Podczas tegorocznych wakacji diakoni z Wyższego Seminarium Duchownego Salezjanów w Lądzie odbyli wspólnotową pielgrzymkę do kilku sanktuariów zachodniej Europy. Na trasie pielgrzymki nieprzypadkowo znalazł się także obóz koncentracyjny w Dachau, uświęcony krwią wielu duchownych, w tym polskich salezjanów i księży więzionych w tzw. obozie internowania w Lądzie.

Punktem kulminacyjnym pobytu w Dachau stała się Eucharystia w klasztorze Sióstr Karmelitanek, który znajduje się na terenie obozu. Wspominaliśmy tu naszych współbraci, którzy w liczbie dwudziestu siedmiu byli więzieni w Dachau.

Dziewięciu z nich nie doczekało się wyzwolenia obozu. Nasza modlitwa miała szczególny wymiar, gdyż mogliśmy zwracać się do Boga za wstawiennictwem Błogosławionych Męczenników, którzy jeden ze swoich etapów martyrologium za wiarę przechodzili w Lądzie. Wśród więzionych w lądzkim klasztorze duchownych znajdziemy postacie błogosławionych: bp. Michała Kozala, ks. Henryka Kaczorowskiego, ks. Józefa Straszewskiego, alumna Tadeusza Dulnego, alumna Bronisława Kostkowskiego - z diecezji włocławskiej, ks. Franciszka Drzewieckiego - orionisty oraz kapłanów archidiecezji warszawskiej: - ks. Michała Woźniaka i ks. Michała Oziębłowskiego. Dla większości więzionych w tym obozie duchownych dalsza droga męczeństwa wiodła do Dachau. Klasztor w Lądzie, który był miejscem ich czasowego internowania w okresie od stycznia 1940 r. do października 1941 r., jest dziś siedzibą Wyższego Seminarium Duchownego Towarzystwa Salezjańskiego. Młodzi salezjanie dorastają więc do kapłaństwa i zadań, jakie postawi przed nimi Kościół i zgromadzenie w miejscu uświęconym cierpieniem tylu kapłanów. W dalekiej Bawarii - w Dachau znaleźliśmy więc tak nam bliską cząstkę naszego formacyjnego domu.

Po Mszy św. udaliśmy się na zwiedzanie obozu. Modliliśmy się w miej-scu, gdzie stał barak nr 26, w którym więzieni byli polscy duchowni, oglądaliśmy komory gazowe, muzeum obozowe oraz film o KL Dachau. Nawiedziliśmy także kaplice: katolicką, protestancką i prawosławną.

Jakie mieliśmy wrażenia z pobytu w Dachau? Z jednej strony przeświadczenie, że stąpamy po ziemi świętej, bo skropionej krwią i potem tylu męczenników za wiarę. Tak wielu naszych braci tutaj narodziło się dla nieba, tak wielu dawało świadectwo chrześcijańskiej nadziei w Boże miłosierdzie. Jakże inaczej brzmiały w Dachau słowa z Księgi Mądrości, tak często cytowane w kontekście ostatniej beatyfikacji polskich Męczenników z okresu II wojny światowej: "A dusze sprawiedliwych są w ręku Boga i nie dosięgnie ich męka. Zdało się oczom głupich, że pomarli, (...) a oni trwają w pokoju. Choć nawet w ludzkim rozumieniu doznali kaźni, nadzieja ich pełna jest nieśmiertelności" (Mdr 3, 1-4). Z drugiej strony, w naszych sercach rodziło się zdziwienie tym, co Niemcy zrobili dziś z obozem zagłady. Współczesne muzeum KL Dachau nie przypomina swoim wyglądem miejsca, w którym w czasie wojny dokonywała się eksterminacja tylu ludzkich istnień. Dzisiaj wszystko jest wygładzone, nie ma baraków. Gdyby nie pozostawione piece krematoryjne, nie byłoby widać, że kiedykolwiek był tu jakiś obóz... Nawet film, który jest prezentowany zwiedzającym, więcej mówi o dojściu do władzy Hitlera, niż o tym, co działo się w obozie koncentracyjnym. Prawda o własnej historii często boli, ale czy można ją przemilczać? Na to pytanie muszą dziś w jednoczącej się Europie odpowiedzieć sobie nie tylko Niemcy.