Na lewicy już chyba nie wierzą, że ktoś może ich jeszcze polubić na trzeźwo. A wyborów nie da się przecież przekładać w nieskończoność. Wszelkie zapisy o przewodniej roli partii, gdy ta jeszcze mieniła się robotniczą, zjednoczoną, a nawet polską, straciły swoją aktualność. Również te sprytnie przemycone do porozumień sierpniowych.
Trzeba więc dbać o elektorat. Ten zaś kurczy się dokuczliwie po każdej aferze i po kolejnych podziałach. Ludzie robią się coraz bardziej cwani, a dziennikarze coraz bardziej wścibscy i pamiętliwi. I tym razem obietnice mieszkań na wiosnę, gruszek na wierzbie i gospodarczego wiatru w Polu, mogą nie wystarczyć. Nie wiadomo nawet czy biedna Dorotka nie będzie się za bardzo wstydzić, aby dawać swoją buzię na uliczne afisze. Albo te trojaczki, co zapewniały, że pod rządami ich dziadków będzie mądrze, zdrowo i bezpiecznie. Ciekawe jak się teraz czują w przedszkolu i czy udaje im się przekonać choćby rówieśników do swoich racji.
Niszowe partie gorączkowo szukają więc niszowego wyborcy. Były już umizgi w stronę gejów i lesbijek, były ukłony w stronę pań, jakby rodem z Seksmisji, ale to wszystko za mało. Może nie wystarczyć, aby zagwarantować przekroczenie progu wyborczego. Trzeba sięgać do najgłębszych pokładów społecznych, do samego dna i szukać poparcia.
Mission Impossible podjął się nie byle kto, bo lekarz psychiatra na ministerialnym fotelu. Któż bowiem lepiej od niego mógłby znać mroczne zakamarki serc i umysłów tych, którzy w pokładach społecznych sytuują się bodajże najgłębiej. Na początek zaczął od zjednywania dla siebie i dla swojej formacji politycznej amatorów trawki, haszyszu, koki, hery i opium. Z zapałem godnym dyrektora Drewnicy albo i Tworek, podjął starania o legalizację posiadania narkotyków na tzw. „własny użytek”.
Wysiłki śmiałego ministra spotkały się z efektem lepszym od spodziewanego, bo do grona jego zwolenników dołączyli również dealerzy handlujący prochami w szkołach i na ulicach, a nawet ich bossowie. Dzięki nowym projektom znacznie wzrośnie bezpieczeństwo ich pracy i odpadnie większość stresów. Odtąd bowiem każdy, u którego policjanci znajdą prochy, będzie mógł się tłumaczyć, że to na własny użytek. A że ma duże potrzeby, dlatego trzyma „działkę” w każdej kieszeni. Gdyby zaś był problem, że przed chwilą dał „działkę” koledze, to można się wytłumaczyć, że wczoraj był na głodzie i musiał pożyczyć. Oczywiście z zastawem pieniężnym, który kolega właśnie oddał i to akurat uwieczniła policyjna kamera.
Minister wierzy pewnie, że naćpani obywatele będą głosować, jak im zagra. Chyba, że nie dożyją. Albo, że będzie ich za mało, aby współsprawcę swojego stanu przepchnąć przez sito wyborcze.
A głosem terapeutów, policjantów i nauczycieli kto by się przejmował. Pan Minister gorączkowo szuka dla siebie i swoich kolegów ostatniej działki ratunku.
Pomóż w rozwoju naszego portalu