PIUS XI: Encyklika „Miserentissimus Redemptor” (1928)

Zawsze jednak winniśmy pamiętać, że wszystka moc ekspiacji płynie z jednej krwawej ofiary Chrystusa, która ponawia się bezustannie w sposób bezkrwawy na naszych ołtarzach. Jedna i ta sama jest bowiem Hostia, jeden i ten sam ofiarujący przez posługę kapłanów, który wówczas oddał siebie na krzyżu, a tylko sposób ofiarowania jest inny. Dlatego z tą najdostojniejszą ofiarą eucharystyczną winno jednoczyć się [osobiste] ofiarowanie się kapłanów i innych wiernych, by oni również ofiarowali się jako ofiary żyjące, święte, przyjemne Bogu (Rz 12, 1). Św. Cyprian nie waha się nawet twierdzić, że ofiary Pańskiej nie składa się z należytą świętością, jeśli nasze oddanie się i nasza ofiara nie odpowiadają Jego Męce [Ep 63, n. 381]. Dlatego napomina nas Apostoł, abyśmy zawsze nosili umartwienie Jezusa w ciele naszym [2 Kor 4,10], pogrzebani z Chrystusem i wszczepieni weń przez podobieństwo do śmierci Jego [Rz 6, 4-5] nie tylko umartwiali swe ciało z jego namiętnościami i pożądliwościami [por. Gal 5, 24], unikając skażenia tej pożądliwości, która jest na świecie [por. 2 P 1, 4], lecz aby i w naszym ciele widoczny był żywot Pana Jezusa [2 Kor 4,10] i abyśmy uczestnicząc w Jego wiecznym kapłaństwie ofiarowali dary i ofiary za grzechy [Hbr 5, 1].
Albowiem do uczestniczenia w tym tajemniczym kapłaństwie i urzędzie zadośćuczynienia i ofiarowywania dopuszczeni są nie tylko ci, których pośrednictwa używa nasz Arcykapłan Jezus Chrystus przy składaniu Imieniu Bożemu czystej ofiary na każdym miejscu wschodu słońca aż do zachodu [Mal 1, 11]. Lecz również i cały lud chrześcijański, nazwany słusznie przez Księcia Apostołów narodem wybranym, królewskim kapłaństwem [1 P 2, 9], powinien tak za siebie, jak i za cały rodzaj ludzki składać ofiary za grzechy [por. Hbr 5, 1], podobnie jak każdy kapłan i arcykapłan z ludzi wzięty, dla ludzi bywa postanowiony w sprawach Bożych [Hbr 5, 1].
Im doskonalej nasza ofiara i nasze poświęcenie upodobni się do Pańskiej ofiary, to znaczy im doskonalej złożymy ofiarę z własnej miłości i z namiętności i ukrzyżujemy swe ciało owym duchowym ukrzyżowaniem, o którym mówi Apostoł, tym obfitsze owoce pojednania i zadośćuczynienia spłyną na nas i na innych. Cudowne bowiem obcowanie łączy wszystkich wiernych z Chrystusem, podobne do tego, które istnieje między głową a członkami ciała. Przez tę tajemnicę obcowania świętych, którą wyznaje wiara katolicka, jednostki i ludy połączone są nie tylko między sobą, lecz również i z Tym, „który jest głową - Chrystusem, z którego bierze wszystko ciało swe scalenie i powiązanie dzięki poszczególnym członkom… Tak bowiem dokonuje się wzrost ciała, które buduje się w miłości” [Ef 4, 15-16]. O to też sam Pośrednik między Bogiem i ludźmi Jezus Chrystus prosił Ojca w obliczu śmierci: „Ja w nich, a Ty we mnie, aby doskonałą osiągnęli jedność” [J 17, 23]…

Bł. ks. Jan Balicki uczy:

Dobrze Panie, żeś mnie upokorzył… dobrze… abym się korzył przed Twoim Majestatem, o Jezu, obecny w tym Najświętszym Sakramencie. Ciałem i duchem uwielbiam Ciebie, czynię to nieustannie całą moją istotą. Wszystko kieruję do Ciebie Jezu, w tym tabernakulum obecny.
Cokolwiek czynię, z kimkolwiek jestem i o czymkolwiek rozmawiam, czy pracą zajęty, czy spoczynkowi oddany, czy walki ze sobą staczam, czy się pokojem cieszę - pragnę tym wszystkim, o Jezu, uwielbić Twój Majestat Boski. Niech wszystko w niemej adoracji oddaje Ci, o Jezu, hołd czci i uwielbienia, niech w duchu przenosi się ciało i trwa na kolanach przed swoim Panem, Stwórcą, Odkupicielem, niech patrzy i słucha, woła i naśladuje swego Mistrza i wzór, i nie opuszcza swego wzroku ze swego Najczulszego Przyjaciela. (31.03.1940)
Obym się z Tobą, o Panie, i Boże mój, Jezu Chryste, coraz ściślej jednoczył, aż do bezpośredniego zjednoczenia z Tobą. To ostatnie zjednoczenie stanie się przez to, że będziesz Ty sam, o Boże mój, w swej istocie, bez żadnego środka przedmiotem poznania i miłowania. Bezpośrednio padnie wzrok duszy na Twoją Istotę, o Boże, w trzech Osobach Jedyny (4.04.1940).
Obym się zatopił w Bogu. W Nim bowiem jesteśmy, ruszamy się i żyjemy. Istnienie w pierwszej chwili i swoim trwaniu jest z ręki Boga wszechmocnego ciągle w Jego ręce, która to istnienie utrzymuje, niosąc swoje stworzenie na tych rękach. Bez tej ustawicznej troski Boga, nasze istnienie obróciłoby się w nicość. Zatopienie więc w Bogu co do istnienia. Oprócz istnienia jest w stworzeniu działanie, które także zależy całkowicie od Pana Boga (5.04.1940).
W Bogu położyć całą ufność, bo On jest jedynie prawdziwym dobrem, a więc i szczęściem, którego serce ludzkie pragnie i za którym całą swoją istotą tęskni. Unikać wszelkiej przeszkody ze strony rzeczy stworzonych, które często obiecują szczęście złudne, fałszywe. Wiele heroicznych dusz usuwało się zupełnie od świata, by pozostając w ukryciu nie być widzianym, ani nie widzieć nikogo, by w samotności swojej tylko z Bogiem obcować, a zachowując milczenie z Bogiem tylko rozmawiać. W pewnej mierze i ja mam to praktykować (9.04.1940).