Rozpięte na krzyżu ciało Chrystusa, to najczęściej przewijający się motyw w pracach artysty z Kobiernic. Łącznie, dużych krucyfiksów, na których korpus Chrystusa mierzył 1,8 m, wykonał ok. 40. Spotkać je można w kościołach parafialnych w rodzinnej miejscowości rzeźbiarza, a także w Brzeźnicy i Bujakowie. - Już człowiek dokładnie nie pamięta, gdzie one wszystkie trafiły. Teraz jestem trochę chory, ale jak wydobrzeję, to do tych zrobionych dojdzie jeszcze jeden. Czeka na niego parafia we Włosienicy - mówi T. Gniłka. Praca nad niemal 2-metrową rzeźbą Chrystusa trwa prawie 6 tygodni. - Nie ma się co śpieszyć. Lepiej dłużej robić, a dokładnie, niż szybko, a byle jak - twierdzi sędziwy mistrz. W tej dewizie pobrzmiewają echa niemieckiej nauki, jaką otrzymał 18-letni T. Gniłka od swego majstra Wojciecha Woltera, u którego terminował. Pod okiem bielskiego artysty przez 9 lat doskonalił on swój kunszt. Taki stan rzeczy trwał aż do końca II wojny światowej. Po jej zakończeniu obywatel niemiecki W. Wolter został zmuszony do opuszczenia Bielska i od tego momentu T. Gniłka rozpoczął samodzielną pracę artysty-rzeźbiarza. - Moją pierwszą poważniejszą robótką był wystrugany scyzorykiem chłopiec z bochenkiem chleba. Figurka ta tak się majstrowi spodobała, że trafiła do specjalnej gabloty. Później nie wiem co się z nią stało, podobnie jak i z pracami, które wyjechały hen w świat - mówi 86-letni mistrz.
Dla koneserów sztuki ludowej z zagranicy talent T. Gniłka odkrył katowicki dziennikarz. Rzeźbiarz z Kobiernic wykonał dla niego 2 krzyże w pnączach róż, co zaowocowało później zamówieniami zza Wielkiej Wody. Do Stanów Zjednoczonych pojechały więc krucyfiksy i płaskorzeźby Matki Bożej. W tym czasie pracami T. Gniłka zainteresowali się księża zmartwychwstańcy, dla których wyrzeźbił płaskorzeźby Matki Bożej Mentorelskiej. Jedna z nich miała trafić jako dar dla Ojca Świętego, ale czy tak się w istocie stało, tego pan Tadeusz nie wie. Oprócz Madonn na zamówienie zgromadzenia T. Gniłki wykonał zdobioną ramę do obrazu Matki Bożej znajdującego się w kaplicy na Kalenbergu. To z tego miejsca król Jan III Sobieski ruszył do zwycięskiego ataku na Turków. Drugą rzeźbioną ramę artysta zrobił dla malowidła św. Urbana, patrona parafii w Kobiernicach. Zdobne obramowania nie wyczerpują jednak długiej listy rzeczy, które wyszły spod dłuta mistrza. Znajdują się na niej konfesjonały, ławki, a także postacie Ducha Świętego (Grojec), archanioła Michała (Liski) i św. Józefa (Komorowice). Brakuje jednak na nich podpisu rzeźbiarza. Jedyny jaki artysta pozostawił można odnaleźć na pracy z 1948 r. To figura Serce Matki Bożej, pierwsza jaką wykonał dla swej macierzystej parafii. Na pytanie dlaczego ich nie podpisuje, sędziwy kobierniczanin odpowiedział: - „Bo mi się nie podobają. Z tego też względu nigdy się nie wystawiałem. Jedyny Chrystus, z którego jestem zadowolony, to ten z dębowego drzewa. Obecnie jest on w kaplicy na cmentarzu w Kobiernicach”. Ta samokrytyka nie jest jednak zasadna. Być może dyktuje ją wrodzona skromność artysty, a może pewność, iż ten najlepszy wizerunek Chrystusa dopiero przed nim. Wiele wskazuje na to, że chodzi raczej o to drugie.