Chyba nie ma w archidiecezji przemyskiej takiego kapłana, który by na imię śp. ks. prof. Stanisława Potockiego nie reagował słowem podziwu dla wiedzy, wyrazem głębokiego szacunku wobec skromnego, a nawet surowego życia i uczuciem wdzięczności za otrzymaną formację i budujący przykład kapłańskiej posługi. Wszyscy coś Mu zawdzięczamy. I starsi i młodsi, bo przecież przez ponad czterdzieści lat całym Jego życiem była nauka i wychowanie kolejnych pokoleń kapłańskich.
Po raz pierwszy zetknąłem się z Księdzem Profesorem przed kilkunastu laty, jako alumn seminarium. Pierwszą rzeczą, której się dowiedziałem od starszych kolegów o Księdzu Profesorze, był Jego seminaryjny pseudonim: „Stary”. Klerycy i kapłani chyba od zawsze właśnie tak nazywali swego Wykładowcę. Przyczyna tego „drugiego imienia” była pewnie bardzo prozaiczna, po prostu ks. Stanisław uczył w seminarium przemyskim Starego Testamentu. Jednak z czasem, kiedy już miałem okazję słuchać Jego wykładów, zrozumiałem, że to zawołanie kryje w sobie coś więcej i nie jest tym, które można zaliczyć do szeregu tych banalnych, nadawanych przez uczniów i studentów prawie wszystkim wykładowcom. Ono po prostu wyrażało szacunek uczniów do ich mistrza, do kogoś, kto cechuje się ogromną wiedzą i doświadczeniem, kto po prostu zna i doskonale rozumie materię, którą wykłada.
Często słyszałem, jak inni koledzy mówili, że „Stary” to, co mówi, ma głęboko przemyślane, i zupełnie się z tym zgadzałem, gdyż uczył nas rzeczywiście jak starotestamentalny mędrzec. Imponował nam nie tylko wielką znajomością Bożego Słowa spisanego w Świętych Księgach, ale również mądrością własnego doświadczenia, które było owocem słuchania i rozważania tego Słowa i życia nim na co dzień. I muszę powiedzieć, że w gruncie rzeczy to właśnie ta życiowa postawa Księdza Profesora budziła u wychowanków większy szacunek niż przekazywana przez Niego wiedza. Miał w sobie coś, co zawsze budziło respekt, pewnego rodzaju „tremendum” tak charakterystyczne dla tajemniczych postaci Starego Testamentu, o których z taką pasją opowiadał; „tremendum”, które z jednej strony stało na przeszkodzie nawiązania bliższego z Nim kontaktu, ale z drugiej, rodziło wręcz spontaniczny i naturalny podziw i zaufanie.
Każdy z nas widział jak ubogo żył nasz Profesor i jak wiele wymagał od siebie. Za to właśnie ceniliśmy Go najbardziej. Był rzeczywiście wiarygodnym świadkiem tego, czego uczył. Niewielu z nas miało możliwość poznać Księdza Profesora bliżej, a tylko tego rodzaju znajomość pozwalała odrobinę uchylić tę niewidzialną zasłonę, którą usiłował stworzyć wokół swojej osoby, i odkryć w tym na pozór surowym i niedostępnym Człowieku kogoś, kto w rzeczywistości ma bardzo życzliwe, serdeczne i wrażliwe serce. Wielokrotnie byliśmy świadkami tego, jak pomagał innym, szczególnie ubogim, a czynił to zawsze z wielką hojnością, która często zdumiewała nawet samych proszących o wsparcie i powodowała, że wielokrotnie wykorzystywali dobroć Księdza Profesora. Do dzisiaj noszę w sercu z szacunkiem Jego słowa: „Pamiętaj jegomościu, że nie jest to wcale powód do chluby dla księdza, że nigdy nie dał się naciągnąć proszącemu o pomoc”. Ksiądz Profesor zawsze był ciekawy życia, zawsze otwarty na nowości; widziałem, z jakim zapałem uczył się w podeszłym już wieku korzystać z komputera i z jakim zainteresowaniem słuchał wieści ze świata nauki i najnowszej historii. W dyskusji słuchał innych, choć zawsze miał swoje zdanie i swój pogląd na otaczającą nas rzeczywistość. Wpisał się na trwałe w pejzaż naszej archidiecezji i żywa pamięć o Nim na długo zostanie w naszych sercach.
Odczuwając pewien dług wdzięczności wobec śp. ks. prof. Stanisława Potockiego, grono wychowanków i uczniów postanowiło utrwalić w pamięci Jego osobę i dzieło poprzez redakcję pamiątkowej księgi. Jej treść została pomyślana jako odpowiedź na apel Ojca Świętego Jana Pawła II, który w bieżącym roku duszpasterskim poddaje pod refleksję wiary całego Kościoła tajemnicę Eucharystii. Dlatego też, oddając cześć naukowym i duszpasterskim wysiłkom naszego zmarłego Księdza Profesora, proponujemy różnego rodzaju praktyczne i teoretyczne wskazówki i materiały wszystkim tym Duszpasterzom i Wiernym, którzy zapragną jeszcze głębiej zrozumieć zbawczą moc Eucharystii i na nowo odkryć Jej rolę w Kościele i w życiu każdego chrześcijanina. W pracy tej, która od kilkunastu dni jest już dostępna, można znaleźć rozliczne publikacje na temat Eucharystii z zakresu teologii dogmatycznej i moralnej, Pisma Świętego, socjologii, psychologii, duchowości, liturgiki, historii sztuki i historii Kościoła. A prócz tego pragniemy zaproponować gotowe praktyczne pomoce katechetyczne, homiletyczne i pastoralne, które, jak ufamy, okażą się pomocne w duszpasterskiej pracy nad ożywieniem uczestnictwa wiernych w ofierze Mszy św. oraz we wszelkich innych formach pobożności Eucharystycznej.
Niech Eucharystia, jak to niezmiernie wymownie i malowniczo ukazuje obwoluta pamiątkowej publikacji, będzie dla każdego z nas bezpieczną i pewną drogą do życia wiecznego. Drogą pełną nadziei i ufności, która w dniu, w którym słońce naszej doczesnej wędrówki dobiegnie już swego zachodu, rozpłynie się w oceanie Prawdy i Miłosierdzia Bożego…