Na samym początku wygłoszonej homilii metropolita krakowski odwołał się do obietnicy przekazanej przez proroka Izajasza, że przyjdzie Mesjasz, który raz na zawsze zniszczy śmierć, otrze łzy z każdego oblicza i odejmie hańbę od swego ludu. Tak się jednak stanie, kiedy przyjmie się tę zapowiedź z otwartym sercem i umysłem. Zauważył jednak, że w czasach Jezusa w Izraelu byli ludzie, odpowiedzialni za to, by wsłuchiwać się w Boży głos i przekazywać go ludowi, lecz kiedy przyszedł Jezus, głosząc przyjście Królestwa Bożego, czuł opór z ich strony.

- Przyszedł przecież Boży Syn z woli Ojca, który do końca umiłował ten świat. Ale żeby uwierzyć trzeba mieć w sobie ducha pokory, otwartości i gotowości przełamania wewnętrznych schematów i uprzedzeń - wyjaśniał arcybiskup.

Zaznaczył też, że św. Paweł, jak mało kto, był zanurzony w dziejach tego odrzucenia i oporu - początkowo jako Szaweł, który szukał wyznawców Chrystusa, by ich uwięzić i postawić przed sąd, a następnie jako Paweł, który sam napotyka na opór. - Głosząc Ewangelię spotyka się z drwinami ze strony pogan, bo cóż to za głupstwo wierzyć, że jest ktoś, kto powstał z martwych. Z tym samym oporem spotykał się ze strony Żydów, dla których Chrystus ukrzyżowany i zmartwychwstały był po prostu zgorszeniem - opowiadał.

Zdaniem biskupa, wspomniane zmagania nie osłabiły jego zapału, a z jego listu do Filipian płynie wręcz gotowość i dojrzałość do świadectwa, ponieważ wszystko może w Tym, który go umacnia. - To, że jest na wszystko gotowy nie wynika z samej tylko jego woli czy doświadczeń, które stały się jego udziałem, ale z tego, że jest z nim Chrystus, że On go umacnia. On jest jego siłą i mocą - przekonywał metropolita.

Zauważył ponadto, że z listu św. Pawła wynika, że nie tylko on był dotknięty zmaganiem, ale również ci, do których pisał. Podkreślał jednak, że oni brali udział w tym doświadczeniu w sposób bardzo świadomy. - Rozważamy to osobiste świadectwo św. Pawła już po wielu wiekach i czujemy, że on także do nas dzisiaj mówi: „Dobrze uczyniliście biorąc udział w moim ucisku, a Bóg zaspokoi wspaniale każdą wasza potrzebę" - zaznaczył arcybiskup.

Stwierdził przy tym, że ów ucisk jest także udziałem ludzi żyjących w drugiej dekadzie XXI wieku, przez to, że powszechne jest dziś świadome i niekiedy wręcz zaplanowane odrzucanie chrześcijaństwa jako pewnej wizji Boga i człowieka. - Czujemy, że jest także opór wobec tego, że w pewnych sytuacjach ośmielamy się mówić innym o Chrystusie. To odrzucanie doktryny chrześcijańskiej, ten opór wobec Ewangelii, bardzo często sprowadza się do zarzutu, w którym jest pewna drwina, wrażona w słowach: „Ty jesteś kościółkowy, ty jesteś właśnie taki dziwny, a przecież trzeba żyć tak, jakby Boga nie było i wziąć wszystko w swoje ręce" - zobrazował.

Zwrócił również uwagę studentów zebranych na Mszy św., że dzisiejszy świat zachęca, aby każdy na własną rękę organizował swoje życie, odrzucając Ewangelię, na której nie warto nic budować. - Zdajemy sobie sprawę z tego, że nie zawsze te zarzuty wobec nas-wierzących są racjonalne. Często dotyka nas to, co boli i wobec czego człowiek jest po prostu bezradny: drwina, szyderstwo, lekceważenie i prześladowanie Kościoła właśnie, dlatego że ośmiela się wychodzić na zewnątrz, a przecież powinien dać się zamknąć w zakrystii - tłumaczył.

Dodał, że dziś chrześcijanom stara się wmówić, że wiara to sprawa czysto prywatna, której należałoby się wstydzić. Zdaniem metropolity, potwierdzają to działania krajów europejskich, które prowadzą do tego, że z przestrzeni publicznej znikają znaki wiary chrześcijańskiej. Przypomniał jednak, że 20 lat temu, kiedy Jan Paweł II był w Zakopanem, patrzył na krzyż na Giewoncie i apelował, by strzec tego znaku, który tworzy szczególny krajobraz naszej ojczyzny. Odwołał się również do niedawnej produkcji Ministerstwa Spraw Zagranicznych, w której pokazano Giewont, ale bez krzyża.

- To już nie pasuje do współczesnej narracji o świecie. Tak samo jak niedawno ukazał się cały program pokazujący najwspanialsze kościoły chrześcijańskie świata, w najbardziej drobnych szczegółach, poza jednym - na wieżach chrześcijańskich kościołów nie ma krzyża. I uważa się, że tak należy czynić, bo ten krzyż może kogoś urazić, zdenerwować, a my mamy być tolerancyjni. Jak to pogodzić ze słowami św. Pawła, który pisał, że "Biada mu gdyby nie głosił Chrystusa i to Chrystusa ukrzyżowanego"? - pytał.

Zastanawiał się też, jak wyglądałaby ewangelizacja świata w pierwszych wiekach, gdyby chrześcijanie jednoznacznie nie głosili prawdy o Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym, lub gdyby tej prawdy nie poświadczali swoim męczeńskim życiem. Stwierdził wręcz, że współczesny świat jest dziwny, powołując się na sytuację z ubiegłorocznych Światowych Dni Młodzieży, kiedy arcybiskup Marsylii był zaskoczony, że istnieje kraj, w którym publicznie można przyznawać się do Chrystusa.

Przypomniał też słowa papieża Franciszka, który rok temu namawiał młodych, aby zeszli z kanapy i zostawili po sobie trwały ślad. - Powiedzcie mi czy jest coś bardziej trwałego i pięknego niż świadectwo przywiązania do Jezusowego krzyża, niż związanie swojego życia właśnie z tym zbawczym znakiem, dzięki któremu mamy nadzieję na życie wieczne? - dopytywał, zwracając się do studentów.

Przytoczył też starożytne powiedzenie chrześcijan z czasów prześladowań, że krzyż trwa, mimo że zmienia się świat. - Zmienia się świat, przemijają kolejne jego szaleństwa, przemijają także wrogowie krzyża, a krzyż stoi. I każde pokolenie ludzkie ma swoich wspaniałych przedstawicieli, którzy patrząc w niego powtarzają słowa, które przekazała także św. Edyta Stein, idąc na śmierć: "Witaj krzyżu, moja jedyna nadziejo" - podsumował.

Zdaniem metropolity, przyszłość Europy i świata, a także naszej ojczyzny, zależy od tego, ilu takich świadków będzie - świadomych, pełnych zapału, gotowych na wszystko na wzór św. Pawła. Tłumaczył jednak, że trzeba nieustannie wzrastać w tym przekonaniu, któremu dał wyraz św. Paweł pisząc: "Wszystko mogę w tym, który mnie umacnia", żeby być świadkiem Chrystusowego krzyża.

Dominikańskie Duszpasterstwo Akademickie „Beczka" powstało 29 września 1964 r. decyzją ówczesnego prowincjała o. Jana Janczaka. W latach 70. i 80. XX w., pod opieką duszpasterza o. Jana Andrzeja Kłoczowskiego OP „Beczka" była jednym z nielicznych miejsc swobodnej społeczno-politycznej aktywności, a związani z nią studenci w dużej mierze tworzyli Studencki Komitet Solidarności i organizowali pomoc dla internowanych.

Do dziś „Beczka" jest miejscem rozwoju wielu inicjatyw i zrzesza studentów w wielu różnorodnych grupach. Dla każdego z nich motywacją do zaangażowania w duszpasterstwo są wartości chrześcijańskie i chęć pogłębiania wiary. Obecnie duszpasterstwem opiekują się: o. Janusz Pyda OP i o. Paweł Szylak OP.