Eligiusz Dymowski jest księdzem, zakonnikiem, franciszkaninem. Piastuje urząd rektora Wyższego Seminarium Duchownego Franciszkanów w Krakowie. Jednocześnie uprawia twórczość artystyczną. Jest poetą, krytykiem literackim, eseistą i tłumaczem. Ma na swoim koncie wiele zbiorów poetyckich: "W cieniu drzew" (1988), "Wołanie głębin" (1990), " Krople nadziei" (1992).

Wszystkie te zbiorki zaprezentowane były (w wyborze) we wspólnym tomie Tęsknota do bezimienności. Następny zbiór Księdza Rektora Cierpienie anioła ukazał się w Rzymie w 1995 r., a kolejny W poczekalni świata w Warszawie w 2000 r. W ten sposób ks. E. Dymowski utrwalił swoją sylwetkę twórczą jako poeta.

Wiersze ojca Eligiusza przeszły wielką ewolucję. W pierwszych zbiorkach Autor eksponował poetyckie ja. Podmiot liryczny, utożsamiany z Autorem, często płakał, skarżył się i wewnętrznie buntował przeciwko egzystencji skazanej na samotność. Problem ten istnieje również bardzo wyraźnie w wierszach innych księży poetów: Pasierba, Twardowskiego, Oszajcy, Sochonia. Ostatnio wydany zbiór poetycki W poczekalni świata jest świadectwem zmian, jakie zaszły w tej poezji. Już tytuł sugeruje, że kondycja człowieka jest czekaniem, że jesteśmy w poczekalni, czekamy na pociąg, który przyjdzie, żeby nas zawieść w inną rzeczywistość - na imię jej wieczność.

Ostatnio wydana książka o. E. Dymowskiego nie zawiera wierszy. Jest zbiorem myśli, refleksji, które Autor prezentuje w rozmowie z domniemanym słuchaczem, ale Ksiądz Doktor, wykładający alumnom teologię pastoralną, nie objawia całej swej mądrości. Nie z wysokości katedry rektorskiej, ani z ambony niewzruszonych prawd padają myśli zawarte w najnowszej książce o. Eligiusza Dymowskiego.

Książka nazywa się W ciszy Boga i charakteryzuje się bardzo prostym, komunikatywnym, zrozumiałym przez wszystkich językiem. Godnym szczególnego podkreślenia jest problem Ciszy, pisanej dużą literą. W tym wypadku Cisza jest innym imieniem Boga.

Już na wstępie, w przedsłowiu zwróconym Do Czytelnika, o. Eligiusz Dymowski pisze: "kiedy naprawdę poczujesz się samotny, a wtedy łatwiej nam będzie wsłuchać się w Ciszę". Nie wyłącza siebie, nie stawia się obok ani ponad, tylko zdaje się wspólnie odczuwać to wszystko, co czują inni, co jest ogólnie udziałem kondycji człowieczej. Problem wyciszenia się, skupienia, skoncentrowania na swoim wnętrzu jest kluczowy w całej książce. Można go nazwać motywem dominującym. Przy końcu zbioru W ciszy Boga czytamy: "Wycisz się. Ludzie zmęczeni najchętniej opuszczają zatłoczone miasta. Idą na pustynię. Idź i ty! Posłuchaj Ciszy". Natomiast ostatnie zdanie tej książki-refleksji brzmi: "posłuchaj i ucisz się, bo tylko wtedy usłyszysz tak naprawdę głos przemawiającego Boga!". W tej relacji między Ciszą a Bogiem można postawie znak równania.

Ojciec E. Dymowski nawiązuje w pewnym sensie do obrazu starotestamentowego, ukazującego spotkanie Boga i proroka Eliasza, uciekającego od króla Achaba i jego żony, okrutnej Izebel (por. 1 Krl 19,1-13). Teofania przejawia, się różnorodnie, ale Bóg Jahwe nie był ani w szalejącej wichurze, ani w trzęsieniu ziemi, ani w ogniu, tylko w łagodnym powiewie zbliżonym do ciszy.

W świecie, w którym hałas zdominował wszystkie nasze doznania, gdzie szum informacyjny i zgiełk tandetny łudzących pokus i zwodniczych iluzji panują wszechwładnie, wyakcentowanie potrzeby skupienia wewnętrznego, zamknięcia się w izdebce myśli i uczuć najintymniejszych jest prawidłowym drogowskazem, postulatem trudnej i mało popularnej postawy w dobie współczesnej. Nawet "wszystkie liturgie są rozkrzyczane, jakby kościoły były wojskiem walczącym na wojnie" - stwierdza Ksiądz Rektor, zasłuchany w Ciszę, która przemawia do niego głosem Boga.