Umiłowani Bracia i Siostry!

1. Jak co roku, w dniu 2 lutego, w święto Ofiarowania Pańskiego, czyli Matki Bożej Gromnicznej, obchodzić będziemy w Kościele IX już Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Jest to dla nas wszystkich nie tylko okazja do szczególnej modlitwy w intencji tych wszystkich, którzy - odpowiadając na Boże wezwanie - obrali taką formę życia, lecz również sposobność do głębszej refleksji nad istotą tego powołania.

2. Chociaż w historii i w czasach nam współczesnych wielokrotnie zmieniały się formy życia konsekrowanego, to jednak jego istota pozostaje zawsze ta sama. Powołanie zakonne to dobrowolny, radykalny dar z siebie samego, składany z miłości do Pana Jezusa, a w Nim - do każdego człowieka (zob. Jan Paweł II, Vita Consacrata nr 3). Wybrany przez Pana Boga człowiek odkrywa w sobie jakieś wewnętrzne przynaglenie, by w imię miłości do Boga oddać, ofiarować wszystko, co posiada lub mógłby posiadać. Opuszcza rodzinę, z której wyszedł i wyrzeka się założenia rodziny własnej. Dobrowolnie zrzeka się prawa do posiadania jakiejkolwiek własności osobistej. Rezygnuje z osobistych planów na przyszłość, we wszystkim podporządkowując się woli Bożej, oddając do Jego dyspozycji „czas i przestrzeń” swego życia.
W tym radykalnym darze z siebie osoba zakonna ma przypominać światu dar, który z miłości do człowieka złożył z siebie sam Bóg. Ma przypominać Syna Bożego, który stawszy się człowiekiem, niczego nie zostawił dla siebie. Pan Jezus narodził się w ubóstwie i ubogim pozostał przez całe życie. Na krzyżu, w chwili zbawczej śmierci, niczego nie posiadał. Całkowicie ogołocony - Pan i Stwórca świata! Ubogim ludziom Jezus dozwalał do siebie przychodzić i ubogich ludzi wybrał na swoich uczniów i apostołów. Domagał się od nich, by wszystko zostawili i poszli za Nim. Ubogimi środkami głosił prawdę o Królestwie Bożym i w ubóstwo wyposażył swych uczniów, niczego nie pozwalając im zabierać na głoszenie Ewangelii. Pod ubogimi także i prostymi znakami pozostał z nami aż do skończenia świata. Rok Eucharystii, który przeżywamy, uświadamia nam tę prawdę w sposób szczególny. Bardzo ubogi bowiem w oczach świata jest ten znak eucharystycznego chleba, w którym Bóg zamknął swoją potęgę.
W tych wszystkich znakach i przejawach Bożego ubóstwa zawarta jest jednak wielka moc. Właśnie poprzez całkowite wyrzeczenie i ogołocenie Pan Bóg zdziałał rzeczy największe. O potędze Jego działania decyduje bowiem moc miłości. A ta była i jest nieskończona w swej wielkości.

3. Powołanie zakonne ze swoim radykalnym darem z siebie, ze swoim ubóstwem ma być przypomnieniem tej prawdy o Bogu i o sposobie Jego działania. Ma być także odważnym i przekonywującym świadectwem życia, w którym liczy się nie tyle posiadanie rzeczy materialnych, co raczej wiara w Bożą Opatrzność i moc ludzkiej miłości. Bardzo wielu zakonników i zakonnic dało przykład takiej właśnie wiary. Odnajdujemy wśród nich wielu naszych polskich świętych czy błogosławionych, by wspomnieć choćby tak bardzo nam bliskiego św. Brata Alberta - patrona naszej diecezji. Ubodzy w środki materialne dokonywali rzeczy wielkich. Często nie mieli nic lub bardzo niewiele, a potrafili stworzyć dzieła na miarę historii. Byli bowiem bogaci w heroiczną wiarę Panu Bogu i absolutne do Niego zaufanie. Bogactwem ich były serca gorące miłością. Serca, które zapominały o sobie, które potrafiły składać się w darze, ofiarować siebie w służbie drugiemu człowiekowi.
Świadectwo ich życia jest dla nas ciągle aktualnym pouczeniem. Żyjemy w czasach, w których wielkość dzieł ludzkich zazwyczaj mierzy się miarą zaangażowanych środków materialnych. Im są większe i bardziej wyspecjalizowane, im większy rozmach towarzyszy ich zastosowaniu, tym bardziej powstałe dzięki nim dzieła zasługują na uwagę i uznanie. Wobec takich postaw trzeba nieustannie przypominać, że prawdziwie wielkie są te dzieła ludzkie, które powstają nie z mocy środków materialnych, lecz z mocy miłości ukrytej w ludzkim sercu. A do tego, by mieć wielką miłość nie są konieczne ani środki pieniężne, ani nadzwyczajne zdolności, ani siła czy sprawność fizyczna - nic z tego, co zazwyczaj uważa się za jakąś formę bogactwa. Prawdziwie wielkie dzieła ludzkie mogą rodzić się w ubóstwie, w cierpieniu i chorobie, w zapomnieniu i samotności. Miejscem ich powstania mogą być nasze rodzinne domy, gdzie podejmuje się wysiłek wychowawczy i szpitalne łóżka, gdzie człowiek zmaga się z własną bezsilnością. To, co naprawdę wielkie rodzi się bowiem tam, gdzie duch ludzki umie zawierzać się Bogu, pokonuje własny egoizm i w bezinteresownej miłości służy swoim bliźnim.

4. O tym wszystkim mądrość Boża poucza nas przez przykład życia osób konsekrowanych. Jesteśmy wdzięczni Opatrzności Bożej za dar życia zakonnego. Pragniemy modlić się za wszystkich obdarzonych tych powołaniem, by zawsze byli czytelnym znakiem nieskończonej miłości i mądrości Tego, który wzywa do postępowania drogą rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, a tym samym do osiągnięcia doskonałości życia chrześcijańskiego.
Wszystkich naznaczonych charyzmatem życia zakonnego, jak również i wiernych, zapraszam jak najserdeczniej do uczestnictwa w celebrze eucharystycznej, w dniu 2 lutego br. o godz. 11.00 w kościele pw. św. Łukasza Ewangelisty w Sosnowcu, by dziękować Bogu za dar życia konsekrowanego w naszej diecezji sosnowieckiej.
Spraszając nieustannie orędownictwo Matki Bożej, Najświętszej Wspomożycielki Wiernych, która w najdoskonalszy sposób zrealizowała ideał życia konsekrowanego, udzielam wszystkim tworzącym rodzinę diecezjalną oraz zgromadzeniom zakonnym z głębi serca pasterskiego błogosławieństwa