W święto Przemienienia Pańskiego, 6 sierpnia br., minęła 26. rocznica śmierci Ojca Świętego Pawła VI.
Papież Jan Paweł II w encyklice Redemptor hominis podkreśla, jak wielką rolę ma świadectwo niesłychanie wyostrzonej świadomości Kościoła katolickiego, jaką pozostawił nam Ojciec Święty Paweł VI.
Tę to właśnie współczesną świadomość Kościoła uczynił papież Paweł VI pierwszym tematem swojej podstawowej encykliki zaczynającej się od słów: „Ecclesiam suam”.
Papież Jan Paweł II z podziwem spogląda na osobę swojego poprzednika Pawła VI, na jego „głęboką mądrość i odwagę, a równocześnie wytrwałość i cierpliwość w niełatwym posoborowym okresie pontyfikatu”, zauważając m.in., że „jako sternik Piotrowej łodzi Kościoła zachował opatrznościowy spokój i równowagę nawet w momentach krytycznych, które tą łodzią zdawały się wstrząsać od wewnątrz”.
Jednym ze szczególnych rysów pontyfikatu Ojca Świętego Pawła VI jest konsekwentne ukazywanie roli osób świeckich, jako członków ludu Bożego, w ogólnej przemianie i odnowie Kościoła i świata. W nauce o powołaniu świeckich do apostolstwa opierał się zdecydowanie na myśli Soboru Watykańskiego II. Apostolstwo staje się wzniosłym obowiązkiem dotyczącym każdego chrześcijanina, powołanego do szerzenia wiary. Jest ono nie tylko czymś zewnętrznym, zjawiskiem socjologicznym, lecz „wewnętrzną potrzebą duchową, która ma swoją rację bytu w tajemnicy Kościoła, do którego chrześcijanin przynależy”.
Ojciec Święty Paweł VI potwierdza z całą mocą naukę Soboru Watykańskiego II o uczestnictwie w misji Kościoła, do którego zobowiązani są wszyscy chrześcijanie. Misją Kościoła jest ewangelizacja. W encyklice Evangelii nuntiandi Paweł VI stwierdza, że: „Rozkaz dany Dwunastu - idźcie i głoście Ewangelię - dotyczy wszystkich chrześcijan, chociaż na różny sposób [...] Ci więc, którzy tę nowinę przyjęli i jej mocą gromadzą się we wspólnotę zbawienia, mogą i powinni przekazywać ją i rozpowszechniać”.
Ojciec Święty Paweł VI bardzo dokładnie wyjaśnia, że ewangelizacja jest procesem wielowarstwowym, złożonym z różnych elementów, jakimi są: odnowa ludzkości, dawanie świadectwa, otwarte przepowiadanie, przylgnięcie duchowe, wejście we wspólnotę, przyjęcie znaków, dzieła apostolskie. Powyższe elementy wzajemnie się uzupełniają i doskonalą. Kościół jest tym miejscem, w którym każdy członek ma swoją własną funkcję, w jakiej go nikt nie zastąpi, „jakieś swoje własne powołanie, harmonizujące z powołaniem wszystkich innych członków Ciała Kościoła”. Kościół jest właściwym miejscem współdziałania wszystkich wierzących, którzy - zjednoczeni z Chrystusem jako jedynym Apostołem - spełniają swoje zadania, prowadząc w ten sposób dzieło ewangelizacji. Często już „samo należenie do Kościoła ze szczerą prostotą, a jeśli zachodzi potrzeba - z pewną dozą odwagi - stanowi już pewien rodzaj prawomocnego apostolstwa”.
Każda forma apostolskiej działalności świeckich w dziedzinie polityki, życia społecznego, stosunków międzynarodowych, środków społecznego przekazu, a także w dziedzinach szczególnie otwartych na ewangelizację, jak miłość, rodzina, wychowanie dzieci i młodzieży, praca zawodowa, cierpienie ludzkie - staje się prawdziwym głoszeniem Ewangelii Chrystusowej we współczesnym świecie.