„To historyczna chwila. Trzy pokolenia budowały kościół i tworzyły tę parafię. To spełnienie naszych marzeń” – mówili na początku przedstawiciele parafian, którzy wręczyli biskupowi Andrzejowi Jeżowi klucz do kościoła.

Bp Jeż zaznaczył, że wizyta Jana Pawła II w Tarnowie wyzwoliła w ludziach niezwykłą energię i radość, które były jak zwiastun wiosny na tle szarugi tamtych czasów. Przypomniał, że 10 czerwca 1987 papież beatyfikował Karolinę Kózkównę, która oddała życie w obronie swojej godności.

„Ta świątynia jest także po to, by dać nam odczuć zbawczy wstyd, gdy marnujemy lub niszczymy piękno Bożego życia w nas. A to piękno może objawić się zarówno w młodziutkiej dziewczynie, jak bł. Karolina, jak i w starym cierpiącym człowieku, jak św. Jan Paweł II. Każda pora życia jest dobra, by żyć orędziem błogosławieństw i by wydawać owoce świętości” – dodał bp Jeż.

Mszę św. licznie koncelebrowali kapłani diecezji tarnowskiej a także duchowni z Wrocławia, Gdańska, Lublina, Rzeszowa, Katowic, Krakowa, Kielc i Przemyśla.

„W każdy poniedziałek po Mszy wieczornej jest specjalne nabożeństwo ku czci bł. Karoliny i św. Jana Pawła. "Mamy księgę łask. Jest dużo próśb i podziękowań” - mówi ks. Stanisław Dutka, proboszcz parafii bł. Karoliny w Tarnowie.

Uroczystości 31. rocznicy beatyfikacji bł. Karoliny odbędą się także dziś w Jej sanktuarium w Zabawie.

Karolina Kózkówna urodziła się 2 sierpnia 1898 r. w wielodzietnej rodzinie w podtarnowskiej wsi Wał-Ruda. Mimo młodego wieku i braku specjalistycznego wykształcenia prowadziła bardzo aktywne działania na rzecz społeczności lokalnej. Była animatorką i liderką życia religijnego.

Należała do stowarzyszeń religijnych, angażowała się w tworzenie i formowanie nowej wspólnoty parafialnej powstałej z połączenia dwóch miejscowości, gdy została utworzona nowa parafia w Zabawie. Uczyła katechizmu dzieci z wioski, organizowała dla nich zajęcia, przygotowywała do przyjęcia Komunii św. chorych współmieszkańców. Pomagała w prowadzeniu prywatnej biblioteki wujowi Franciszkowi Borzęckiemu, umożliwiała dorosłym dostęp do literatury religijnej.

Wrażliwa na potrzeby chorych i biednych, odwiedzała ich w domach i wspierała w potrzebach. Była przykładem pracowitości i uczciwości oraz poczucia odpowiedzialności za rodzinę. Swoją postawą zdobyła powszechne uznanie i szacunek wśród współmieszkańców, którzy mówili, że jest „pierwszą duszą do nieba”. Zginęła heroicznie, broniąc swej godności 18 listopada 1914 r., gdy została zaatakowana przez carskiego żołnierza, który w bestialski sposób ją zamordował.