucztę. Ojciec Święty pisze: „Analogia jest w tym miejscu bardzo pojemna. Przypowieść dotyka pośrednio każdego złamania przymierza miłości, każdej utraty łaski, każdego grzechu” (por. Dives in misericordia IV, 5). Mimo dzisiejszego odchodzenia od Boga wielu ludzi, a nawet całych społeczeństw, ojciec czeka, bo Boże miłosierdzie jest niepojęte, bez granic.
Opatrzność Boża przypomniała nam prawdę o miłosierdziu Bożym przez św. Helenę Kowalską. Ta prosta, niewykształcona, pochodząca z biednej wiejskiej rodziny zakonnica została obdarzona głębokim mistycznym życiem wewnętrznym. Była zjednoczona z Bogiem przez miłość i umartwiony tryb życia. Rozmawiała z Panem Jezusem, który wielokrotnie jej się ukazywał. W proroczej wizji widziała swą przyszłość. Wiedziała, że umrze, mając 33 lata, że Pan Jezus chce uczynić ją świętą, oglądała nawet swoje wyniesienie na ołtarze. Swoje przeżycia i wizje na polecenie Pana Jezusa i spowiednika spisała w Dzienniczku. Jej to Pan Jezus polecił szerzyć kult Bożego Miłosierdzia i uczynił ją swą „sekretarką” (por. Dz. 965). Istotą kultu miłosierdzia Bożego jest postawa chrześcijańskiej ufności względem Pana Boga i postawa czynnej miłości wobec bliźnich. Przez s. Faustynę Pan Jezus przekazuje wezwanie - apel do ludzi grzeszących, aby korzystali z Jego dobroci i przebaczenia: „Pragnę, ażeby kapłani głosili to wielkie miłosierdzie względem dusz grzesznych. Niech się nie lęka zbliżyć do mnie grzesznik” (Dz. 50). Pan Jezus wyraźnie łączy oddawanie Mu czci z uczynkami miłości: „Żądam od ciebie uczynków miłosierdzia, które mają wypływać z miłości ku mnie. Miłosierdzie masz okazywać zawsze i wszędzie bliźnim, nie możesz się od tego usunąć ani wymówić, ani uniewinnić. Podaję ci trzy sposoby czynienia miłosierdzia bliźnim: pierwszy - czyn, drugi - słowo, trzeci - modlitwa” (Dz. 742).
Ponadto kult miłosierdzia Bożego powinien uzewnętrzniać się czcią obrazu Jezusa Miłosiernego, który On polecił wymalować (por. Dz. 47, 48), a także Koronką do Miłosierdzia Bożego - modlitwą na przebłaganie i uśmierzenie gniewu Bożego (Dz. 474, 476). Przypomnienie prawdy wiary o miłosierdziu Bożym zmierza do odnowienia życia religijnego i przygotowania na powtórne przyjście Pana (Dz. 655).
Św. Faustyna pisze: „Gdy modliłam się za Polskę, usłyszałam te słowa: Polskę szczególnie umiłowałem, a jeżeli posłuszna będzie woli mojej, wywyższę ją w potędze i świętości. Z niej wyjdzie iskra, która przygotuje świat na ostateczne przyjście moje” (Dz. 1732).
Ojciec Święty Jan Paweł II podczas swej ostatniej wizyty w Polsce poświęcił nowo zbudowaną świątynię Miłosierdzia Bożego w Krakowie Łagiewnikach, gdzie się znajduje grób św. Faustyny. To sanktuarium staje się „iskrą” dla całego świata do przygotowania na powtórne przyjście Pana. Przybywają do niego i modlą się w skupieniu wierni ze wszystkich kontynentów. Niedzielę Miłosierdzia Bożego obchodzimy w czasie, gdy w świecie nie ma pokoju, trwają wojny, szerzy się terroryzm, kataklizmy niszczą życie ludzkie, a prawo Boże jest usuwane przez parlamenty. Pan Jezus mówi do św. Faustyny: „Święto Miłosierdzia wyszło z wnętrzności moich, pragnę, aby obchodzone było w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Nie zazna ludzkość spokoju, dopokąd nie zwróci się do źródła miłosierdzia mojego” (Dz. 699).