Matka Elżbieta Czacka, dziś Sługa Boża, oczekująca na chwałę ołtarzy, myśląc o dziele, które zapoczątkowała w Laskach, któremu dała impuls inspirowany głęboką wiarą, wskazywała: „Dzieło z Boga jest i dla Boga. Innej racji bytu nie ma” (Dyrektorium 1929). Bóg był zatem jego ostatecznym twórcą i fundamentem. Wręcz na cześć Trójcy Przenajświętszej zostało ono nazwane triuno, niosąc w sobie szczególne przesłanie posługi charytatywnej i apostolskiej. Jednak, od samego początku „punktem wyjścia była sprawa niewidomych” (triuno 1936). To była Boża inspiracja, Boży ogień, który przez posługę m. Elżbiety Czackiej miał wyraźniej zajaśnieć i rozbłysnąć w swej otwartości dla ludzi, szczególnie dotkniętych krzyżem ociemnienia.
To było niespotykane wówczas otwarcie się na niewidomych fizycznie, a więc niewidomych na ciele, ale jednocześnie także na niewidomych na duszy. To było poszukiwanie odpowiedzi na dramatyczne pytania o duchową ślepotę. To była wyjątkowa otwartość na każdego człowieka, wywodząca się i czerpiąca swe ostateczne siły w samym Bogu i Kościele. Zresztą, cała posługa Zgromadzenia ukierunkowana jest w ramach zadań ewangelizacyjnych Kościoła i pragnie być im szczególnie wierna.
Laski od początku wpisały się twórczo w posługę charyzmatyczną różnym ludziom, niesioną w sposób nietypowy, choć przez wielu oczekiwany, ale jakże bliską człowiekowi, zwłaszcza poszukującemu. Owa wierność godności każdego człowieka sprawiła, iż dzieło mogło tak owocnie posługiwać, wyzwalając dalsze postawy apostolskie, a także postawy świętości. Oczywiście siostry, jak we wszystkich rodzinach zakonnych, pozostają zobowiązane do podjęcia w wolności drogi rad ewangelicznych, wpisanych od tysięcy lat w duchową rzeczywistość królestwa Bożego.
Duchowość dzieła, poprzez życie w duchu Ewangelii, prowadzi ku szczególnemu umiłowaniu pokoju i radości, osadzonych ostatecznie w Krzyżu Jezusa Chrystusa oraz w krzyżach codziennego życia i świadectwa pracy oraz posługi. To swoisty paradoks, ale w praktyce jakże skuteczny ewangelicznie. W trudach ziemskiego pielgrzymowania niezbędne jest całkowite zawierzenie Opatrzności Bożej, a więc oparcie wszystkiego tylko i wyłącznie na Bogu. Drogi życia chrześcijańskiego kierują ku prawdzie i pokorze, a wówczas człowiek pełniej rozeznaje siebie samego, zwłaszcza w pokorze siebie wobec Boga. Szczególne znaczenie ma tutaj liturgia i kontemplacja, które są znakami kultycznymi, a jednocześnie i duchowości Kościoła. Liturgia ma w praktyce wiele swych specyfikacji, choć zawsze odniesiona jest do wielkiej tradycji kultycznej Kościoła powszechnego.
Istotą życia zakonnego, jego jurydyczno-duchowym wyrazem, pozostaje osobowa i podjęta w wolności konsekracja przyjęta przez Kościół. To w praktyce podjęcie trzech ślubów, tj. drogi czystości dla królestwa niebieskiego, ubóstwa ewangelicznego i posłuszeństwa z miłości. Stanowią one zwartą całość i wzajemnie się umacniają, tworząc harmonijną konsekracyjną triadę szczególnej drogi świętości.
Trudno życie zakonne rozpatrywać w oderwaniu od wielorakich form modlitwy, gdyż ona jest szczególnie życiodajnym darem wielbiącym Boga oraz wydoskonalającym człowieka. Szczytem liturgii jest, oczywiście, Eucharystia - dar przeistoczonego Chleba powszedniego, zaofiarowanego eschatologicznie na drogi ziemskiego pielgrzymowania. To sam Pan z Nazaretu staje w każdej Eucharystii z ludźmi w ich świecie. Oczywiście, w ten komunijny znak Kościoła, który nieustannie wielbi Boga, musi się także włączyć twórczo modlitwa osobista. Wobec wielu różnych form, szczególne znaczenie ma jednak adoracja i lektura Pisma Świętego. To jest modlitewne obcowanie z żywym, eucharystycznym Jezusem Chrystusem oraz z żywym Słowem Bożym. To wyjątkowe doświadczenie Pana, który pozostaje na zawsze ze swym ludem, ludem Nowego Przymierza. Ten i wiele innych modlitewnych znaków wielbienia Pana ożywiane są ciągle sakramentem pokuty i pojednania, owym byciem w prawdzie i miłości miłosiernej, która nie zna granic.
Szczególnym znakiem Lasek jest wielopłaszczyznowa wspólnota, która winna przybierać znamiona żywej komunii. Dotyczy to zwłaszcza sióstr niewidomych. Są one wyjątkowym i niepowtarzalnym znakiem Bożej łaski, zaofiarowanej Zgromadzeniu. Specjalną grupę stanowią także siostry chore i starsze. To one są świadectwem wielkich posług, które ostatecznie zna tylko sam Bóg i poszczególne osoby. Z kolei we wszelkich relacjach winny być zawsze obecne pojednanie i komunia. Jeszcze owa wewnętrzna otwartość komunijna ku Zgromadzeniu nie może pomijać prawdy komunii naturalnych, tj. rodzin, z których wywodzą się poszczególne siostry. Zatem nie można odcinać tych korzeni, które zazwyczaj niosą w sobie perspektywy ewangelizacyjne.
Niezwykła otwartość ewangelizacyjna Zgromadzenia wyraża się szczególnie w jego wielopłaszczyznowym apostolskim zaangażowaniu. Nie można zawężać odniesienia jego posługi. To zwłaszcza służba niewidomym i widzącym, ludziom potrzebującym i na misjach. To szeroka gama potrzeb i jednocześnie próby odpowiedzi na nie.

***

Caritas Christi urget nos - „Miłość Chrystusa przynagla nas”. To Pawłowe zawołanie, wytyczając drogi ewangelizacyjne dzieła triuno, wskazuje drogi dochodzenia do każdego człowieka. Miłość ta zobowiązuje, ale jednocześnie daje także niewyczerpane moce ku jej spełnieniu oraz wydoskonalaniu. Zatem jeśli Dobra Nowina odwołuje się do Chrystusa, to nigdy nie można pominąć prawdy zbawczego Krzyża. Jakże prawdziwe jest zatem pozdrowienie Lasek: „Przez Krzyż” i odpowiedź: „do nieba”. To jest faktycznie najkrótsza droga ku radości życia wiecznego.
Wierność trynitarnej idei powstania dzieła jest gwarantem jego trwania i pomyślnego rozwoju - tak potrzebnego w czasach współczesnych. Trzeba przejść przez Krzyż, aby zasmakować radości zmartwychwstania. Istnieje dziś w Zgromadzeniu pilna potrzeba autentyzmu spojrzenia w przeszłość, jakże bogatą, czerpania z niej, aby poprawnie rozeznać może trudną i wymagającą teraźniejszość, aby z kolei w nadziei wytyczyć właściwe drogi ku przyszłości ziemskiej oraz ku niebu. Tam droga prowadzi przez Krzyż.