Gdy przepraszali stając przed pokrzywdzonym i patrząc mu głęboko w oczy, a nie przez listy w mediach społecznościowych.

Gdy przełożeni upominali swoich podwładnych bez zawiadamiani o tym fakcie mediów.

Lubiłam czasy, gdy nie istniała powszechna dziś potrzeba promocji siebie za wszelką cenę.

Dziś wszystko może być drabiną, po której wchodzi się tylko po to, by znad tłumu wyjrzała nasza głowa – żądna bycia na świeczniku i ponad innymi, za wszelką cenę, byle o mnie mówili.

Mówienie o Panu Bogu i Jego sprawach też może być taką drabiną.

Można o Nim mówić, można mówić o Jego Kościele, a jednak wciąż grać na siebie.

W niektórych środowiskach na Bogu i obronie Jego spraw można się dobrze lansować.

Przykro mi, że coraz więcej duchownych łapie się na tę tanią, ograną już szatańską pułapkę: „będziesz sławny”.

Tyle ostatnio zamętu w medialnym, katolickim świecie.

Najpierw o. Kramer, potem ks. Boniecki, wczoraj bp Pieronek. Każdy z nich, kapłan Chrystusowego Kościoła, zabrał głos w sprawie samobójczej śmierci Pana Piotra. I niestety, każdy z nich wywołał wrażenie, że tragedia Pana Piotra to tylko pretekst do zagrania własnej ścieżki muzycznej w wielkiej partyturze jaką od wieków jest głos Kościoła.

Co im się udało w ten sposób uzyskać?

Burzę. Kolejne grzmoty, przerzucanie się argumentami, licytowanie, kto Kościół kocha bardziej i lepiej go broni, kto mu lepiej służy.

A jeśli pod skórą zaczaiła się ludzka potrzeba akceptacji i pragnienie zdobycia dużej liczby lajków pod swoją racją? I to ona była imperatywem do kolejnych publikacji?

Święci Kościoła, zwłaszcza ci, którzy doświadczyli prawdziwych trudności z kościelną hierarchią uczą, że gdy naprawdę kochasz Kościół, gdy chcesz naprawić to, co w nim niedoskonałe, co zepsute przez ludzką nędzę, to wtedy, gdy źle się dzieje, rozpoczniesz modlitewny szturm.

Dzień po dniu, bez ustanku. Aż do bólu kolan, aż do bólu oczu spuchniętych od płaczu.

I nikt, poza Tym, który za Kościół oddał życie, nie będzie o tym wiedział, że Ty też trochę je oddajesz.

Nie napiszesz na fejsbuku. Nie ogłosisz w telewizji. Nie opowiesz w pełnym troski tweecie.

Nie zrobisz niczego, co szatan mógłby wykorzystać przeciwko Kościołowi, który naprawdę kochasz. I nigdy nic nie zrobisz przeciw drugiemu, bo ten drugi, to też cząstka Jezusowego Kościoła.