Mszę św. rozpoczyna procesja, w której idą: kapłan, diakon i osoby usługujące (lektorzy, ministranci, kantor itd.), a uczestnicy celebracji stoją1 W czasie uroczystej celebracji w procesji niesie się księgę Ewangelii, którą kładzie się na ołtarzu, oraz krzyż i świeczniki, które umieszcza się przy ołtarzu. Na przedzie procesji idzie ministrant z kadzielnicą. Procesji towarzyszy śpiew 2, to on tak naprawdę rozpoczyna Mszę św. To, co i jak śpiewamy, nie jest bez znaczenia. Śpiew ma nas bowiem przygotować do Mszy św., wprowadzić w ducha danego dnia (czytań mszalnych, święta) lub okresu liturgicznego.
„Po przyjściu do prezbiterium kapłan, diakon i usługujący oddają cześć ołtarzowi przez głęboki ukłon. Na znak czci kapłan oraz diakon całują ołtarz; kapłan według uznania okadza krzyż i ołtarz.” (Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego, 49)
Pocałunek jest znakiem czci, szacunku i aktem wiary. Z jednej strony wyraża szacunek dla ołtarza, jako miejsca sprawowania Mszy św., z drugiej dla Chrystusa, którego ołtarz symbolizuje i wreszcie dla Kościoła (w ołtarzu umieszczane są relikwie świętych). Okadzenie to znak uhonorowania przedmiotu lub osoby, wyraża nasz szacunek i szczególne znaczenie. Stosowane jest obecnie w czasie uroczystych celebracji liturgicznych.
„Po śpiewie na wejście kapłan, stojąc na miejscu przewodniczenia, razem z całym zgromadzeniem wykonuje znak krzyża; następnie, przez pozdrowienie oznajmia zgromadzonej wspólnocie obecność Pana. Przez to pozdrowienie i odpowiedź ludu ujawnia się misterium zgromadzonego Kościoła.” (Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego, 50)
Znak krzyża jest przypomnieniem śmierci Chrystusa, źródła sakramentu Kościoła; przypomina nam również nasz chrzest, przez który zostaliśmy włączeni do Kościoła i dzięki któremu możemy uczestniczyć we Mszy św. i przyjmować pozostałe sakramenty.
Pozdrowienie - „Pan z wami” 3 jest z jednej strony przypomnieniem, że zebraliśmy się w imię Jezusa i że On jest obecny pośród nas („Gdzie dwaj lub trzej zebrani są w imię moje tam ja jestem pośród nich”) z drugiej strony jest gestem powitania, pozdrowienia obecnych w kościele. Wierni odpowiadając „I z duchem twoim” wyrażają swoją wiarę w to, że kapłan otrzymał Ducha Bożego dla sprawowania Mszy św.

Na marginesie:

1 „Zachowywanie przez wszystkich uczestników jednolitych postaw ciała jest znakiem jedności członków chrześcijańskiej, wspólnoty, zgromadzonych na sprawowanie świętej liturgii: wyrażają one bowiem i kształtują duchowe przeżycia uczestniczących.” (Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego, 42) Dlatego ważne jest, żeby wszyscy uczestniczący we Mszy św. zachowywali te same postawy. Postawy i gesty mają podwójne znaczenie: z jednej strony wyrażają nasze wewnętrzne nastawienie, naszą świadomość, a z drugiej - pomagają nam we właściwym kształtowaniu i porządkowaniu naszych myśli.
„Wierni stoją od rozpoczęcia śpiewu na wejście albo od początku wejścia kapłana do ołtarza aż do kolekty włącznie.” (Ogólne Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego, 43) Postawa stojąca jest zasadniczą postawą w liturgii, wyraża szacunek, jest znakiem świadomego i czynnego uczestnictwa, jest znakiem gotowości i towarzyszy uroczystym modlitwom (np. śpiew hymnów, wyznanie wiary, Modlitwa Eucharystyczna).
2 Śpiew zajmuje w liturgii bardzo ważne miejsce, jest jej integralną częścią, zwłaszcza w liturgii niedzielnej czy świątecznej, przypomina nam o tym Ogólne wprowadzenie do Mszału Rzymskiego: „Apostoł zachęca chrześcijan, którzy schodzą się razem w oczekiwaniu na przyjście Pana, aby śpiewali wspólnie psalmy, hymny i pieśni pełne ducha (por. Kol 3, 16). Śpiew jest bowiem znakiem radości serca (por. Dz 2, 46). Dlatego św. Augustyn słusznie mówi: „Kto kocha, ten śpiewa”, a już w czasach starochrześcijańskich znane było przysłowie: „Kto dobrze śpiewa, podwójnie się modli”.”
3 Kapłan może pozdrowić wiernych na pięć różnych sposobów. Szóste pozdrowienie - „Pokój z wami.” - zarezerwowane jest wyłącznie dla Biskupa.